İçelim Güzelleşelim

Sake Salonu Genel

Savaşlardan ve diğer işlerden yorulan sitres atmak için SS'deki tek sake içebilecekleri yere Sake Salonuna gelirler.Burayı Ayame adında hoş bir kadın işletmektedir.Kaptanlar ve diğer shinigamiler hemen hemen hergün burada kafa dinlerler.

Ortam Tasfiri: Dışardan sade bir yer olarak görülsede içeriye adım atıldıgında büyük bir salon göze çarpmaktadır.Dekoratif bir şekilde senkronlu dizilmiş yer masaları ve salonun ortasında geniş bir boşluk yer almaktadır.Sake salonu'nun bar tarafında herçeşit sake ve diğer geleneksel içkiler mevcut şekildedir.Salon duvarlarında hemen tablolar göze çarpar.Aydınlanma görevinide tam salonun ortasında tavanda asılı olan dev bir avize saglar.

Bar önü temsili resmi;

Spoiler:

Ayame tasfiri: Salonun sahibidir.Siyah saçlı ve uzun boylu bir görünüşe sahiptir.Son derece nazik ve gülücükler saçan bir ruh halindedir.Ayrıca salonda ona yardım için bulunan kardeşleride vardır...
Temsili resim;

Spoiler:

Ortanca kardeşi simca.Son derece güçlü ve kendinden emin bir hali vardı.Saçları beline kadar uzanıyordu.Yeşil saçlarını güneşte çok hoş gözüküyordu. En dikkat çeken yönü gözleriydi çok keskin bakışları vardı. Gözleri adeta parlıyordu.
Temsili resim;

Spoiler:

Ayame'nin en küçük kardeşi olan hiyori etrafına gülücükler saçan genç bir kızdı.Sarı saçlarında rengarek tokaları vardı.
Temsili resim;

Spoiler:

Takashi'nin kafası çok bulanıktı bu yüzden içmeye gitmek istedi. Sokaklar bomboştu ancak duvarların olması bile gerçek hayatında gittiği Çin'deki bir treni andırıyordu. İnsanlar yoktu ama bu kadar sayıda evlerin olması karnaval gibiydi. Takashi adımlarını attıkça içine bir karanlık çöküyordu. Sanki Hollow tarafından yutulmuş gibiydi. Ya fazla antreman yapmış ya da aklını kaçırıyordu. Birkaç kasvetli adımdan sonra sake dünyasının önünde duruyordu. Derin bir nefes aldı. Bir an düşündü acaba gidip dinlense miydi ? Gözlerini hayattan bıkmış bir şekilde sokaklara çevirdi. Her yer karanlık ve kasvet doluydu. Bu riski göze alamazdı. Her adımda içini bir karanlık basıyordu. Bunu istemiyordu-kim ister ya zaten. Yeniden derin bir nefes aldı. Ve kapıyı açtı. Açar açmaz sanki güneşin dibine gelmiş bir köstebek gibi gözleri acımaya başladı. Ani bir hamle ile elleriyle gözlerini korudu. Ve acı yüzünden yaralanmış gibi bağırmaya başladı. Gözleri alışmaya başlayınca ellerini gözlerinden çekti ve etrafına bakındı. İlk göze çarpan şey bardı. İçkilerle doluydu. Gören de dünyada sake bitti sanırdı. Gözlerini bardan ayırınca gözüne sarı saçlı, güler yüzlü ve oldukça güzel bir kız gördü. Bir an aklından geçirdi bu kız burası için küçük değil miydi ?


Not: Benden bu kadar devamını getirin.

İçeri girerken neredeyse haykırmak üzereydi Meiki. Buraya gelmeyi o kadar seviyordu ki… Adeta eviydi burası. Evet, onun tek eviydi burası. ‘Evim güzel evim diye iç geçirdi ve ortamın sadece koklayarak sarhoş etmeye yetecek havasını ciğerlerine çekti. Mutluluk dolu havası herkesçe fark edilir düzeydeydi de zaten. Barın ön kısmındaki uzun taburelerden birine oturdu. Burayı büyük odanın diğer tarafında bulunan geniş masalara göre daha çok severdi. Bunun en önemli sebeplerinden biri ise Ayame2nin her zaman ki sevecenliğiyle yaklaşmasıydı. “Hoş geldiniz.” Siyah uzun saçları hızlı bir dönüşle dalgalanırken onun yüzünde de gülümseme duruyordu. Tabii ki Meiki’nin aksine o sürekli gülerdi. “Selam, Ayame. Bir sake lütfen.” Ayame sake’i almak için arkaya döndüğü boşlukta Meiki etrafa bir göz gezdirdi. Buraları gittikçe boşalıyor gibi düşüncesi onu üzse bile o kadar mutluydu ki melankolik bir tavır takınmadı. “Meiki-sama bugün çok mutlu görünüyorsunuz. Umarım haberler iyidir.” Ayame’nin elindeki bardağı tek hamlede kapan Meiki soruyu arayı uzatmadan yanıt vermek için tüm içkiyi fondipledi. “Durumlar şu anda iyi gidiyor.” Bardağı Masaya bırakırken Meiki’yi iyi tanıyan Ayame ikinciyi doldurmak amacıyla bardağa hamle yaptı. “Ben savaştan çıktıktan sonra…” Cümlenin devamını getirmek onun için gerçekten zordu, bu yüzündeki aniden çöken mutsuzluktan da anlaşılıyordu. Elini boynundan aşağı götürdü, kimonosunun altındaki bandajlara doğru. Sonra yeniden gülümsedi ona uzatılan ikinci bardağı alırken “Neyse ki bu savaşı pek etkilemedi.” Belki biraz ara gerçekten ihtiyacım olan şeydir diye düşündü bunu dışından söyleyemese de. Kendinin hazır olmadığını çok önceden biliyordu. Ayame ise büyük bir şişeyi onun önüne koyarken bir şeyler söylemek için ağzını açtı ancak yan tarafa gelen müşteri içki isteyince ona yönelmek zorunda kaldı. Kendi kendine sake doldurup içen Meiki etrafa bakmaya devam etti. Burada belli aralıklarla kavga çıkardı ve yapısı nedeniyle burnunu sokmaya dayanamazdı Meiki. O sırada etrafına bakınırken dışarıdaki korkunç karanlıktan böylesine aydınlatılan bir yere gelmiş olmaktan gözleri ağrıyan adamı gördü. Sanırım onu daha önce de görmüştü. Büyük ihtimalle dosyasını onaylamıştı ki bu tek anlama gelirdi; bu adam onun takımından birisiydi.

outta: pff şaka gibi ya xD uzun süredir rp yapmamişim buraya.

