Lukufukazi Tedavi

Gözlerini pencereden gelen ışık süzmesine doğru yavaşça açtı. Daha yeni açtığı gözlerinde yaralandığı savaşın düşünceleri vardı. Hastaneye getirildiği 3 gün olmuştu ve 3 gündür uyuyordu fakat aklında hep o savaş ve aldığı yara vardı. Bunları düşünürken etrafına baktı. Bulunduğu oda gotei 4 ün tek kişilik bir hasta bakım odasıydı. Oda 5-6m kare büyüklüğündeydi. Etrafta sadece bulunduğu yatak, yanındaki sehpah ve üstünde birbardak su ile ağrı kesici vardı. Kollarında destek alarak yatağın kenerına oturdu ve su ile hapı alarak yavaşça alarak içti. Bu arada sargılarının gevşediğini hissetti. Sargılarını tek başına söküp değiştirmesi gerektiğini düşündü, ayrıca bu sayede sağ kol ve bacağında olan yaranın derinliğini kontrol edebilecekti.Kapının kapalı olduğuna bakıp emin olduktan sonra kimanosunu çıkartıp yatağın kenarına koydu, üzerinde sadece şortu kalmıştı. Daha sonra sağ bacağını yatağa koydu, bacağındaki sarıgları söktü ve yarasına baktı. Bacağındaki yara neredeyse kaybolmuştu sadece küçük bir iz kalmıştı, açtığı sargıyı bu sefer sıkı bir şekilde sardı ve bacağını indirdi. Daha sonra kolundaki sargıyı söktü. Saldırı ilk olarak kolundan girdiği için kolunun durumu daha kötüydü. Yara tam olarak geçmemişti. Daha sonra kolunu sarmaya başladı. Kolunu sararken bu sargının sıkı olmasını düşündü ve iyice sıktı fakat yara tam iyleşmediği için yara kanamaya başladı ve lukufukazinin canı yandı ve bağırdı."Arghhh!"...

Şu hollowlarin yeniden çekiliyor olması iyi olmuştu aslında. Yoksa bu savaş ciddi bir biçimde ilerleyebilir ve Seireitei tutulabilirdi. Bu sefer savaşanlarında öncekinden güçlü olmaması gözden kaçmıyordu tabii. Ne olduysa bitiverdi çatışmalar. Şu an için yeniden sakin duruma girmek iyi idi tabi, ancak her an yeni bir tanesinin kopma ihtimalini de düşünüyordu. Aslında bu konu son günlerde çok aklini kurcalıyordu Meiki’nin. Ne yazık ki bu durgunluktan önce tek pes eden Hollowlar değildi. Kendileri de Rukongaiyi tehlikeye atma pahasına Seireitei’ye çekilmiş olmaları… O insanlar güçsüz olduğu için ölmelerine izin verilmişti açıkça. Baş taichou olmasına rağmen karışamadığı alanlar vardı. Her şey onun kararına varsaydı. Ah… Bir de yaraları yeniden kötüleşiyordu. Dördüncü takimin kaptanının onu görünce ne diyeceğini düşündü. Yine tedavisine sadik kalmadığı için yaralarının açıldığını, bunun ona ders olmasını, artık sake içmeyi bırakıp dinlenmeye çekilmesini, bir süre antrenman yapmamasını söyleyip duracaktı. Biliyordu çünkü daha öncede duymuştu. Şu son çatışmadan önce. Sırf bu nedenden dolayı katılamaması ayrıca onu sinirlendiriyordu. Kendini çok boş hissetti. Yetkileri kendi istediği gibi veremediği gibi oraya çıkıp Hollow da öldürmemişti. Elini göğüslerinin üzerine götürdü. Yarası ciddi biçimde kötüydü; göğsünün üzerinde başlıyor, midesine kadar indiği gibi sırtından da devam ediyordu. Tabi bir yarası yoktu, diğerleri bunun kadar olmasa da kol bacak gibi bölgelerinde çokça vardı. Ama o yaşıyordu ya –tabi çoktan ölü ve bir ruhtu nasıl yaşıyorsa artık- önemli olan da bu değil miydi? Yok olmadığı sürece yaraları olsa da olmasa da fark etmezdi. Hızlı adımlarla binanın içinde yürüyordu. Hangi odadaydı ki acaba? Uf! Nasıl hatırlamıyordu gittiği şu odayı. Birkaç yolda durarak sohbet eden, reiatsularinin az olması nedeniyle yeni olduğunu düşündüğü Shinigamiyi iterek geçti. Neden bu kadar sinirleri bozulmuştu? Sanırım sinirleri yanında sake şişesi olmadığı sürece gergin oluyordu. Düşüncelerinden bir an önce sıyrılırken Yanından geçtiği odalardan biri dikkatini çekti. Sanırım bu kapıydı. İyice bir baktı. Bir şey yazdığı yoktu yahut diğer kapılardan bir farkı. Ama çoktan tokmağına sarıldığında bunu düşünmemişti. İçeriye daldığında çıplak bir adam gördü direk. Odadaki diğer eyler olması gerektiği gibi olduğu için şu çıplak adam fazlasıyla dikkat çekiyordu tabii ki de. Anlaşılan o kadar dalgındı ki içerideki reiatsuyu bile fark etmemişti. Gözlerini ona bakmamak için aşağıya doğru devirdi. Adam aslında tamamen çıplak değildi, sadece kimonosu yoktu. Şort giymişti ama üst tarafında kıyafet bulunmuyordu. Tanrım. Sessizce çıksa mıydı? “Arghhh!” Bu ses bu düşüncesinin de uçmasına neden olmuştu. Çoktan fark edildiğini düşünerek ve bu kadar sessizliğin üzerine bu bağrışı duyduğunda ani bir ürperti hissetmesi ardından gelen bir refleksle o da kısa süreli bağırdı. “Aahhh!” Tamam. Şimdi hızlı bir açıklama yapıp kaçma zamanı olduğunu düşündü. Gözlerini bağırmayı duyunca ona evirmişti ve iri olan vücuduna, çıplak tenine yeniden bakmak durumunda kalmıştı. Başını bu sefer aşağı yerine sağa doğru döndürdü. “Umm… Üzgünüm ben yanlış odaya dalmışım sanırım.” Arkasını döndü. Aklında biran önce bu odadan çıkmak vardı yalnızca. Elini yeniden göğsünün üzerine götürdü. Garip, acı hissetmiyordu halbuki. Bir tik gibi olmuştu bu. Ardından adama döndü. “Sen…” Onu tanıyor muydu? Belki bir kez görmüştü. Emin olamıyordu, bu aralar hafızasını eskisi gibi tutmuyordu. Bilerek yaptığı bu davranış ona zararlı oluyordu kimi zaman. Her neyse. Daha fazla aklinin karışması işine gelmediği için kapıdan dışarı çıktı. Ama bir şey eksik gibiydi. Son bir kez daha bakarken –yüzüne bakmaya çalışıyordu- “Geçmiş olsun.” Diye fısıldadı.

