5 yıllık acı...

Çalışma odama doğru yavaşça aheste bir şekilde yürüyordum. Odamın kapısına geldiğimde tam odama girecekken kafamı yavaşça sağa doğru kaldırdım. Taichou’mun odası hala orada duruyordu. Onu o acımasız savaşta kaybettiğimizden beri odasındaki en ufak bir şeyi bile değiştirmemiştim. Hala içimden bir ses onun geri geleceğini söylüyordu ve onun hakkında bildiğim bir şey varsa o da kendi düzenin bozulmasından nefret ettiğiydi. Bu gün onun yok oluşu üzerinden tam beş yıl geçmişti, her sene yaptığım gibi onun adına yapılan mezara en sevdiği çiçeklerden bir bukle bırakmıştım. Onun gerçek bir mezarı yoktu, çünkü cesedi onca aramaya rağmen bulunamamıştı, belki bu yüzden içimdeki ses onun hala hayatta olduğuna inanıyordu.

Elim odamın kapısının kulpunu sıkarken gözlerimi yavaşça yere doğru indirdim ve sert bir hareketle kapıyı açtım. Hızlı ve sert adımlarla masamın başına geçip kendimi koltuğum üzerine attım. Biraz sert davranmış olmalıyım ki otururken zanpaktoum bacağıma sert bir şekilde çarpıp canımı acıtmıştı. Masada duran kâğıtlara boş boş bakmaya başladım, içimden bu gün hiçbir şey yapmak gelmiyordu sadece oturmak istiyordum. Eskiden olsa hemen koşardım Shizu’nun yanına ama o da yoktu, o da kayıptı. Son gittiği görevden sonra haber alınamamıştı ondan, belki onu da sonsuza dek kaybetmiştim. Kalbimdeki yaralar gittikçe artıyordu, sanki değer verdiğim insanlar hep kayboluyorlardı. İşte bu yüzden pek arkadaşım yoktu, sadece ben vardım bu acımasız dünyada.

İçimde birikmeye başlayan kendime acıma duygum gene kabarmıştı, atik bir hareketle masamın üzerinde duran zarf açmak için kullandığım küçük bir bıçağı aldım ve tüm gücümle kapının yanındaki duvara fırlattım. Çok hızlı fırlattığım havada aldığı süredeki dönüş sayısından belli oluyordu, duvara saplandığında çıkardığı ses de bunu destekler nitelikteydi. Bıçağın yarısı duvara girmişti, ama sanki o duvar benim kalbimdi, bıçakta acı vererek geçen bir gün daha…

Sen odanda oyalanırken zamanın nasıl geçtini anlamıyorsun. Belki dakikalar belki saatler... Bildiğin tek şey şu an içinde bulunduğun odanın tık tıklanmasıydı. Birisi kapıya güçlü ama nazik bir biçimde vurmuştu. Neyse adam ''Gir'' cevabını beklemeden içeri giriyor. Gayet tertipli, düzenli bir shnigami. Kimonosunda en küçük bir iz, yüzünde azıcık sakal ve tırnaklarında hiç uzunluk yok. Disiplinli biri olduğu her halinden belli. Kalın bir sesi var ''İyi günler Bay Toumaki, 4 takıma acilen çağrılıyorsunuz. Yaklaşık yirmi dakikanız var. Ama siz oraya geç kalacaksınız bunu biliyorum. Çağrılma sebebinizi ise ne yazıkki bilmiyorum. Fakat önemli olduğu belliydi...'' Söyledi her söz özenle seçilmiş gibiydi, ve tıpkı eski bir beyefendi gibi konuşuyordu.

Adamın Temsili Resmi:

Spoiler:

Adam, sana yerinde küçümseyici fakat saygılı bakışlar atmaktan çekinmiyor. Rütbesiz bir shinigamiye göre fazlasıyla garip olduğunu biliyorsun. Adam tekrar o küçümseyici tonuyla konuşuyor: ''Hah geç kalacağınızı biliyordum. Yaklaşık 10 dakikanız kaldı. Fakat aynı vakit içerisinde kimononuzun arkasındaki küçük lekeyi yoketmeniz ve az sonra belinizden düşecek kılıcı yerden almalısınız.'' Aynende öyle oluyor. Bir kaç saniye içerisinde kılıcının yerle öpüştüğünü görüyorsun.

