Lee Kang Dae |Karakter Kartı|

Bazen unutuyorum... O gerçekte bizim içinde olduğumuz dünyayı... Bizler oradan geldik, çeşitli ülke ve ırklardan. Çok gençken öldüm, henüz ömrümün yarısına bile gelmemiştim. Bazıları bunu hatırlamaz ama sanırım ben o hatırlayan şanssız kişilerdenim. Nasıl öldüğümle ilgili hatırladığım fazla bir şey yok aklımda ama ne zaman düşünsem aklıma hayranları tarafından silah doğrultulmuş bir çocuk geliyor ve işin tuhaf yanı ise o çocuğun gözlerinden görmem. En sonunda ise büyük bir silah sesi duyuluyor ve sonrasında kapkara, boş bir kesit... Daha eskilere gittikçe, evet bir şarkıcıydım, bir müzik dehası... Öldükten sonra bile bunu bırakamamıştım ama bu yeteneğimi ruh halimde geliştireceğim aklımın ucundan geçmezdi. Rukongai sokaklarında, uzaktan duyulan tiz bir keman sesi ve altında titreşen yağmur suyunun ''şıp, şıp...'' eden sesi duyuluyordu. Hiç bir zaman shinigami olmak istememişimdir ama bu sıkılmaktan dahi sıkıldığımdan bir şeyler yapıp oraya girmeliydim. Aslında ölümlü iken bile mistik olaylara bayılırdım. Hiç işe yaramasa da yılmadan, usanmadan denemeye devam ederdim. Bu olay öldükten sonra ruh gücümün oldukça artmasıyla iyi bir şey haline gelmişti. Gözümü kapatıp bir ruh topu yapmayı düşünmem bile var olmasına olanak sağlıyordu onun. Bunu gören shinigamiler beni takdir ederler ve onlar gibi olmamı isterlerdi. Her ne kadar bazıları kıskancından yerinde duramasa da ruh gücüm onları epey korkuturdu.

İmtihanlar bu dünyada da devam ediyordu. Kendimi ilk kez bir şey için zorluyordum. Akademide takdir edilsem de içten içe kendimi oraya layık görmüyordum. Öyle yukarılar da gözüm yoktu benim... İyi, hoş ısrarlar üzerinde bir üst kademeye geçerek, gerçek bir takıma girmiştim. Orada bir çok emir ve görev veriliyordu ki, kendime vakit ayıramıyordum. Neredeyse shinigami olduğum güne lanet edecek hale gelmiştim. Kaptanların, teğmenlerin ve benden üst kademedekilerin sesleri, bağırışları duyuluyordu her tarafta. Beni akılları sıra ''ezik'' bellemişlerdi. Onlara öyle olmadığımı ne zaman göstermek istesem bir türlü cesaret edemiyordum. Öyle tuttuğunu koparan biri olarak tanımlanamazdım. Elimde ki gücü kullanmaya layık bile değildim ama işte olan olmuştu. Bir işe başladımı devamını getirmem gerekirdi.