out: uff... xD Sondaki saçmalamam için k. bakmayin artikin. ne yazsam bilemedim.

Daha sonra kolunu sarmaya başladı. Kolunu sararken bu sargının sıkı olmasını düşündü ve iyice sıktı fakat yara tam iyleşmediği için yara kanamaya başladı ve lukufukazinin canı yandı ve bağırdı."Arghhh!" Daha sonra kanayan yarasınını hızla sarmaya başladı ve bu arada bir sesle irkildi. “Aahhh!” Buda neydi odasına bir kız girmişti. 1.50 boylarında, siyah düz saçlı güzel yüzlü narin bir kıza benziyordu. Fakat kızıl gözlerindeki asil bakış onun görünüşünden çok daha farklı biri olduğunu ele veriyordu. Sanki bu küçük bedene bir çok savaş sığdırmış gibiydi. Lukufukazi yarı çıplak durumdaydı ve bu kız odasına girmişti, onun sesiyle bi anda gözlerini kızın gözlerine kitledi, sanki bir cevap bekliyor gibiydi. Nede olsa odasına girilen oydu. Kız kafasını sağ tarafına döndürerek konuşmaya başladı, biraz utanmış gibiydi. “Umm… Üzgünüm ben yanlış odaya dalmışım sanırım.” Bunu söyledikten sonra arkasını döndü ve elini göğsünün üstüne koydu, oda yaralı gibi görünüyordu. Sonra Lukufukaziye döndü. "Sen" Onu tanıyormuydu? Biraz tanıdık geliyordu fakat anlamadı ve birşey söylemeden kızı izlemeye devam etti. Artık tam çıkmak üzereydiki tekrar dönüp bu sefer lukufukazinin yüzene bakarak. “Geçmiş olsun.” Diye narin bir tonda fısıldadı. Lukufukazide kızın yarasını hatırlayıp aynı tonda. "Sanada" Artık kız odadan çıkmıştı odada sadece bıraktığı düşünceler kalmıştı. Kimdi bu kız? Neden tanıdık geliyordu? O gözlerindeki hal neydi? Bunları düşünerek kimonosunu giydi ve yatağa uzandı. Ellerini ensesinin arkasına koyup pencereden dışarı dökülen pespembe kiraz ağacı çiçeklerine bakarak o kızı düşünmeye devam etti. Daha sonra yavaşça gözleri kapanmaya başladı ve bu düşüncelerle uykuya daldı.

out:Benimkide biraz garip oldu gibi

OUT: Şeftali ağacının yaprakları pembe mi olur bildiğim kadarıyla kiraz ağacı çiçeklerinin ki olur

out: şimdi neolacak? xD

Mitsuide Takashi demiş ki:

OUT: Şeftali ağacının yaprakları pembe mi olur bildiğim kadarıyla kiraz ağacı çiçeklerinin ki olur

out:nette baktım ikisininde pembeymis ama japonyada kiraz ağacı yaygınmış düzeltiyorum. Ece bi hollow fln getir mümkünse omuz omuza savaşalım sen reiatsuyu hissedip geri dön xd

out: hollow getirirsem iş npcye girer. Savaş olursa Gm liik bana bakiyor xD yapamam yani. Savaş olmadan geri dönsem. Bir şey mi unutsam ne yapsak?