Kapıyı yavaşça araladım ve sessizce içeriye süzüldüm. Herhalde buranın ortamı daha iyi olmazdı. İyiki de kafamı lanet dosyalardan kaldırıp buraya gelmeyi akıl etmişim. Takımımızın hala bir taichosu olmadığı için bütün işler benim üzerimde ama olsun, bu o kadar dokunmuyor bana. Hatta artık alıştım bile denilebilir, ama bunun da kötü bir yanı var buraya en son ne zaman geldiğimi hatırlamıyorum bile. Fuku-taicho olmadan önce her akşamım burda geçerdi, arkadaşlarla. Ne güzel günlerdi onlar! Bu sırada yanımdan bir ses bana seslendi “Merhaba size nasıl yardımcı olabilirim?” diyordu ses. Kafamı çevirince sesin sahibinin Simca olduğunu gördüm. Onu ve o güzel gözlerini uzun zamandır görmemiştim, yüzüme büyük bir gülücük ekleyerek “Simca, hadi ama beni unutmuş olamazsın. Gerçekten beni tanımadın mı, ben Hitsuomi 10. Takım’dan.” dedim. Bunu dedikten sonra Simca’nın yüzünde de küçük bir gülümseme oluştu “Pardon Hitsuomi-san seni uzun zamandır buralarda göremiyordum da.” dedi yüzü kızararak. Ben de gülümsememi koruyarak “Önemli değil, hem sen de haklısın buraya bayadır gelmiyorum, ama kabul et bu beyaz saçlı adamı unutmak o kadar kolay olamaz değil mi?” dedim ve elimi saçıma götürüp saçımın biraz hava almasını sağladım, sonra konuşmaya devam ederek “Beni karşıladığın için teşekkürler Simca, eğer hala eski yerim boşsa oraya geçmek isterim.” Dedim. Simca da yüzünde sevecen bir gülümseme yerleştirerek “Tabii ki de oturabilirsin Hitsuomi-san önden buyur.” Dedi ve benim geçmemi bekledi. Eski yerim şansıma boştu. O yeri hep sevmişimdir ne barın çok uzak bir köşesinde ne de çok içindedir. Kafa dinlemek ve eğlenmek için birebir bir yerdir bana göre. Simca teşekkür ettim ve bana bir şişe sake getirmesini rica ettim. Sakem geldikten sonra yanında gelen bardağa doldurdum ve yavaşça bir yudum aldım. Bu harika şeyi nasıl bu kadar zamandır boğazımdan geçirmemişim ben! Boğazımdan yavaş yavaş inerken onu yakması bile muhteşem bir şey. İlk bardağımı bitirdikten sonra ikincisini hiç çekinmeden doldurdum ve etrafa bir göz gezdirmeye başladım. Benden sadece birkaç masa uzakta Meiki-sama vardı. Onu uzun zamandan beri dışarıda görmemiştim ve onu göreceğim ilk yerinde burası olacağını hiç düşünmemiştim aslında. Şu an kapıya doğru bakıyor, tanıdığı biri içeri girdi galiba, bende bir baksam fena olmayacak. Bu 58. Bölge de karşılaşmış olduğum shinigami Mitsuide Takashi. Onda da hiç sakeci tipi yok aslında, umarım sarhoş olup kendini rezil etmez. Acaba onun beni fark etmesini sağlasam mı ya da Meiki-sama’nın yanına bir merhaba demek için gitsem mi? Aman, şu an hiç uğraşamayacağım, hem onlar beni yanlarında isterlerse çağırılar dimi? İkinci bardağımı da kafaya diktikten sonra, biraz kendime gelmeye başlamıştım. Üçüncü bardağımı doldurdum, bunu yavaş bir şekilde içmeye kararlıydım, yüzümün yarısı karanlıkta kalacak bir şekilde arkama yaslandım ve sakemden küçük yudumlar alırken Mitsuide ve Meiki-sama’yı izlemeye koyuldum…

Takashi kendine gelince etrafına bakındı. Her yer tıka basa doluydu. Yinede o kasvet dolu sokaklardan iyiydi. Etrafa bir daha bakındı pencerenin orada boş bir yer vardı. Belki de boştu. Buraya oldukça yabancıydı. Önceden hiç gelmemişti. Sarı saçlı kıza dönerek "Şey... Acaba pencere kenarında boş yer var mı?" diye sordu. Kız ilk önce Takashi'e garip garip baktı. Sonra gülümseyerek "Elbette var. Beni takip edin lütfen." dedi. Takashi umutsuz ve bir o kadar da yorgun bir şekilde kızı takip ediyordu. Sonunda pencere kenarında boş bir yere geldiler. Takashi kendini bitkin bir biçimde yere saldı. "Acaba adınız neydi?" Takashi kendi bile zor duyacak bir şekilde fısıldadı. Kız "Efendim ?" diye cevapladı. Takashi boğazını temizledi. Daha yüksek bir ses ile " Adınız neydi?" diye yineledi. Kız gülümseyerek "Hiyori. Hiyori Tasfiri" dedi ve ekledi "Buraya yabancısınız herhalde çünkü sizi önceden gördüğümü hatırlamıyorum." Takashi "Evet. İlk kez geliyorum. Bende Takashi. Tanıştığımıza memnun oldum." Kız yüzünden eksik etmediği gülümsemeyle "Bende memnun oldum." diye cevapladı. Sonra arkasını dönerek "Sakenizi hemen getiriyorum." dedi. Oysaki daha Takashi bir şey sipariş etmemişti. Zaten insan buraya başka nedenle gelmezdi. Takashi etrafına bakınca kaptanı barın önündeki bir taburede oturduğunu gördü. Selam vermek isteyerek elini kaldırıp "Ka-" dedi ve kaldı. Eğer ona kaptan diye hitap ederse onu öldürürdü. Takashi daha ölmek istemiyordu. Bunun için çok gençti. Ölüm düşüncelerini aklından sildi ve tekrar elini kaldırıp "Meiki-san" diye seslendi.

“Meiki-san” Hiç beklemediği bu sesleniş onu irkiltmişti. Yine nelerle uğraşacaktı kim bilir. Seslenen şu az önce gelmiş olan herifti. Hım… Adi neydi ki? Ah ad tutma hafızası gerçekten hiçte iyi değildi. Zaten pek gerekmezdi de. Kendi goteisinden bile çok az kişi onu tanırdı. Çoğunluk için bir bücür kalmak kendi seçtiği bir şeydi. Bir bardağı daha doldurup yudumlarken adini hatırlayamadığı genç adamın yanına gelmesini bekledi. Daha sonra da ona dönüp gayet sarhoş bir edayla “Merhaba!” dedi ve gülümsedi. Bu bir yalandı elbet. O, taichou olduğundan beri sarhoş olamıyordu. Olmayı ne kadar istese de olamazdı. Bünye alışkanlığı olmalıydı. Her zaman ki çok sake’e alışmış olduğu için sorun yaratmıyordu. Yine de boş bardağı elinden bırakırken, bu şekilde olmamasını diledi. Sonra yeniden şu adama döndü. “Sen buralara pek gelmezsin.” Dedi ve gülümsedi Aslında daha çok hain bir sırıtış vardı yüzünde. Bunun nedeni kurmuş olduğu cümlenin aslında bir soru cümlesi olmasıydı. Kendisi hep burada olduğu için sürekli ve düzenli takılanları biliyordu artık. Bara tekrardan dönüp şişeyi eline alırken yüzünü buruşturdu. Göz hizasında kaldırıp salladı çoktan yarısı boşalmış olan ağır kokulu içki şişesini. Tabi bu sadece bir maskeydi mutsuz kılmak için. Somurtmasının asil nedeni kendinin de yaralanma yüzünden uzun süredir buraya gelememiş olduğunu fark etmesiydi. Yaralanma olayı için kendini sürekli sorumlu tutmuştu zaten, savaşı yarim bırakmasına sebep olmuştu sonuçta. Yüzünü buruşturmuştu çünkü her sorgulama ne kadar içse dahi unutamadığı geçmiş günlerini ve kendi taichousunu hatırlatmıştı ona. Ayame’nin yaklaştığını gördü, yüzünde her zaman duran sevecen ifade ve gözlerimde kendisiyle konuşmasını gerektiğini anlatan yari mahzun bakışla. Onu çok fazla takmak istemiyordu. Bu yüzden şu adamı bahane ederse onunla yalnız konuşmaktan kaçabilirdi, en azından bunu planlıyordu. Bu nedenle “Ayame, buraya yeni bir şişe ve bir bardak daha alabilir miyim?” dedi sadece. Aslında Ayame ile konuşmak her zaman iyi gelir, çünkü o sizin sıkıntılarınızı dinleyen ve çözüm getiren bir abla gibidir. Ama Meiki şu anda çözüm istemiyordu. Sıkıntılarıyla kalmak istiyordu hatta. Sorun ne kadar çok olursa iyiydi, belki de kendine eziyet etmeyi seviyordu bu anlamda. Sake yudumları boğazından aşağı inerken henüz bir şey yememiş olduğunu hatırladı.

