Defin edilirken bulutlara, ufak karga bağırıyordu.

Aynı yüzleri görmenin bunaltıcı olduğu bir sabah, yani daha doğrusu bana göre sabah olan akşam saatleri bir gezintiye çıkmaya karar vermiştim. Öncelikle uyanmalıydım elbet, uyanmak çok zor. Güneşin biraz daha batmasını beklemeli...

Hava yeterince neşesizken doğruldum bir kaç şişenin arasından, akşamı hatırlamaya çalıştım ama hatırlanacak pek bir şey yoktu. Fazla zaman kaybetmeden çıkıp garip bir hisin beni çekmesiyle Rukongai'nin yolunu tuttum kimsenin yanaşmaya niyeti olmayacağı bir saatte. Korkak insanlar bahane üretir cümlesi kaydı zihnimde. Biri beni oraya çekiyormuş gibi gelmeye başladı, sonra bu fikirden vazgeçtim kimsenin gücü buna yetmezdi. Önünden geçerken bir iki yeni yetme bana bakarak bir şeyler söylediler. Onları duymak öylesine yorucu geldi ki duymamaya karar verip yoluma devam ettim. Asillerin bölgesinden çıktığım an o güzel huzur verici his sardı içimi. Ufak bir gülümseme, bir sigara ve yola devam. Neden gittiğimi bilmesem bile biraz spor yapmış olurum.

Tam adımımı sürüyerek ileri atıyordum ki bir sızı oluştu kafamın içinde, zihnime bir bıçak saplanmış gibi keskin düşünceler geçti gözümün önünden. "Dün gece gereğinden az içmiş olmalıyım" Sızı biraz azaldığında kendi mi Rukongai'nin yakınlarında buldum. Düşünürken yine fazlaca dikkatsiz yürümeye devam etmiş olmalıyım iç geçişirinden sonra etrafa biraz bakıp neden burada olduğumu anlamaya çalıştım. Ki düşünürken yine yürümeye başladığımı fark edip durduğumda çoktan kötü ama korkak bakışların hedefine gelmiştim. Güzel bir olmayan bir günde güzel olmayan suratlar gibisi yoktur.

Gecenin geç saatlerin de senden farklı olarak belki birkaç kendine erkek diyen insan müsveddesi sokakta aylak aylak dolaşıyor, belki de bir kaç kedi çöp tenekelerini karıştırıyordur. Ama eminsin ki, bu iki faktör dışın da, bu saatler de bu sokakta yanlızlığın dibine vurmuş bir haldesin. Sadece yürümekle ilgilenen beynin ise dün geceden kalan (ve başını ağrıtan) şey ne ise onu hatırlamaya çalışmakta. Derken sokağın tam karşısın da karşına bir çocuk çıkıyor. Temiz yüzlü bir çocuk, iyi giyinimli. Ve oldukça da sevimli olduğu söylenebilir. Tam karşın da ve sana dik dik bakarken,'' asıl ilgini çeken şeyin çocuğun tipi değil de, bu saatte neden sokakta olduğu olabilir'' dercesine dürtüyor beynin seni...

out:Çocuğun tipi

Spoiler:

Konu: Çocuk varsa bu dünyada ölüm var Çarş. Ocak 16, 2013 7:58 am

Puslu zihinlerin arasında başta çöp kutusu sandığım şey pekte farkı olmayan bir çocukmuş demek. Ama! Bu saatte, böyle bir yerde bu garip, garip ve tiksinç. Bu işin arkasında bir iş olduğu aşikar. Peki, ya öyle değilse? Ya kaybolmuş aptal veledin tekiyse biraz daha burada kalması onun sonsuzluğun ışığında yok olması demek olurdu. Ben bir takım kaptanıyım ve kimseyi feda etmeyeceğime dair kendime söz vereli yıllar oluyor.

Çevremden geçen herifler durumu değerlendiredursun etrafta herhangi başka bir tehlike varsa bile kılıcımın açlığını gidermekten öteye geçemez. Bu gece güzel, kanla yıkanamayacak kadar güzel. Bir an ufak baş ağrısı tekrar kendini belli ediyor, ancak şu an bulunduğum durumun önemi bunu unutmamı sağlıyor. Buranın sakinleri bizleri sevmese bile feda edilebilecek varlıklar değiller, benim gözümde. Sol elimi hafifçe saçlarımın arasından geçirip anlamsız şekilde gözlerimin içine bakan veledin korkusuzluğunun keyfini çıkartıyorum, ileride iyi bir savaşçı olabilir. Suratımda hafif bir tebessüm oluşuyor.

"Hey! Velet, buraya gel."

Çocuğa buraya gel der demez, etraftaki tüm sesler ürkütücü bir şekil de kesiliyor. Belki biraz klişe olacak ama etraf sessiz... Normale göre biraz fazla sessiz... Ne aç kedilerin miyavlamalarını ne de birkaç ayyaşın bir karıya tecavüz etme sesini duyuyorsun... Çocuk ise, yavaş adımlar ile sana doğru ilerliyor. Bir yandan ise kendinden emin alaylı mimikleri sana şunları anlatıyor: ''Olur be yaşlı adam geliyorum, kolla kendini!''

