Karlarla Gelen...

Kaçmak değildi yaptığım, fakat saklanmanın da kaçmaktan farkı kalmamıştı artık benim için. Düşüncelerimle kendime yaptığım işkencenin üzerine, bir de duymak istemediğim cümleleri düşüncelerimden süzerken iyice yorgun düştüğümü hissediyordum. Dönme cesaretini gösterdiğime göre, bir yerden başlamak gerekiyordu. Umutsuzca düşüncelerimi, beynimin bir köşesine itip, binanın içinde hızlı adımlarla çıkışa doğru yöneldim. Etrafımdan geçen hiç kimsenin yüzüne bakmıyordum. Tanıdık olmalarının ve yabancı olmalarının hiçbir önemi yoktu şuanda benim için. Sadece uzun zamandır yapmadığım o şeyi yaparak, rahatça nefes alarak başlamak istiyordum yeniden buradaki hayata…

Düşüncelerimin arasında kaybolmak üzereyken, kapıya yaklaşırken duyduğum seslerle bir anda kendime geldim. "Ya noluyo yaa! Brrakın giricem içeri brrrak yaa!" Kapının önünde küçük bir kız çocuğu, shinigamilerle çetrefelli bir ağız dalaşına ve itiş kakışa girmişti. Yanlarına gidip neler olduğunu mu öğrensem, yoksa kimseye hissettirmeden ortalıktan kaybolsam mı diye düşünüyordum. Tekrar kaçacak mıydım? Hem de küçük bir kız çocuğu uğruna… Şu anda buradan bu şekilde kaçarsam, Hitsuomi’yle karşılaşınca ne yapacaktım?

İki shinigamide kızı takım binasından uzaklaştırmak için iki kolundan havaya kaldırarak merdivenlerden indirmeye çalışıyorlardı. Fakat kız cevval çıkmıştı ki, iki shinigaminin de ellinden kurtulup takım binasının kapısına doğru hızla koşuyordu. Küçük bedeniyle bu sinirli görüntüsü, bugün beni keyiflendirecek tek şey olacağa benziyordu. Yüzümde giderek büyüyen tebessüme engel olamıyordum artık. "Kızım manıyakmısın nesin? de get burdan başımıza bela alma bizim! tööbe estağfirullah" Ortalıkta dönen bu küçük oyunun sonunda ne olacağından çok, bu kızın ne amaçla takım binasına girmeye çalıştığını merak ediyordum. O kadar hırslı görünüyordu ki, bugün shinigamiler tarafından içeri alınmasa bile, bu binaya girebileceğinin garantisini yüzünde görebiliyordum. Yavaşça geriye doğru bir adım atmak üzereydim ki, kızın kulaklarımda yankılanan sesiyle olduğum yerde kaskatı kesiliverdim: "Lan ooloom! annem orda ya bırakın annemin yanına geldim yaa! Dimi anne?" Karşısında duran adama el kol hareketleri yaparak beni gösteriyor, bir yandan da bana göz kırparak oyununa ortak etmeye çalışıyordu. Yüzümün kıpkırmızı kesildiğini hissettim. Ne söyleyeceğimi bilmiyordum. Düşüncelerim bir anda buz kesmiş, sanki konuşmayı unutmuştum. Gözlerim şaşkın şaşkın, kızın yüzünde geziyor, vücuduma yüzümden yayılan alevin bedenimi kapladığını hissedebiliyordum. Karşısında duran iki adam şaşkınlık nöbeti geçirerek yüzüme bakıyor, kızı kollarından ne kadar şiddetli sıktılarsa kız, cıyaklayarak bağırıyordu. “Ne güzel bir başlangıç!” diye geçirdim aklımdan istemsizce. Geriye doğru atmaya çalıştığım ayağımı bir hamleyle öne doğru atarak merdivenlere yöneldim. Yüzüme şaşkın şaşkın bakan iki shinigaminin de ellerinden tutup kızı yere bıraktırdım. Yanaklarımdaki kızarıklığı hala hissedebiliyordum. Ne söyleyeceğimi bile bilmeyerek şaşkınlıkla “Çocuğu duymadınız mı?! Siz neden suratıma bakıp duruyorsunuz?!” diyip titreyen sesimi engellemeye çalışarak bağırdım. “Naomi, bu kadar hırçın davranarak ne yapmaya çalıştığını bilmiyorum. Bunun için sanırım seninle uzun bir konuşma yapmamız gerekecek.” diyerek kızı elinden tutup merdivenlere yöneldim. Şaşkınla merdivenlerden inerken, tökezlememek için yere sert sert basıyordum. Takım binasından uzaklaşırken daldığım düşüncelerimden, avuçlarımdaki küçük parmaklarını hafifçe oynatınca varlığının tekrar farkına vardım. Hızlı adımlarla yürürken başımı çevirip yüzüne baktım. Rüzgarın eşliğinde dans eden çimenler, ayaklarımın altından kayıyordu sanki. Küçük bir oyunun kurbanı olduğumu, hatırlayıp yüzüne bakarken “Neler olduğunu bilmiyorum ama umarım bize sergilediğin bu küçük çaplı oyun için güzel bir açıklaman vardır, Naomi…” dedim ismini vurgulayarak. Nasıl böyle bir oyunun kurbanı olduğumu hala aklım almıyordu. Herkese uzun bir açıklama yapmama gerek kalmaması için dua ederken, gözlerimi kızın şaşkın yüzüne dikmiştim…