Out: Hitsuomi-san dün saat 23:59 itibariyle bir adet uyarı almış bulunmaktasınız. İkinci bir pasifliğinizde 1 adet ''-'' (eksi) puan (rp puanı değil başlık açtığım eksi) alacaksınız.

Masadan attığım küçük bıçağı almak için tam ayağa kalkmıştım ki kapı aniden açıldı. İçeriye bir shinigami girdi. Bu shinigami de garip bir şeyler vardı diğerleri gibi değildi. inanılmaz derecede tertipliydi, diğer rütbesiz shinigamiler gibi kimono dağılmış değildi, ben hala şaşkın gözlerle onu süzerken o konuşmaya başladı. ''İyi günler Bay Toumaki, 4 takıma acilen çağrılıyorsunuz. Yaklaşık yirmi dakikanız var. Ama siz oraya geç kalacaksınız bunu biliyorum. Çağrılma sebebinizi ise ne yazıkki bilmiyorum. Fakat önemli olduğu belliydi...''
Dedi. Sesinde bir titreme dahi yoktu, bu adam her geçen saniye beni daha da fazla şaşırtıyordu, normalde shinigamiler benim gibi fukutaichou rütbesinde biriyle konuşurken heyecanlanırlardı, ama bu adamda bunun en ufak izi bile yoktu. Cevap vermeden önce birkaç dakika daha çözdüm onun gizemi çözmek istiyordum, karşıma yeni bir bulmaca çıkmıştı ve onu çözmeden bırakamazdım, ama bir yandan da görev beni çağırıyordu. “Tamam orada olacağım ve merak etme ben hiç geç kalmam.” Dedim kararlı bir ses tonuyla.

Adamın çıkmasını bekledim, o çıktıktan sonra dağıttım odayı toplayıp kapıya doğru yöneldim.. kapının yanındaki boy aynasında son bir kez görünüşüme baktım boynumdaki şalı düzelttim ve yola koyuldum. 5 dk sonra orada olmam gerekiyordu ve sadece üç dakikalık yolum kalmıştı. Adam yanılmıştı geç kalmayacaktım. Suratımda bundan dolayı bir sırıtma belirdi. Tam bu sırada sokağın karşısında aniden bir şey parladı, o kadar göz alıcıydı ki gözlerim birkaç saniyeliğine kör oldu. Gözlerimi açığımda gördüğüm tek şey çamura bulanmış kimonomdu, gözlerim pasifleştiğinde çamura başmış olmalıydım. Yüksek sesle oflayarak kinomomu temizlemeye koyuldum.

İşim bittiğinde arkaya doğru gerindim ve saate baktım. Gözlerim devasa bir şekilde açıldı geç kalmıştım! Hızlıca koşmaya başladım, koşarken zanpaktoumu tutan kemer gevşemeye başlamıştı, onu düzeltecek zaman yoktu, hızlanmam gerekiyordu!

Kapıya vardığımda o shinigami beni orda bekliyordu, suratında gene o ifadesiz halle konuşmaya başladı, ama bu sefer konuşmasında küçümseyici bir tavır vardı. ''Hah geç kalacağınızı biliyordum. Yaklaşık 10 dakikanız kaldı. Fakat aynı vakit içerisinde kimononuzun arkasındaki küçük lekeyi yok etmeniz ve az sonra belinizden düşecek kılıcı yerden almalısınız.' Dedi istifini bozmayarak. Kafamı arkaya çevirip kimonoma baktım orada atladığım bir çamur lekesi vardı cidden. Tam onu temizlerken, koşarken gevşemiş olan zanpaktoumda düştü. Tam yere çarpmadan tutup belime geri bağladım ve karşımdaki adama bakıp çarpık bir gülümseme ile sırıtmaya başladım. “Anlaşılan beni daha çok şaşırtmaya devam edeceksin genç shinigami.” Dedim cümlemin son kelimelerine vurgu yaparak.

