Kuroh Shini

Elinde kendi elleriyle dünyadan kopardığı üzümle oturuyordu adam -kendisi sırf sevdiği için dünyadan bir şeyler yerdi-. İçinde hırs, açlık, kıskançlık vardı. Ufukta batmakta olan güneşe baktı; ne kadar da çok istiyordu dünyanın en güçlü savaşçısı olmayı.

Başını kaldırdı, gökyüzündeki dolunaya baktı. Ailesine ait olan uçsuz bucaksız arazilerden bir manzara vardı. Ay, sanki eski zamanların korkunç anılarını unutturmamak için orada öylece duruyordu yıllardır; aynı o gece olduğu gibi...

İçinden, taa derinden gelen sese kulak verdi. İçler acısı bir feryatla bir arkadaşı; dostu haykırıyordu "bunu bana neden yapıyorsun..." Onu çok seviyordu, ama böyle olması gerekiyordu. Onun karanlıkta kalması gerekiyordu. Kimse bilmemeliydi. Diğer tüm anıları gibi O da karanlıkta kalmalıydı. Kimse bilmemeliydi. Bunca yıl saklamıştı. Bunca yıl korkmuştu. Ve bunca yıl beslediği bu korkularla gücünü ayakta tutabilmişti. Dostunun feryadı yeniden yükseldi "bana bunu yapma". Sesi bitkinleşmişti artık. Hıçkırıkları geliyordu arada.

Üzümden bir tane daha aldı.Sırtını kumun soğuk kollarına salarken ayaklarını ileri doğru uzattı.Gözlerinin önünde canlanan anılara dikkatle baktı. Sanki ilk defa görüyormuşçasına daha dikkatli baktı.


Elinde boyunca olan kılıçla dolaşan bir çocuk vardı caddede. Başını kaldırdığında güzel bir güneş vardı gökyüzünde. Yıllar denebilecek bir süre çocuğu takip etti. Çocuk gittiği her yerde en iyi kılıç ustalarını arayıp onlar ile karşılaştı ve sonunda hepsini yendi. Nihayet bir gün dünyanın gelmiş geçmiş en iyi kılıç ustasının var olduğu yeri keşfetti. Aç bir kaplanın avına atladığı gibi atıldı yaşlı adamın üstüne. Dövüşleri gün tepedeyken başladı ve gün yeniden doğana kadar devam etti. Güneş doğarken bir anlığına yaşlı kılıç ustasının gözleri kamaştı ve genç kılıç ustası bu fırsatı kaçırmadı. Bir an sonra yaşlı kılıç ustasının başı vücudundan ayrılmıştı. Artık en iyi kılıç ustasıydı. Genç savaşçı kendisine sunulan bütün serveti geri çevirerek iki kıtanın ortasında olan İstanbul'a yerleşti.

Aradan yıllar geçti, birçok savaşçı gencin elinde can verdi. Bir gün aynaya baktığında artık saçlarının kesilmesi gerektiğini farketti. O gün hayatın anlamını sorgulamaya başladı. Artık dünyanın en iyi kılıç ustasıydı, ama bir yaşam amacı yoktu. Bir gün saçları gibi O'nun da kesilme zamanı gelecekti. Kılıcıyla kesip durduramayacağı zamanın keskin yüzünü göğsünün tam ortasında, kalbinde hissetti.

Bir gece ansızın ölümü yenebileceğine karar verdi. Kılıcını yanına alarak ortadan kayboldu. Kimliğini saklayarak diyar diyar ölümsüz olmanın bir yolunu aradı. 18 yaşına bastığında bir alim ile karşılaştı. Alimin anlattığına göre ölümsüz olmak mümkündü, "ödemen gereken bedel çok büyük, bunu kaldırabilecek misin?" diyerek sözlerini bitirmişti alim. Genç kılıç ustası hayatının son üç yılını bu amaç uğruna harcamıştı, bunun yeterli bir fedakârlık olduğu kanaatindeydi.

Gencin yüzündeki kararlılığı gören alim anlatmaya devam etti. Genç alimin dediklerini dikkatle dinledi ve 3 aylık bir yolculuktan sonra anlatılan tapınağa vardı.  Gözü dönmüş savaşçı kapıya geldiğinde beyazlara bürünmüş insanlar kapıları açtılar. “Hoş geldin” dediler. “Koşun en bilgeye haber verin. Ne mutlu ki bugün bir ziyaretçi daha ölümsüzlüğün sırrını öğrenmeye geldi.”. Kılıç ustası şaşırdı, karşı koymalarına karşı kendisini hazırlamıştı çoktan. Koruyucular kılıç ustasını en bilgelerinin karşısına çıkardı.