Şaşkın bakışlarımla birlikte elini tutmuş merdivenlerden inmeye çalışırken, bir anda elimi bıraktı ve yüksek ses tonuyla “Bırak lan girdik içeri iştaa! Arkadaşımı kurtarcam ben lan!'' dedi. Küçük şaşkınlığım, ses tonundan mı, yoksa bu fevri hareketlerinden mi kaynaklı bilemediğim bir şekilde, yerini yavaş yavaş sinirlenmeye bırakıyordu. Konuşmama bile izin vermeden takım binasından içeri gidip koridorda yürümeye başladı. Tam konuşmak üzereyken araya girip, “Hiç bir şey de anlatmıcam hem! hıh!” diyerek önümden dimdik ve hızlı adımlarla yürümeye devam ediyordu. Omzundan tutup geriye doğru çektim onu, “Yanılıyorsunuz küçük hanım. Ya şimdi konuşmaya başlayacaksınız ya da sizi Seireitei’den kendi ellerimle çıkarmak zorunda kalacağım.” Gözlerimi yüzüne dikmiş en donuk ifademle baştan aşağıya süzüyordum onu. Uzun zamandır takım binasında olmadığım için, kurtarmaya çalıştığı arkadaşı kim ve neden burada onu merak ediyordum. İstemsizce ortak olduğum oyunundan pişmanlık duyacağımı hissediyordum yavaş yavaş. Döner dönmez bir olayın içinde ismimin geçmesini istemiyordum. Küçücük bedeniyle karşımda dikilmiş, sinirli bakışlarıyla bana kafa tutmak üzere olan bu kızdan kurtulmak için artık çok geç olduğunu hissediyordum.




Out: Galiba ilk kez yazıcak hiçbişey gelmedi aklıma. Konusal olarak tıkandığımı hissettim, bilgilerinize sayın GM

Sinirli olarak gördüğüm bakışları bir anda yerini umutsuzluk ve hüzne bırakmıştı. Titreyen sesiyle cevap verdi; "Yaa tükürücem haaa! Ulan zaten sana zaten olayları anlatsam beni seiretie den atacaksın." Her zaman sorularıma cevaplarım vardı ve cevaplardan kaçanlardan yana olmadım hiçbir zaman. Bu kaçamak yanıtlar artık canımı sıkmaya başlıyordu, hissediyordum. Kendimi küçük bir çocuğun oyunun baş rol oyuncusuymuş gibi hissediyordum ve bu hiç hoşuma gitmiyordu. Neden en başında onu kurtarmak için kendimi öne sürmüştüm peki? İnce sesiyle yankılanan hafif hıçkırığıyla kendime cevabı veremeden düşüncelerimden uyandırıyordu beni: "Hadi gel seninle kavga edelim, ben kazanırsam beni kaptanın ofisine kadar götürüp bu süre zarfında bana hiç zorluk çıkarmayacaksın. Ama sen kazanırsan herşeyi anlatacağım tamammı?" Küçücük ellerini başının hizasında yumruk yaparak ona bir hamle yapmamı bekliyordu. İki yumruğunu da avuçlarımın arasına alıp onu ileriye doğru ittim. “Kavga etmek mi istiyorsun? Benim takımımın binasında ve bu kadar shinigaminin içinde öyle mi? Yabancısı olduğun bir yerdesin sanırım ve bu küçük çocuk oyunların artık canımı sıkmaya başlıyor. Seni kaptanın ofisine götürmem için kavga etmemiz gerekmiyor. Bu işin sonunda tabii ki de oraya gideceksin.” Sabırsızlanmaya başladığımı hissediyordum. Hiçkimse tarafından daha önce bu kadar başkaldırı görmemiştim. Şimdi küçük bir kızın aklına uyup binanın ortasında kavga çıkaracağımı düşünmüyordum. Pes etmek de geçmiyordu aklımın köşesinden. Vücudumda hissettiğim yavaşça yayılan sıcaklığa da engel olamıyordum. Avuçlarımdaki yumruklarını sıkarak, “Arkadaşını mı kurtarmaya geldin, yoksa kaptanla mı görüşmek istiyorsun? Yalanlarının içinde battığını hissediyorum. Amacınız her neyse küçük hanım, bunu yapmak için konuşmanız gerekiyor.”