outta: seni oynatmiş gibi olduysam benim hatam -.-

Keşke daha önceden buraya gelmeyi akıl etseymişim, şu an kendimi kat ve kat daha huzurlu hissediyorum. Sakenin üzerinde yarattığı etkiyi atlamamak gerek tabi ki de ama buranın sakeleri sadece beni çakır keyif yapıyor. Ne kadar içersem içiyim sarhoş olamıyorum artık. Gençken bu bağışıklığıma sinir olurdum, arkadaşlarım hep sarhoş olurken ve hep mutlu gözükürken ben olamazdım. Onları toparlayan da hep ben olurdum maalesef. Ama şimdi tekrar düşününce bu özelliğim hiç de fena bir şey değil, ne kadar içersem içiyim beni hiç kimse aldatamayacak… Peki, neden hep böyle düşünmek zorundayım neden birinin beni hep aldatacağını düşünüyorum? Herhalde bu sorunun cevabını ben dâhil hiç kimse bilmiyor.

Elim sake şişesine tekrar gitti, bardağım bitmişti. Şişeyi elime alıp salladım ve içinde çok az kaldığını fark ettim. Bu kadar hızlı içtiğim ben bile farkında değildim, biraz yavaştan alsam fena olmayacak ne de olsa bayadır içmiyorum, tek sefer bu kadar yüklenme iyi olmayabilir. Acaba hangi tatlı çalışan bana yeni bir şişe getirmek ister? Simca yeni gelenleri karşılıyor o olamaz, Ayame’nin de işi başından aşkın gibi duruyor, Hiyori’yi göremiyorum bile. Çarpık gülümsemeyle “Anlaşılan iş başa düştü Hitsuomi.” Dedim kendi kendime ve sırıtarak bara doğru yürüdüm. Takashi ve Meiki-sama da ordalar, ikisi de hallerinden çok memnun duruyor. Herhalde yanlarındaki tabureye oturmamdan bir sakınca duymazlar dimi? Bunu öğrenmeni tek bir yolu var, “Pardon burası boş mu?” dedim dikkatlerini çekecek bir şekilde. Acaba ikisinden biri beni hatırlayacak mıydı? Meiki-sama ile çok bir yakınlığımız olmamıştı, ama bizim takımın bir kaptanı olmadığı için arada onla görüşmüşlüğüm olmuştu, hem ben bir Fuku-taicho’yum bu beni hatırlama ihtimaline de arttırır herhalde. Takashi de belki beni birlikte savaştığımız savaştan hatırlayabilir, gerçi onla çok bir iletişimim olmamıştı ama neyse. Ne de olsa birazdan her şey belli olacak, onların cevabını beklerken sağ elimle saçımı biraz kabarttım ve yüzüme bir sırıtma ekledim…

Takashi yavaş yavaş adımlarla kaptanın yanına vardı. Kaptan ona döndü gayet sarhoş bir edayla “Merhaba!” dedi ve gülümsedi. Sonra içkisini garsonlardan birine doldurttu ve yeniden Takashi'ye döndü “Sen buralara pek gelmezsin.” dedi ve gülümsedi. Takashi "Evet gelmiyorum." dedi ve sustu. Aslında daha fazla konuşmak istiyordu. Ama ne diyecekti ? Bütün dertlerini açıp paylaşacak mıydı? Bu sadece saçmalıktan başa bir şeyden ibaret değildi. Kaptanın onu tanıdığından bile emin değildi. Zaten tanısa ne değişecekti? Yine susup kalacaktı. Bütün düşünceleriyle boğuşurken bir an etrafına bakındı. Hiyori'nin bir önceki masasına doğru gittiğini gördü. Hiyori'ye dönerek Hiyori'ye ulaşacak bir ses tonu ile bağırdı "Hiyori-san buradayım." Hiyori onu görememiş olacaktı ki boş boş etrafa bakınıyordu. Elini yukarıya kaldırıp salladı. Bir süre sonra Hiyori yanına geldi ve önüne boş bir bardak koydu ve içini sake ile doldurdu. Takashi bardağı elleriyle kavradı ve içindeki sakeye baktı. Bunu neden yapıyordu ? Önceden ne bara gelmiş ne de içki içmemişti. Belki de sarhoş olunca tüm bu saçmalıkla geçen yaşamını unuturdu. Kendini iyice sıkıntılara kapatmıştı ki bir ses onu ayılttı “Pardon burası boş mu?” Sesin kimden geldiğini öğrenmek için kafasını kaldırdı. Yüzü oldukça tanıdık gelmişti Takashi'ye. Ve bir an "Sen şu 58. Bölgedeki adamsın tanıdım seni." diye bağırdı.



OUT :
@Eyvah Admin
Yok olmaz zaten yanına gelecektim.^^-
@Hitsuomi Toumaki
Top sende Hitsu-san