Dediklerimden sonra adam hiç istifini bozmadan arkasını dönüp yürümeye başlamıştı, içimden onu azarlamaktan başka bir şey gelmiyordu, o kim oluyordu da bir fuku-taichou’ya selam vermeden kafasına göre arkasını dönüp gidiyordu. Şimdi de bir şeyler fısıldamaya başlamıştı acaba ne diyordu, bu adamın nesi vardı böyle? Sağ adımımı sert bir şekilde ona doğru attım onun yanına gidip bu adamdaki gizemi çözmeye kafamı koymuştum, ama tam diğer adımımı da atacakken iradem beni engelledi. Bu adamın ne olduğunu ne kadar çok merak etsem de uymam gereken bir görev vardı, 4.takım’ın kaptanı beni bekliyordu. Yavaşça arkamı döndüm, bu adamı tekrar görüp görmeyeceğim hakkında en ufak bir fikrim yoktu tek bildiğim sadece önümüzdeki birkaç gün bu adamdan başka bir şey düşünemeyeceğimdi, beni duyabilmesi için biraz yüksek bir sesle “Görüşürüz shinigami, umarım beni tekrar ziyaret edersin!” dedim ve arkama bakmadan shunpoumla 4.takım binasının yoluna koyuldum. Arkamı dönüp bakmasam da onun beni duyduğunu biliyordum.

4. takım binasının kapısına vardığımda, hızımı kesmeden içeri daldım, önemli bir konu olabilirdi bu. Son zamanlarda Seireitei gereğinden fazla sessiz kalmıştı, bu iyiye işaret değildi. kaptanın odasına hızlıca girdim, yaptığım yanlıştı en azından kapıyı çalmam gerekiyordu, ama kendimi düşüncelerime o kadar kaptırmıştım ki ne yaptığımın farkında bile değildim. Kafamı öne eğip konuşmaya başladım “10. Takım Fuku-Taichou’su Hitsuomi Toumaki isteğiniz üzerine gelmiştir efendim!” dedim ve kafamı yavaşça yukarı doğru kaldırdım…

Kapıyı çalmadığım her saniye için kendimden nefret ederek sanki evdeki en pahalı vazoyu kırmış gibi özür diler bir bakışla 4.takımın kaptanına bakıyordum, ağzından çıkan o son kelimeler beni kitlemeye yetmişti. “… Eski kaptanınız ile ilgili!'' ama bu nasıl olurdu kaptanımı 5 yıl önce acımasız bir savaşta kaybetmiştik, ya da bana söylenilen oydu? Aradan bunca yıl geçtikten sonra onun yok oluşunun bende yarattığı bu büyük acıyı derinlere gömmüşken, abim olarak gördüğüm bu adamın artık geri gelmeyeceğine kendimi tam inandırmışken birden onla ilgili bir haber alıyorum. Şu an sevinmeliyim yoksa üzülmeli miyim en ufak bir fikrim yok tek isteğim şuradaki boş sandalyeye oturmak ve hiçbir şey yapmamak ve onun gelmesini beklemek. Tüm bunları düşünürken elim istemsiz bir şekilde kırmızı şalıma gitti, ondan geriye kalan tek şey buydu. bu şalı ondan aldığım günü hatırlıyorum, bunu bana o lanet savaşa gitmeden önce bırakmıştı, sanki bir daha geri gelemeyeceğini biliyordu ve her gün taktığı şeyi bana emanet ediyordu. Ve onun geri gelme düşüncesi sanki boynumdaki şalı iki ele dönüştürerek boynumu sıkmaya başlıyordu. İstemsiz bir şekilde şalımı gevşeterek kafamı yavaşça yukarı kaldırdım, artık 4.takımın kaptanıyla göz gözeydik. Üzerime binen stresi fark etmeme gibi bir olasılığı yoktu, ama gene de bunu dışarı vurmamam gerekiyordu, sesimin kontrolünü sağladıktan sonra gözlerimi ondan ayırmayarak ağzımdan kelimelerin yavaşça çıkmasına izin verdim. Ağzımı açtığımda onca şey söylemek istememe rağmen çıkan tek şey “Dinliyorum.” Oldu…