"Ölümsüzlük... Bana ölümsüzlüğün sırrını söyleyin. Eğer söylemezseniz yemin ediyorum ki her birinize kendi ölümünüzü gösteririm." dedi kılıç ustası bilgeyi görür görmez.

"Ne yazık ki sen ölümsüzlüğün sırrını öğrenmeye değil, ölümsüz olmak için gelmişsin." diyerek karşılık verdi bilge kılıç ustasının sözlerine, ve devam etti "Vazgeçmen gereken şey çok büyük. Bu fedakarlığı yapabilir misin? Her şeye rağmen ölümsüz olmak ister misin?"

"Tabi ki istiyorum. Buraya ölümsüz olmaya geldim. Yapmam gereken fedakârlık neyse hazırım." Genç kılıç ustasının gözünü ölümsüzlüğün parıltısı kör etmişti çoktan. O an tüm hırsı ona ölümsüz olmasını emrediyordu.

"Öl öyleyse!" dedi bilge ve kılıç ustasının göğsünü parçalayacak şiddette bir sancı kapladı. Bir an sonra bilgenin eli kılıç ustasının sırtından fışkırmıştı.

Görüntü yavaş yavaş bulanıklaşmaya başladı. Kılıç ustası o andan sonra bir süreliğine bilincini yitirdiği için olanları hatırlayamıyordu. Gözlerini tekrar açtığında kendisini içinde bulunduğu uçsuz bucaksız çölde bulmuştu.


Uzun bir süre bu şekilde yaşamaya devam etti. Kendisi gibi canavarların bulunduğu, sadece kumdan oluşan ölüler diyarında -Hueco Mundo olduğunu daha sonraları öğrenecekti.- kapana kısılıp kalmıştı. Umutsuzluk içinde kaybolurken kılıç ustası, kendisini bir grubun içinde buldu. Hayatında ilk kez çevresinde kendisi gibi başkaları vardı. Kendisi yeterince güçlü olsa da, çevresindekiler O'ndan da güçlüydüler. Hayattayken hiç tatmadığı yardımlaşma hissini tattı o an. Yeri geldiğinde O'nun için fedakârlık yapanlar da oldu. Bu böyle uzun yıllar devam etti; öyle ki kendisi bile kaç yıl geçtiğini hatırlamıyordu.

Kılıç ustası güçlendikçe iradesi yerine geliyordu. Ve iradesi güçlendikçe bilgenin dediklerini daha iyi anlayabiliyordu. Tüm rakiplerini öldüren kılıç ustası yavaş yavaş durulmaya, dövüşmekten sıkılmaya başladı. O günden sonra kişiliği tamamen değişmiş, bilgenin ne demek istediğini anladığını düşünmeye başlamıştı.

Hafif bir gülümseme belirdi kılıç ustasının yüzünde. O zamanlar ne kadar da saftı. Sırf kendi kibri yüzünden her şeyi anladığını düşünmüştü. Tabi her kibirli canlı gibi burnunun yere sürtmesi uzun sürmedi. Bir gece her taraf usulca bir karanlığa gömüldü. Hiçbir ışık ya da sesin olmadığı, olabildiğince dipsiz bir karanlık...

Ve her karanlık gibi ışık karanlığın içinden fışkırırken bir çığlık kulaklarını tırmaladı; "bunu bana neden yapıyorsun..." çığlıkla her şey netleşti. Karşısında yerde uzanan kendi grubundan bir dostuydu, -eğer sorsalar hayattaki tek dostum derdi-. Gözleri kılıcına takıldı. "bana bunu yapma" rüyasında kılıcından damlarken kanlar, kılıç ustası sarsılarak uyandı. Yine aynı rüyayı görmüştü. Miskince kalktı ve kılıcını beline asarak O'nu karanlıktan kurtaran ilk ve tek efendisinin yanına doğru yola koyuldu. Artık yeni bir hayatı, yeni bir yaşam amacı vardı, değişmek, daha önce olamadığı kadar, tamamen sakin, huzurlu bir hayat sürmek...