Tanrım, tanımadığı bir adamla konuşmak ne kadar da zordu! Adeta işkenceydi tüm o dosyaları düşünüp adini bulabilmeyi ummak. Ve tabii bir de hafızasının artık eskisi gibi olmayışı da vardı. Sanırım aşırı sake olabilirdi. Ona sake’yi dolduran Hiyori olmuştu. Peh, gerçi bunu yapması için Ayame’e söylemişti ama bu üç kız kardeş bugün ciddi bir biçimde çalışıyor gibiydi. Elinde sake’ye baka kalmış olan adama bakan Meiki kıkırdamaktan kendini alamadı. Hadi ama! Hayatında hiç sake görmemiş biri bakabilirdi ancak bu şekilde o bardağın içindeki hafif buğulu beyaz sıvıya. Kendisi ilk gördüğünde de böyle tepki vermiş miydi acaba? Uzun süre içmemişti o. Daha sonra bir şekilde başlayıvermişti, zaten hep öyle olmaz mıydı? Ancak bu her içki içenin içkiye alışkanlığı başlayacak anlamına gelmezdi. Aslında Meiki’de bunun bir fizyolojik bağımlılık olmadığının farkındaydı. Yine de işin psikolojik tarafına ihtiyacı vardı. Sonunda elindeki bardağı da bitirdiğinde halen sakeye bakmakta olan adama “İçsen ölmezsin merak etme.” Derken kocaman patlattı bir tane sırtına. Cevap beklercesine suratına baktı. Ne sessiz bir adamdı bu. Sessizlikten nefret ederdi, en azından artık nefret ediyordu. Ölüm ile ayni şey diye düşünmekten kendini alamadı. Bahsettiği ölüm shinigamilere olan ölümdü. Zaten dünyada hatırlayamayacak kadar az yaşamış biri nasıl bilebilirdi ki onu Soul Society’e getiren birinci ölümü. Meiki için tek ölüm, ikinci olan, sonsuz yok oluştu. Ölenler kadar sessiz. Ölmeyen kadar yalnız… “Pardon burası boş mu?” Düşüncelerinin konuşmaya giren bir üçüncü şahıs tarafından bozulmasına sinir olmuştu. Hem zaten beklemesine rağmen bir cevapta alamamıştı. Büyük ihtimalle kastettiği tam yandaki uzun tabureydi. Niye buraya gelmişti ki bir anda? Bar çok dolu sayılmazdı, her ne kadar kızların işleri başından yoğun da olsa. “Sen şu 58. Bölgedeki adamsın tanıdım seni.” Peki… Bu bir neden olabilirdi. Ah, sakesi de bitmişti. Boş şişeyi masadan yuvarladı. Yere düşüşünü izledi. Çaparken çıkardığı ses gürültülü bara yayılışını bekledi ve kulağında hala o sesin tınısıyla parçalanmasını izledi. Öylesine küçük parçalara ayrılmıştı ki şişe birleştirmek imkansızdı. İşte ölümde buydu zaten. Arkadaki adama dönüp bakmadan yan tarafa hızlıca bir tekme savurdu. Tabure çoktan duvara kadar uçmuştu. Halen tek parça ve yan yatmış taburenin duvara çarptığı yere çok yakin oturan bir adam ayağa kalkıp bağırdı. “Sen ne yapmaya çalışıyorsun?” Sesinde yeterinde kızgınlık yoktu ve zaten hemen ardından kalktığı yere oturdu. “Tch, küçük bir kızla kavga edemeyecek kadar korkak.” Diye mırıldandı Meiki kendi kendine. Şimdi boş tabureyi sormuş olan adamın tepkisini merak ediyordu. Sırıttı ve gayet sarhoş bir tavırla konuştu. “Şimdi, sence?” Ardından sebepsiz bir kahkaha attı. Gerçekten cani kavga istediğinden değildi elbet, insanları kızdırmayı seviyordu hepsi bu.

Meiki-san’dan böyle bir hareketi cidden beklemiyordum, şaşırmadım diyemezdim. Bu doğal olarak suratıma da yansıdı zaten, Meiki-san bundan baya bir zevk almışa benzeyen bir tavırla “Şimdi,sence?” dedi ve kahkaha atmaya başladı. Herhalde normal biri olsaydı şu an sinirden patlayacak falan olurdu herhalde. Düşünsenize bir, sen gidiyorsun elinden gelen bütün nezaketli bir soru yöneltiyorsun bunun karşısında sorduğun kişi oturmak istediğin tabureyi fırlatıyor sonra da senle dalga geçiyor. Ama bu bana cidden dokunmaz, çünkü çok sıkıldığım zaman bunu arada benim de yaptığım oluyor. Meiki-san kahkaha atmaya devam ederken bende ona katıldım, aslına bakarsan yaptığı cidden eğlenceli bir şeydi. “Tamam, benim için sorun yok, ama madem taburem gitti benimde bunu yapmam gerek dimi?” dedim sırıtarak ve Meiki ve Takashi’nin arasında duran sake şişesini aldım ve kafama diktim, hangisinin şişesi olduğunu bilmiyordum, belki şişe onların bile olmaya bilirdi. Şişenin hepsini bitirince yerdeki parçalanmış olan şişenin yanına attım ve bir sürü küçük parçalara ayrılmasını izledim. Sonra yüzümü yerden kaldırıp Meiki ile aynı hizaya getirdim ve “Senin şişenin orda yalnız başına durmasına izin veremezdim, bak artık eskisi gibi olamayacağını bildiği için üzülmesine gerek yok, çünkü artık ona eşlik edecek bir arkadaşı var.” dedim sırıtarak. “Bir de sake için teşekkür ederim, hanginizin şişesi olduğunu bilmiyorum ama böyle sake içmenin de ayrı bir güzel yanı varmış. Size de bir ara yapmanızı tavsiye ederim.” dedim, suratımda hala aynı sırıtma vardı, neden bilmiyorum ama bu kaptana gerçekten içim ısınmıştı. Onun benim hakkımdaki duygularını bilmiyordum, ama şu an doğruyu söylemek gerekirse bu hiç de umurumda değildi. Belki de şu an bana yaptığımdan dolayı kızmıştır, ama umarım kızmamıştır buraya eğlenmeye geldik sadece, yani benim amacım buraya gelirken buydu onu bilemeyeceğim. Şu yanında oturan Takashi de ne sessiz tipmiş ya! Bu kadar olay oldu adamdan hala ses soluk yok zaten daha demin ben gelmeden önce sakesine garip bakışlar atıyordu, amacını bir türlü çözemedim. Aklıma bu sırada ikisinin de hoşlarına gidecek bir fikir gelmişti. Arkamı dönüp etrafa bakınmaya başladım, şansıma Simca da yakından geçiyordu ve bir sürü sake şişesi taşıyordu. Taşıdığı şişelerden üç tanesini kaptım “Teşekkürler Simca, sen olmasan ne yapardım.” Dedim. Simca’nın böyle bir şey yapacağımı beklemediği kesindi biraz şaşırmıştı, bende bu yüzden biraz açıklamanın ona iyi geleceğini düşündüm “Merak etme hepsi benim için değil, burada müşteri memnuniyetini arttırmaya çalışıyorum, güven bana!” dedim neşeli bir tonda ve kısa süreli bir sırıtma yerleştirdim yüzüme. Sonra arkama dönüp işimi bitirmek için harekete geçtim. Üç şişeyi de masaya hızlıca koydum ve “Bunları lütfen daha deminki şişenin özrü olarak görün, öyle dalmak istemezdim şişenize.” dedim ve iki şişeyi Meiki ve Takashi’nin önüne ittim ve konuşmaya devam ettim “Aaa, tesadüfe bakın burada bir şişe daha var, şimdi bunu öyle boş vermek olmak en iyisi bende size katılıyım.” Dedim ve Takashi’nin diğer yanındaki tabureyi çektim ve oturdum. İkisinin de ortasına yerleşmiştim ama onları sıkıştıracak kadar da yaklaşmamıştım. Şu an gerçekten düşündüğümden fazla eğleniyordum, buraya gelirken hiç bu kadar eğleneceğimi düşünmemiştim. Şişemi açtım ve büyük bir yudum aldım. Sonra aklıma kendimi tanıtmadığım geldi, “Ne kadar da kabayım, kendimi tanıtmayı unuttum, ben Hitsuomi Toumaki, 10. takımdan” fuku-taicho olduğumu bilerek söylememiştim. Görevimi ne kadar sevsem ve onur duysam da onla hava atmayı asla yapmamıştım ve yapmayacaktım da o resmen bünyeme aykırı bir şeydi. Hatta bana kalsa kol bandımı bile takmazdım, ama prosedürler gereği kolumda olması gerekiyor. umarım bu yaptıklarımla sinirlerini bozmamışımdır, şu an gündelik hayatımda normalde yapmadığım hareketleri yapıyorum, ama bu yaptıklarımdan şu an baya eğleniyorum o da ayrı bir konu...