4. takımın kaptanı boğazını temizledi ve konuşmaya başladı ''10. Takımın Taicho su öldüğü savaşa gitmeden bir hafta önce kendisine Kont Gespar diyen ve nekadar yara alırsa alsın ölmeyen bir adam tarafından zorla kaçırılmıştı. Adamın ölmediğini biliyoruz çünkü ben ve senin Taichon birlikte savaştığımız halde onu öldüremedik. Düşünsene iki kaptan bir rakibi halledemiyor. Kaptanın oldukça gururlu biriydi, ve savaşmayı asla bırakmadı, bunun çok utanılacak birşey olduğunu düşünüyordu herhalde. Gepara tüm gücü ile saldırdı, ve sonunda bitkin düştü. Gespar ise onu kaptı ve birden yok oldu! Aradan 3 gün geçti, ve Taicho' n birden geri geldi. Sonraysa olanları biliyorsun işte 4 gün sonra öldü.” İşte bu bilmediğim bir hikaye idi, kaptanımdan Gespar ismini bir iki kez ağzından kaçırması ile duymuştum, ama onun bu kadar güçlü bir rakip olacağı hiç aklıma gelmezdi. Peki madem bu adam ölümsüzdü şimdi nerdeydi? İşte tam bu sırada sorularım yanıt bulmaya başladı. “Şimdi kont Gespar'ın 1.Takıma doğru ilerlediğini biliyoruz. 3. ve 2. Takımı devre dışı bıraktı bile. Kitlesel bir panik olmaması için olanlar benim gücüm tarafından 1. Takım alanına mühürlendi. Şuan kimse benim bilgim olmadan 1. Takım bölgelerine giremez. Her şeyin çok çabuğa kaçtığını biliyorum fakat bunu hemen yapmalısın. Mühürlü alana göndere bileceğim tek kişi sensin. Nedenini sorma! Zaten herşeyi az sonra öğreneceksin...” ve beklemediğim şeyler oluşmaya tüm hızıyla devam ediyordu. Neden oraya ben gönderiliyordum adam madem bu kadar güçlüydü bir kaptanın gönderilmesi gerekmez miydi? Ben hala boş ve şaşkın gözlerle kaptana bakmaya devam ederken elime bir şeyler tutuşturmaya başladı. “Şimdi al şu hapları. Gördüğün her kaptana dağıt, Onlara bunun gerekli birşey olduğunu söyle. Unutma hemen 1. Takım taichosunun yanına gitmelisin! Öncelikli görev bu!' cümlesini bitirdikten anca birkaç dakika sonra kendime gele bilmiştim. Sentezlemem gereken çok şey sunulmuştu ve aksi gibi de hızlı davranmam gerekiyordu. Bu sırada kaptan Küreye dokun seni götürecek olan araç o!' küre ne zamandan beri ordaydı acaba onu fark etmemiştim bile. İçimden okkalı bir küfür savurdum, hapları en sağlam cebime yerleştirdim. Elimi cebimden çıkartırken zanpaktoumun kabzasını okşadım. Önümüzdeki dakikalar içinde gene ehr zamankisi gibi tek dostum o olacaktı. Gözlerimi iki saniye kapattım, uzun zamandan sonra savaşa gidiyordum, adrenalin vücuduma deli gibi pompalanmaya başlamıştı, gözlerimi ani bir hareketle açtım, karşımdakinin kırmızı gözlerim içinde oluşan alevi gördüğünden emindim. Artık hazırdım, suratıma klasik çarpık gülümsememi kondurdum ve sağ elimi hızlıca uzatarak küreyi kavradım…

Küreyi kavradışında sanki her atomun yeni bir boyut kazanıyor ve titreşmekten çok birbirlerine giriyor. Aynı anda sanki hem her an kusabilecekmiş gibi hemde hiç birşeyin yokmuş gibi hissediyorsun. Bu ikilemler arasında nekadar kaldığını bilmiyorsun, çünkü bir anda her yer kararıyor sonra tekrar aydınlandığında 1. Divison binasının bir koridorunda olduğunu anlıyorsun. Gözünü açtığın anda irkiliyorsun haliyle. Yerde birsürü 1. Divison üyesi var. Kiminin yüzü eziklerle dolu, kiminin açık kemik yaraları var kimininse sadece yarım bir vücudu... Odanın her yerine kan sıçramış gibi, okadar büyük bir katliam olmuş ki insanın içi acıyor resmen. Tam buradaki tek canlının sen olduğuna kanaat getirecekken, koridorun sonundaki kapı açılıyor ve dışarı kirli sakallı bir adam ile küçük bir kız çıkıyor. Kızın yüzü çok tanıdık geliyor. Hayır bu! Takushi Meiki!

Out: Hitsuomi Toumaki O gizemli hapların yanında birde aşşağıdaki özellikleri kazanmıştır:

* 2+ PUAN: Bu npcler ile olan ilişkilerinde ona büyük bir yarar sağlayacaktır.

* Extra Saldırı Yaratım Hakkı: Yeni saldırı çok imba olmamak şartı ile bana pm olarak gönderilmelidir.

Yeni Konun yakın bir zamanda açılacaktır...