Konu: puppy? Perş. Ocak 17, 2013 2:04 pm

Suratımda oluşan ufak tebessüm geniş bir gülümsemeye dönüşüyor, sonunda baş ağrım kayboldu. Sesler yok, düşüncelerin anılarını parlatan gürültüler yok. Bana doğru cesurca konuşan bu velet ya intikamcı kayıp ruhlardan ya da bu halkın kayıp ruhlarından fark etmez. Bir çocuğa kılıç çekmek, hayır herkese kılıç çekebilirim fark etmez. Ama silahsız birine saldırmak. Ufak bir reiatsu analizi yapmanın zamanı gelmiş olabilir. Bu çocuğun bir yanılsama veya kukla olma ihtimalini göz ardı edemem.

"Evet evlat, gel buraya. Sana ufak bir sır vereceğim"

Sözlerini söylemenle birlik küçük çocuk hafifçe gülümsemekle yetiniyor. Bu sırada sen de fark ediyorsun ki çocuktan en ufak bir parça bile reishi (reiatsu zerreciği) sızmıyor. Bu ya çok yüksek bir reiatsu kontrolünün eseri yada çocuk ta fark edilemeyecek kadar ''az'' reiatsu var... Her neyse az önce sadece ufak bir gülümseme ile geçiştirilen ortamın gerginliği şimdi çocuğun sana doğru yol almasıyla sonuçlanıyor. Bir yandan ise çocuk konuşmaya başlıyor. Konuşması sırasında, başlar da cılız olan sesi gittikçe yükseliyor ve son derece ciddileşiyor: ''Cidden mi be yaşlı adam? Reiatsu kontrolümü? Benim reiatsu seviyemi senin sınırlı beyninin kavrayabileceğini mi zannediyorsun?''

Konu: Kılıç demiştim, kılıç. Perş. Ocak 17, 2013 7:51 pm

Kılıç demiştim, hala elinde biraz silah tutmayan birine kılıç çekmeyi düşünmüyorum. Ama terbiyeye ihtiyacı olan bir velet için biraz edep dersi var yanımda.

"Acizliğini tekrar hatırlamanı istemezdim cesur ufaklık. Ya da tuzağının geri tepmesini istemezdim bay korkak."
Out:Eğer izin varsa bir sigara yakıyorum.
Bir sigara çıkartıp dudak arama iliştirdikten sonra veledin gözlerinde ki ciddiyete bakıp.

"Büyüklerine karşı saygılı olmalısın kono yaro!"

Sözün bitimi ile çocuğa gerekli mesafe yaklaşıp suratına okkalı bir tokat savrulur

Out: bir paket sigaraya sahipsin (bir pakette nekadar varsa tabi)

Tokadını savurman ile birlikte çocuğu resmen yerin den uçuruyorsun. Abartısız bir 20-30 metre havada uçuyor, işin garibi bir tokadın bu kadar abartı etkileri olmasından dolayı. ''Hey'' diye bir ses duyuyorsun 7-8 metre arkandan... Normal birisi reflex olarak dönerdi, tabi senin uzun süreli deneyimin bu tür basit tuzaklara düşmeyecek kadar yüksek. İstediğini yapmakta serbestsin

Konu: Tanış karanlığınla! Perş. Ocak 17, 2013 9:40 pm

Derin bir şaşkınlık ve kendini bilmezlik içine çekilirken kafasında binlerce ses doluştu, tekrar kayboldu. Baş ağrısı öylesine geri dönmüştü ki kulaklarından kanlar aktığını zannetti. Vurduğum anda hissettiğim suçluluk çocuğun hissettiği acıdan kat be kat üstündü. Git gide daha sinirli birine dönüşmeye başlıyorum, kendimi tanıyamaz bir hale geldim. Bu tokadı ders vermek amaçlı atmamıştım, bu tokadı tatlı gülüşlü çocuğun canını yakmak için atmıştım. Gözlerinden yaşlar akarken acı çekişini görmek için. Neler oluyor bana, daha önemlisi bu çocuk nasıl bu kadar uzağa uçtu? Güçlüyüm evet, ama bu kadarı fazla. Ne? Arkamdasın ha... Seni fark etmemiş olmam büyük hata. Fazla dalgınım, odağımı korumam gerek. Sinirlenmek bile uykumu getirdi, yine de sana acıyacağım anlamına gelmez bu her kimsen yanlış kişiye bulaştın, *hafif gülümseme geri döner* sersem.