Takashi 58.Bölgeden tanıdığı adama bakarken birden bir ses geldi Kaptan tabureyi tekmeleyip atmıştı. Böyle ani bir hareket beklemiyordu. Aslında umursamıyordu önüne döndü ve sakesine bakıyordu. Kaptan bundan baya bir zevk almışa benzeyen bir tavırla “Şimdi,sence?” dedi ve kahkaha atmaya başladı. Takashi hafif sırıttı işler güzele dönüyor olabilirdi belki bir kavgası falan çıkabilirdi. Gözleri sake şişesinde kulağı diğer şahısdaydı acaba nasıl bir tepki verecekti? “Tamam, benim için sorun yok, ama madem taburem gitti benimde bunu yapmam gerek değil mi?” dedi ve sake şişesini kapıp içmişti. Takashi bilmediği bir nedenden ötürü rahatlamıştı. Sanki büyük bir yükten kurtulmuş gibiydi. Ama bilmediği bir neden yüzünden oldukça sinirliydi. “Senin şişenin orda yalnız başına durmasına izin veremezdim, bak artık eskisi gibi olamayacağını bildiği için üzülmesine gerek yok, çünkü artık ona eşlik edecek bir arkadaşı var.” ve sırıttı. Neden sırıtıyordu ki şimdi bu ? Eğer o kaptanın şişesi olsaydı onu parçalara bölerdi-sanırım. “Bir de sake için teşekkür ederim, hanginizin şişesi olduğunu bilmiyorum ama böyle sake içmenin de ayrı bir güzel yanı varmış. Size de bir ara yapmanızı tavsiye ederim.” Bu adam oldukça konuşkandı. Takashi daha bir yudum almadığı halde akşamdan kalmaların gibi başı çok kötü ağrıyordu. Garsonlardan biri yakından geçiyordu ve bir sürü sake şişesi taşıyordu. Taşıdığı şişelerden üç tanesini kaptı ve “Teşekkürler Simca, sen olmasan ne yapardım.” dedi. Bu adam ne yapıyordu böyle? Takashi derin bir ah çekti ve o sırada adam garsona “Merak etme hepsi benim için değil, burada müşteri memnuniyetini arttırmaya çalışıyorum, güven bana!” dedi. Zaten hepsini o içse de bir şey fark etmiyordu. Her türlü parasını o ödeyecekti. Üç şişeyi de masaya hızlıca koydu ve “Bunları lütfen daha deminki şişenin özrü olarak görün, öyle dalmak istemezdim şişenize.” dedi ve iki şişeyi ve Takashi’nin önüne itti ve konuşmaya devam etti “Aaa, tesadüfe bakın burada bir şişe daha var, şimdi bunu öyle boş vermek olmak en iyisi bende size katılayım.” dedi ve Takashi’nin diğer yanındaki tabureyi çekti ve oturdu. Ve devam etti ; “Ne kadar da kabayım, kendimi tanıtmayı unuttum, ben Hitsuomi Toumaki, 10. takımdan” Takashi artık ne diyeceğini bilmiyordu.Ayağa kalktı. Sake şişesini eline kaptığı arkasını döndü ve "Şurada huzurla bir sake içilmiyor." dedi ve ekledi "Sizi iyi eğlenceler." dedi ve kapının önüne çıktı. Karşısında kasvet dolu sokaklar duruyordu. Takashi hem içeride hem de dışarıda rahat edemiyordu. Karşısında bir kiraz ağacı vardı. Tam önüne oturdu. Önünde duvar yada ev gibi bir şey yoktu bu yüzden ayı doğrudan görebiliyordu. Bir an huzur budur diye geçirdi içinden. Belkide gerçekten de huzur budur. Elindeki sake şişesini dikti kafaya hiç düşünmeden. Bunun sebebi huzur bulmasıdır herhalde. Şu sakede amma güzel bir şeymiş diye düşündü bu sefer önceden içmeye korkuyor şimdi ise içmeden duramıyordu. Ay ışığı yüzüne çarpıyordu. Az önce daha neşeli bir tavırla Kaptanın yanına gitmişti ama şimdi canını sıkan bir şey vardı. Belki de kavga çıkar ve kaptanın bütün barı dağıtacağından korkmasıdır. Eğer böyle bir şey olmazsa içeriye geçip cam kenarı bir yere oturabilirdi. Sakesini yudumlarken içeriden bir gürültü kopmasını bekliyordu.

Out: Ece-san stresi azaltınca döneyim kavga etmeyelim nasıl olsa sake rpsi yapıyoruz değil mi ?

rp out: bneim amacım savaş rp sine çevirmek değidi ben sadece çakır keyif olan bir adamın saçmalıyışını yansıtmak istedim umarım ece-san bunu eğlenceli bir şekilde karşılar

Kendini komik sanıyor olmalıydı bu çocuk. Önce öndeki saka şişesini bitirdi, neyse ki benim değildi yoksa onu öldürene kadar dövebilirdi. Sake’ye bazen o kadar ihtiyacı oluyordu ki. Kendisi bile şaşırıyordu buna. Bir de güya iyi bir halde idi. Ne olmuştu da bir anda böylesine bozulmuştu. Uzun süredir yapmamıştı. Dövüşmemişti. Bu savaşta gerçekten çok istiyordu dövüşmeyi. Çılgınca zanpaktousunu sallamayı ve saldırgan yönünü göstermeyi çok istemişti. Tabii ki de hollowlara karşı. Eskiden olsa ne olduğuna bakmadan kesecek kadar deliydi. Ama shinigamilik onun hayatini değiştirmişti çılgın bir yönde. Şimdi karşısındakinin kim olduğunu da önemsiyordu. Düşman sözcüğünü sözlüğe eklemişti. Yine de bu sözcük için kocaman bir soru işareti vardı aklında. O bunları düşüne dururken yandaki çocuk elindeki bitirdiği sake şişesini Meiki’nin daha önce yuvarlamış olduğu şişenin yanına bıraktı. “Senin şişenin orda yalnız başına durmasına izin veremezdim, bak artık eskisi gibi olamayacağını bildiği için üzülmesine gerek yok, çünkü artık ona eşlik edecek bir arkadaşı var.” Yalan… bu bir yalandı. Çünkü artik eskisi gibi olamayacak iki şişe vardı. İki tane olması onun yalnız olmadığı anlamına gelmiyordu. İkisi de ayrı ayrı yalnızdı ama. Lanet olasıca. Bu herif çok şey bildiğini mi sanıyordu? Gerçekten biliyor muydu? Gözleri diğer herkes gibi kapalıydı olsa. Belinde bağlı olan zanpaktousunun kabzasına doğru davrandı. Elinle tuttu ama kabzadan çıkarmadı. Niye neşesi yok oluyordu şimdi. Giderek dibe batıyordu. Kılıcı çekip bu çocuğu dilim dilim doğrayabilirdi aslında. O zaman belki anlardı herkesin değişimi, dönüşümü ve ölümün farklı olduğunu. Bir kişi yalnız olmaması için başkasını feda etmek çok saçma değil miydi zaten? Eli hala zanpaktousunun üzerindeyken önüne gelen şişenin sesiyle ani tepki verdi. Şaşırtmıştı bu onu açık bir şekilde. “…ben Hitsuomi Toumaki, 10. takımdan.” Meiki şişeye çoktan davranmış ve bardak kullanmadan içmenin zevkine bir kez daha varmıştı. Genelde salondayken yapmazdı bunu, ama evinde veya dosyaları yapmaz zorunda olduğu o uzun gecelerde kendi gotesinin ofisinde içerdi. Bir yandan içerken bir yandan da kendini tanıtmış olan herifin suratına baktı. Bu sıradan bir takim üyesi değildi aslında, yardımcı kaptandı. Hem de kaptanı olmayan takımdaki yardımcı kaptan. Şişenin ağzını dudaklarından kısa süreli uzaklaştırıp iç çekti. Bu herif kendisini tanıyor olabilirdi elbet. “Şurada huzurla bir sake içilmiyor. Sizi iyi eğlenceler.” Şimdi de şu adini hatırlayamadığı adam mı trip atıyordu? Ne gece ama. Bu sözlerin büyük bir çoğunlunu Meiki üzerine alınmıştı; sonuçta olay çıkaran oydu. O kapıya doğru ilerlerken arkasından seslenme ve bu lafın ona kızdırdığını söylemek istiyordu. “Oi, hey…” Ama adam çoktan dışarı çıkmıştı. Çabalarının boşa gittiğini anlayan Meiki en sonunda önüne döndü ve sakesini aşırı hızlı denebilecek bir şekilde kafaya dikti. Bardaktan içerken sorun yoktu ama şişeden içmek? Şişeyi tekrar barın masasına bırakırken yarısı boşalmıştı bile. “Ah, tabi bu şişe senden bu durumda.” Dedi sırıtarak. Evet, halen oynuyordu. İçi çok kötü olmuştu şu anda. Sarhoş değildi ama mutsuzdu. Dışarıdan ise tam tersini gösteriyordu, sarhoş bir ağızla konuşuyordu ve gülüyordu hatta kahkaha atıyordu. “Bana ısmarlamak isteyeceğini pek sanmam. Çok para harcamak zorunda kalabilirsin.” Şişeyi tekrar kafasına dikmek üzereydi ki durdu. “Bu arada benim kim olduğumu biliyor musun?” Sonuçta belki de hiç karşılaşmamışlardı. Bu durumda onun için ufak bir kızdı ve onun yanına şu sinirle çıkıp giden adam için gelmiş olabilirdi. Bir diğer ihtimalse kendisini tanıyor olduğuydu. Cevap bekleyen bir ifade ile beklemekten sıkıldığında sake şişesini kafasına dikti bir kere daha.

