Takushi Meiki

Bilmiyorum işte. Dünyayı bilmiyorum. Hani şu ruh olmadan önce yaşadığımız ve rukongaide yerlerimizi belirleyen insan dünyasını. Hatırlamıyorum. Kendimi bildim bileli Rukongai sokaklarında koşuşturuyorum. Kimine göre çok küçükken, daha henüz ufacık bir bebek iken ölmüşüm kimine göre ise sadece hatırlamıyorum. Rukongai dedikleri pis ve iğrenç sokaklarda, gücü olan biri olaraktan kendi hayatimi sürdürebilmem için çalmalı ve ya dövüşmeliydim. Bu yüzden “onun” ekibine katildim. “O” elinden bırakmadığı, büyük ihtimalle shinigaminin birini öldürerek aldığı katanasıyla, ortalığı yıkmayı severdi. O zamanlar –görünüş olarak- benden bir iki yaş büyüktü ya yine de herkes ondan çekinirdi. Onun elinden birçok kan çıkmışlığı vardı yaşına göre. Bizim yaptığımız “onu” lider kabul edip emirlerini almaktı. Bazen yeni kişiler eklendikçe aralarından iyi dövüşebilecek gücü olan kişileri seçer ve eğitirdi. İşte bende o gruptaydım, küçük yaşıma rağmen rukongaide, hayatta kalmak için birçok kişiyi katledip, birçok aileyi yıkardık.
Shinigamileri ise bizim için polis gibiydi. Bizi kovalarlar buldular mı yakalarlarsa sonun ölüm olurdu. Onlar çok iyi eğitilmişlerdi. Kılıçları bizimkilere göre çok keskin, bizimkilerden hızlı ayakları ve bizim bilmediğimiz “ruh topunu” kullandıkları büyüsel teknikleri vardı. Neyse ki rukongai halkı da pek sevmezdi onları.
Canim çıkana kadar “onunla” antrenman yaptığımız günleri unutmak imkânsızdı. Öğrettiği adımları ve her antrenman sonrası söyledi sözü ‘Hiçbir zaman beni geçebilecek kadar güçlü olmayacaksın.’. Evet, onu geçemezsin, çünkü o üstün. Senin görevin sadece emirleri almak. Emirleri al ve yerine getirmeden geri dönme, o bol kırmızı kan içeren emirleri. Çok kan vardı etrafta. O kanlar birikti birikti. Düşmanlarımızın, tanımadıklarımızın, rukongai halkının, o küçük beyaz şapkalı kızın, o yaşlı amcanın, yabancıların, yüzünü hatırlayıp ismini bilmediklerinin ve hatta arkadaşlarımın, dostlarımın kanı. Etraftaki insanlar azalıyordu, güvenebilecek kimsenin kalmaması “onun” umurunda bile değildi. Artik zihnimin buna dayanamadığı o felaket gün, nasıl bir güç topladıysa bedenim, gözlerim ise sanki üçüncü bir gözden izliyordu, o gün yaptığım o şey, koyulan son noktaydı. O gün tanıştığım, hafif meltemde siyah kimonosu dalgalanan o adam ise benim için yeni bir hayatin başlangıcıydı.