Hala Meiki-san’nın yanında oturuyordum artık burdan sıkılmaya başlamıştım, Meiki-san gerçekten iyi bir içiciydi ama pek iyi sohbet ettiği söylenemezdi. Hem kafamda yerine gelmeye başladı yavaş, bu bir açıdan iyi bir açıdan kötü. İyi çünkü artık adam gibi hareket edebileceğim, kötü çünkü her feçen saniye aslında buranın ne kadar sıkıcı olduğunu anlamaya başlıyorum. Gözlerim elimde tuttuğum sake şişesine kaydı o kadar sıkılmıştım şişeyi bir sağa bir sola yuvarlıyordum, bu sırada Meiki-san “Bana ısmarlamak isteyeceğini pek sanmam. Çok para harcamak zorunda kalabilirsin.” Dedi. Suratımda çarpık bir gülümseme oluştu galiba sonunda adam gibi konuşmaya başlayacaktık. “Merak etme ben buraya çok para harcamaya alışkınım, o yüzden fazla zorlanacağımı sanmıyorum” dedim ve sakemin dibini kafama diktim. Şişemi masaya geri koyarken Meiki-san “Bu arada benim kim olduğumu biliyor musun?” dedi. Şaka yapıyor olmalıydı herhalde. Kaç kere onun odasına geldim takımın kağıt işlerinde yardım almak için. Anlaşılan beni pek taktığı yokmuş, neyse bu akşamdan sonra beni artık unutmayacağını biliyorumya o bana yeter. “Elbette biliyorum Meiki-san. Siz kaç kere bana takımımın kağıt işlerini yapmam da yardım ettiniz ilk Fuku-Taicho olduğum zamanlarda. Size hala minnettarım, yani siz olmasaydınız ben ilk başta onların altından asla kalkamazdım. Böyle bir soru sorduğunuza göre sizin hafızanızda yer alıcak kadar önemli olamamışım, umarım bu akşamdan sonra beni unutmazsınız.” Dedim ve biraz sırıttım. Umarım konuşmaya ilginç bi yere gider, çünkü ben burda baya sıkılmaya başladım…

Rp out: biliyorum iğrenç bi rp oldu üzgünüm… şey dicektim ben, Ag ila beni ve Mitsuide’yi kendi savaş rp sine bekliyo da ece-san şey yapsak diyorum, şimdi Mitsuide kendi rpsinde rukongai de savaş olduğunu öğrensin, bizim mekana bize haber vermeye gelsin sonra biz yani ben ve Mitsuide savaşa gidelim ok?? Bi de şu yeni üyenin yani Luku… ‘nun rp sini puanlasana yazdıysa onu da savaşta aramızda görmek istiyoruz çünkü

out: tamam iyi fikir siz savaşa gidin benim karakter daha tam iyileşmedi zaten GM lik yapacağim. Konuyu açiyim bende...

Takashi hızlı hızlı sakesini yudumluyordu. Ancak bir tuhaflık vardı her yer allak bullak olmuştu. Her şeyi üçer üçer görürken bir shinigami grubunun hızla önünden geçtiğini gördü. Merak içinde ayağa kalktı. Shinigamileri takip etmeye karar verdi ancak ayakta bile zor duruyordu. Yamuk bir hizada ama hızlı bir biçimde takibe koyuldu. Bir süre sonra durdu. Bulanıklar içinde bir ateş gördü. Bunu görünce sevinç içinde bağırdı "FESTİVAAAAAAAAL?!". Tabii ya festival yoksa bu ateşi ne açıklayabilirdi ki ? Yanından birkaç shinigami daha hızla geçti. Takashi'de festival ateşine koşmaya başladı. Her adımda görüntü netleşmeye başladı. Yaklaşık 10 metre koştuktan sonra durdu. Ellerini başına koydu ve "Lanet Olsun?!" dedi. Sarhoşluk içinde koştuğu yer bir festival değil savaş meydanıydı. Takashi kendini toparladı ve "Kaptana haber vermem lazım" dedi. Acele bir şekilde geri istikamette koşmaya başladı. Koşarken vuran serin rüzgar Takashi'yi kendine getirmişti. Artık adımları daha düzgün, vücudunun duruşu daha keskin, hızı daha fazlaydı. Bir süre sonra barın önüne geldi hemen kapıyı açtı. Kaptanın bulunduğu taburelerin oraya geldi. Soluk soluğaydı. Kaptan ona şaşkın şaşkın bakıyordu. Kaptanın önündeki sake şişesini kafasına dikti sonra bağırdı "LANET OLASI RUKONGAİ'DE SAVAŞ VAAAAAAR?!"

Out: valla dövücem lan. Önümdeki sake leri içmeyi bırakın.

“Elbette biliyorum Meiki-san. Siz kaç kere bana takımımın kağıt işlerini yapmam da yardım ettiniz ilk Fuku-Taicho olduğum zamanlarda. Size hala minnettarım, yani siz olmasaydınız ben ilk başta onların altından asla kalkamazdım. Böyle bir soru sorduğunuza göre sizin hafızanızda yer alacak kadar önemli olamamışım, umarım bu akşamdan sonra beni unutmazsınız.” Onuncu takimin fuku taichousu. Tabi ki de yüzünü hatırlıyordu. Zaten evrak işleri söz konusu olunca ona yardım eden kalmadığı gibi Taichousu olmayan takımlarınkini de yapmalıydı. Neyse, çokta dert değildi aslında. Sakesinden son kalanı kafasına dikti. Hafızada kalacak kadar önemli… Kim olabilirdi ki? Herkes bir süre sonra yok olmaz mıydı zaten? Derin bir iç çekti. İkinci bir sake söylemek istiyordu. İçinde garip bir his vardı gerçi, zanpaktousuna dokundu, uzun süredir onu kullanmadığı aklına geldi. Savaşta savaşamadığı gibi antrenman dahi yapamamıştı. Fazla hareket ona yasaklanmıştı. Biran önce iyileşmeyi düşünüyordu. Ayame’ye seslenmek için elini havaya kaldırdı. Ama seslenmeye fırsat bulamadan az önce sinirli bir biçimde çıkan çocuğun sesini duydu. "LANET OLASI RUKONGAİ'DE SAVAŞ VAR!" Eh? Ne… Tanrım. Gerçekten. Eli ile yandaki nefes nefese kalmış olan adamın kafasına vurdu sertçe. “Gürültü çıkarma. Savaş değil görev var. Rukongai’de sıklıkla hollowlar çıkar. Ortalığı telaşa vermenin gereği yok.” Şu shinigamiler… Bilhassa deneyimsiz olanlar. Sürekli savaş halindelerdi zaten. Büyük savaşın ilan edilmesi için sayıca fazla hollowun çıkıp bilinçli bir biçimde saldırmaları gerekirdi. Özellikle son savaştan sonra hollowlar zaten rukongaide beliriveriyorlardı. Ama bu savaşı göstermezdi. Bir iki shinigami görevlendirilir ve Hueco mundoya geri gönderilirlerdi hepsi bu. Yaygara boşu boşuna çıkarsa panik olurdu. Yüzüne dökülen saç parçalarını geriye doğru atarken biri daha içeri heyecanla girdi. Tanrım bu adam da mı? Bir iki kavga görenler fazla abartıyorlardı. Kapıdan yeni girmiş ve soluk soluğa kalmış kısa kahverengi saçlı bu gençte Meiki’nin masasına doğru ilerledi. Ah, öncekinden farklı olarak bu genci tanıdığını hatırladı genç ona katlanmış kağıdı uzatırken. Bu haberciydi ve onu tanıyordu. “Takushi-sama…” Nefesini hala düzenleyebilmiş değildi. O sırada bu çocuğun bir süre konuşamayacağını anlayan Meiki kağıdı açtı ve yazanlara baktı. Mektup merkez 46 dan geliyordu ve kendisine özel yazılmıştı. Üstteki ayrıntıları atlayarak en önemli kısma geldi. “Hollowlar yeniden örgütlenmektedir. Bu gönderdiklerinin sadece bir başlangıç olduğunu düşünüyoruz. Asil amaçları bilinmiyor. Ama savaşın çıkması an meselesidir. Shinigamilere haberler gönderilecek. Seireitei korunacaktır.” Hepsi bu kadardı. Bir an peki rukongai? Diye geçirdi içinden. Savaşın bu derecede ilerlemesinden kendini sorumlu tutuyordu. Rukongaide olan önceki çarpışmada da ve yaralı düştüğü dünyadakinde de doğru bir yönetim yapmamıştı. Ve merkez 46 bu savaşa katılmasını istemiyordu. Yine… yine bir savaştan uzak kalıyordu. İç çekti. Yanındaki iki adama dönüp kısık sesle konuştu. “Hakliymiş. Savaş çıkmak üzere. Seireitei’nin kapılarına gidin. Bulabildiğiniz kadar çok adam toplayın. Hadi!” Endişe içinde kalktı ancak kapılara gidemeyeceğini biliyordu. Tek gidebileceği yere doğru hareket etti. Merkez’e gidiyordu. Genel duyuruyu verecekti.

Daha cümlemi yeni bitirmiştim ki kapı büyük bir hızla açıldı Mitsuide geri dönmüştü ve domuz gibi terlemişti. Yanımıza gelip "LANET OLASI RUKONGAİ'DE SAVAŞ VAR!" diye bağırdı. İşte bu beklenmedik ama harika bir haberdi tam ayağa kalkmak için hareketlenecektim ki Meiki-san “Gürültü çıkarma. Savaş değil görev var. Rukongai’de sıklıkla hollowlar çıkar. Ortalığı telaşa vermenin gereği yok.” Dedi. Bu lafını duyunca gözlerim büyüdü işte bütün heyecanı ve aksyonu yok etmek diye buna derim, ne güzel tam adneralin pompalaya başlamıştım ki Meiki-san sayesinde kaybettim. Bu gün daha nasıl sıkıcılaşa bilir ki? Neyse galiba sake içmeye devam edeceğiz gibi görünüyor. Kapı yine büyük bir gürültü ile açıldı. “Yeter ama artık!” diye homurdandım, kelimelerin yarısından fazlasını yuttuğum için etrafımdakiler garip bir ses çıkardığımı sandılar. Yaşasın bu adam da yanımıza geliyor o ne diyecek bakalım, Seireitei yok oluyor hemen Dünya’ya geçmemizi ve sonsuza dek orda yaşamamızı falan mı! Adam Meiki-san’a bir mektup verdi anlaşılan bir haberciymiş, umarım benimde aksiyona katılacağım bir haber getirmiştir. Meiki-san okuduktan sonra kafasını kaldırdı ve “Hakliymiş. Savaş çıkmak üzere. Seireitei’nin kapılarına gidin. Bulabildiğiniz kadar çok adam toplayın. Hadi!” dedi. Yüzüme o klasik çarpık gülümsememi yerleştirdim, anlaşılan dileklerim yerine geleceği tutmuş. Keşke başka bir şey dileseydim, ama napalım artık bu HARİKA haberle hayatımıza devam edeceğiz. Elimi zanpaktouma götürdüm ve “Anlaşılan bu gün şanslı günündesin.” Dedim kısık bir sesle. Mitsuide’ye döndüm “Eee, hadi o zaman ne duruyorsun öyle, biz gitmeksek Siereitei’yi kim savunacak!” dedim güler yüzle sonra aklıma benim başında olmam gereken takımım geldi.Lanet olsun, nerdeyse yine unutacaktım onları! “Mitsuide bensiz gitmen gerekecek, benim ilk başta takımıma haber vermem gerekiyor, umarım savaş alanında seni sağ olarak bulabilirim.” Dedim ve sırıtarak yerimden kalktım ve bizim takımın binasına doğru koşmaya başladım…

Savaşlar ve kavgalar bitmişti ve sıkıcı görevlerin baskısı da yoktu bu yüzden biraz tembellik iyi olabilir diye düşündü Takashi. Biraz hava almak iyi olurdu. Boş boş Seireitei sokaklarında dolanırken etrafında koşuşturan Shinigamilere bakmak bile yorucuydu. Hava da ayrı bir dertti. Çok sıcak ve bunaltıcı bir havada dolaşmak tam bir baş belası idi. Öğle vaktinin kavurucu sıcağında aylak aylak dolaşmaktansa sarhoş olmak daha iyi diye düşünürken. Sake barının sokağında buldu kendini. Ayakları aklından önce harekete geçmişti. Uzun ve yorucu günler ardından Takashi sake içmenin iyi olabileceğini düşündü. Hem artık sakeden korkmuyordu. Barın önüne geldi ve sıcaktan bunalmış ve terlemiş bir şekilde kapıyı açtı. Güler yüzlü ve yumuşak sesli Hiyori-chan'dan "Hoş geldiniz." sesi Takashi'yi kendine getirdi. Takashi, Hiyori-chan'a bakıp "Ş-Şey... boş bir yer var mı acaba?" diye sordu. Hiyori-chan gülümseyerek "Elbette bu taraftan lütfen." dedi. Takashi boş bir masaya geçti ve içkisinin gelmesini bekliyordu. Neyse ki içeride klima vardı ve dışarının bunaltıcı sıcağı içeriye girmiyordu. Takashi bir an Kaptan'ın ve Gojuuhachi-kun [Sen oluyorsun Touma-chan(Touma-chan'ın kim olduğunu söylememe gerek yoktur heralde.)] burada mı diye bakındı bir an için etrafa. Ancak kimse yoktu. Tanıdık birileri olmasa da geçen sefer ki gibi moralinin bozuk, havanın aşırı derecede boğucu ve kasvetli ve zevkinin bir felaketle sonuçlanmaması iyiydi. Birazda bardağın dolu tarafına bakmak gerekirdi. Bunları düşünürken içkisi masasına gelmişti. Takashi sakesini yavaş yavaş yudumlamaya başlamıştı.

Lukufukazinin yaraları neredeyse tamamen iyleşmişti. Artık tedavi merkezinden çıkması gerektiğini düşünerek yola koyuldu. Yüzünde bir tebessümle seiretei sokaklarında dolaşmaya başladı. Esen rüzgar saçlarını dalgalandırırken o zanpaktousunu omzuna atıp temiz havayı içine çeke çeke yürümeye devam etti. Bir anda kendini sake cennetinin önünde buldu. Tamda olması gerektiği yerde olduğunu düşündü ve hemen içeri girdi. Onu kapıda hiyori denen küçük kız karşıladı. Fakat bir anda lukufukazinin aklına buraya son gelişi geldi. En son geldiğinde bu kızın suratına sake püskürtmüştü. Ama yinede soğuk kanlılıkla ilerlemeye devam etti. Kız suratında tedirginlikle konuştu : "H- h-hooş geldiniz!" Lukufukazi kızı takmadan ilerlemeye devam etti. Kıza ile hiç konuşmadan köşede gördüğü boş masaya geçti ve kapının yanında şaşkın bir şekilde bakan kıza seslenerek : "Hey sen ne bekliyorsun? Derhal buraya sake getir!" Kızın suratındaki şaşkınlık tekrar tedirginliğe dönüştü. Acele ile sakeyi alıp lukufukazinin masasına koydu "Buyrun efendim" Lukufukazi kızın getirdiği sake şişesini direk kafaya dikmeye başladı 4te 1 kadarını bitirdikten sonra tekrar masaya koydu ve hala başında bekleyen kıza bakarak konuştu. "Ahh... işte bu. Hey sen hala ne bekliyorsun bakayım? Toz ol!" Kız bu tepkiyi bekliyormuşçasına ifadesiz bir suratla lukufukazinin yanından hızla uzaklaştı. Ohh işte sonunda yaşıyorum diye düşündü Lukufukazi. Sonra etrafına bakınmaya başladı, biraz ilersinde tanıdık bir yüz vardı ama onun ismini hatırlamıordu. Bu beyaz saçlı çocuğu savaşta görmüştü en iyisi kendisine sormak diye düşünerek bağırdı. "Hey... sen beyaz çocuk !"...

Sake iyi ki böyle bir şey vardı yoksa nasıl rahatlayabilirdi ki insan? Bir yandan sake yudumlarken aklına savaş günleri geldi birden başarısızlık ile dolu bir savaş. Bunları düşünmemesi gerekiyordu buraya rahatlamaya gelmişti halbuki. Bir yandan kafasını dağıtmaya çalışırken bir yandan da sakesini yavaş bir şekilde yudumluyordu ki etrafta ki bir yaygara dikkatini çekti. Shinigamilerden biri hiyo-chan'a sataşıp huzursuzluk çıkarıyordu. Buna pek aldırmak istememişti. Ancak bağırışları çok sinir bozucuydu sanki biri 10 metrelik tırnakları ile tahtayı tırnaklıyordu. Kendine zar zor hakim olmaya çalışmasına karşın yaygara sanki ona inat devam ediyordu. Bir an aklından bugün her şey onun huzura kavuşmasına karşıymış gibi bir düşünce geçti. Takashi bunları sindirmeye çalışırken birden herifin Takashi'ye "Hey... sen beyaz çocuk !" diye seslenecek kadar ölümcül hata yapması , bardağı taşıran son damlaydı. Ama böyle bir yerde de yaygara çıkaramazdı bu yüzden alttan almaya karar verdi. Ayağa kalkıp adamın masasına oturarak sakin bir şekilde "Ne var ?" diye cevapladı. Sanki onu bir yerden hatırlıyordu ama... Tabii olayın devamı adamın vereceğe cevaba bağlıydı.

Out: bizikitsu'nun oraya çağırıyorlar napak gidek mi

rp out: gençler bizim savaşa katılmanız için gerekli ayarlamaları yaptım rp de buraya bi bitiriş rp si yazıp savaşa geçin hadi
[Linkleri sadece adminler görebilir.]

Rüzgâra karşı yürüyordu. Rüzgâr yüzüne doğru geliyor ve uzun koyu kırmızı saçlarını dalgalandırıyordu. Rüzgârda dalgalanan koyu kırmızı saçları alevi andırıyordu. Küçük ayakları ve cılız bacakları onu taşıyabileceği yere kadar taşımışlardı ki durdu. Yüzünü hafifçe kaldırıp safça olduğu yere doğru baktı. Burası sake cenneti olmalıydı. Bir an için girip girmemek konusunda düşündü bir an. Ama içten içe birazcık sake içmenin kendisine iyi geleceğini biliyordu. Yavaşça kapıya doğru yürüyüp açtı kapıyı. Kapı hafif bir gıcırtıyla açıldı. İçeri girip etrafa şöyle bir göz attı. İçerisi İçki içilen bir yere nazaran fazlasıyla sessizdi. Bu sessizlik ürpermesine neden oldu. Sanki bu sessizlik kötü bir şey olacağının habercisiydi. Yavaşça fakat emin adımlarla garsonların durması gerektiği içki masasına doğru yürüdü. Neden etrafta kimse yoktu ki? Bu iyice canını sıkmaya başlamıştı.
‘Hey, etrafta kimse yok mu?’ diye bağırdı sinirli ve sert bir şekilde. Kaşlarını çatıp birinin gelmesini beklemeye başladı. İçeriden kendisine doğru gelen yumuşak ayak seslerini duydu. Bu her kimse topuklu ayakkabı giymiyor olmalıydı. Çünkü topuklu ayakkabının yürüyünce insanın sinirlerini bozan çat,çat,çat diye sesler çıkarırdı. Oysa bu ses nazik ve narin ayakları olan birinden geliyor olmalıydı. Kız bana yaklaştıkça yüzünü daha bir seçer olmuştu. Güzel ve narin bir yüzü vardı ve pembe saçlarıyla hoş bir uyumu vardı yüzünün. Kısaca güzel ve masum bir kız izlenimi bırakıyordu kendisini ilk gören insanda. Yüzü de saçının renginde hafifçe pembeleşmişti biraz utanmış olmalıydı. Çatılmış kaşlarımı biraz daha düzeltip sakin olmaya çalıştı. Gene sert ama en azından biraz daha nazik olmaya çalışarak
‘Bana iki adet sake getir,buzlu olsun.’ Dedi. Sonra taburelerde birine oturup ellerini başının arkasında birleştirerek içki gelmesini beklemeye başladı.