Okami, yoldaşım. Seninle uzun zamandan beri beraber eğlenmiyorduk. Bana tekrar yoldaşlık et, lütfen. Bu kendini bilmeze diğerlerine de yaşattığımız gibi kabuslar yaşatalım, derin yalnızlığın sonunda ki soğuk ölüm dolu çukurlara sokalım kesik başını. Kargalar bağırsın ruhu kaybolurken senin dişlerin arasında. Kaderinin kesin bitim noktasına gelmiş bu serseriye yol göster, üç yanlış yoldan en yanlışına sok. Acılarına gül ve karnını günahlarıyla doyur, Okami. Yanlışların nelere sebep olabileceğini göster, sonun ne demek olduğunu fısılda çiğneyeceğin kulağa. Acıma yok, sabır yok, merhamet yok! Burada yıkılacaksın, burada yalvaracaksın ve burada yanlış kişiye tuzak kurduğunu anlayacaksın!

Kendimi geriye doğru, bir boşluğa bırakıyor gibi serbest bırakıp, sokağın girdiğim tarafında rakibin 5 adım gerisinde flash steple beliriyorum. Gürleyen ve duvarları bile titretecek bir ses tonuyla.

"Bir çocuğa vurmamı sağladın, boş anımdan yararlanıp basit oyunlarına beni dahil ettin, suçlu hissetmemi sağladın!. Ölmekten başka kurtuluşun yok!!"

out:20 sigara bulunmakta

Sen çocuğa konuşmanı yaparken çocuk konuşmanı yarıda bölüyor, sesi aynı zamanda bir çocuğun sesiyken aynı zaman da başka birinin ses tınısına sahip ''YETER! Ben Kont William Gespar ın 5 benliği olan Denki-Samayım ve senin bu oyunlarından çok sıkıldım. Şimdi sana iki seçenek sunuyorum. Kendi kafanı kes! Emin ol ki eğer seni benim öldürmeme karar verirsem bu senin için daha kötü olur.'' Bu sırada sol elinin işaret parmağı ile havada yatay bir doğru çiziyor. İlk başta yere düşen şıp şıp sesinden başka hiç birşey anlamıyorsun, daha sonra ise farkediyorsun. Yanağında derin olmayan fakat oldukça geniş bir çizik var. ''Tadını beğendim yaşlı adam'' diyor çocuk sana...

Anın keyfini çıkarmak. Bundan iyisi var mıdır? Bütün gün içmişti ve gece kumar oynayıp yüklü bir miktar para kazanmıştı. Çok mutluydu. Elindeki parayı tek eliyle saçarak caddelerde dolaşıyordu. Taichou'yu bulabilirse ne mutlu olurdu. Bu mutluluğunu onunla da paylaşmalıydı.

"Ah, Taichou burada mıydın?" diyerek sevinçle yaklaşıyorum yanına. Bir elimde bir tomar para, diğerinde ise siyah bir poşet var. Poşetten şişelerin çarpışma sesleri duyuluyor. İçinde beş tane sake şişesi var. Sarhoşum, ayakta zar zor duruyorum ve görüş alanım kısıtlı. Söylediğim kelimeler ve anlamlar biraz tutarsız. Sarhoşluğun etkisiyle sallanıyor ve konuşmanın arasında hıçkırıyorum. O kadar heyecanlıyım ki Taichou'nun yüz ifadesini umursamadan anlatmaya başlıyorum.

"Bak, bak" *elindeki paraları gösterir* "Kumardan bu kadar para kazandım! Yeniyetmeler işlerini bilmiyor. Öyle blöf yapmışım ki hepsi geri çekildi. Ne kadar kazandığımı bile bilmiyorum. Harika bir duyguydu. Gelirken elimden kaydı, yere düştü birazı sanırım. Bu kadar kazandıktan sonra elime sığmadı napayım. Harikayım değil mi? Hadi bunu kutlayalım!" Diğer elimdeki poseti gösteriyorum, kurnazca göz kırpıyorum.

Elimdeki şişelerden dolayı dengemi kaybediyorum. Düşecek gibi olmuşken Taichou'nun koluna tutunuyorum. Kolundaki kasların kasıldığını hissediyorum. Bu normal değil, diye geçiyiorum içimden. İleriyi görmek için kendimi zorluyorum. Bir çocuk görüyorum karşımda. Neden daha önce fark etmemiştim? Reiatsu'sunu hala hissetmiyorum. Taichou'ya bakıyorum, yüzündeki geniş yarayı fark ediyorum. Savunma iç güdümle bütün sarhoşluğum gidiyor. Kolunu bırakıyorum. Parayı, poşetin içine koyup poşeti bir köşeye bırakıyorum. Fısıltı şeklinde"Taichou..." diyorum. Bir çocuktan ona ne zarar gelmiş olabilirdi ki? Burada her ne olduysa normal değil. Ne olup bittiğini anlamak için sessizce onları izliyorum.

Konu: Ve kan akar. Cuma Ocak 18, 2013 7:13 pm

Kaptanların reiatsu mühüründen yararlanabileceğini sanan zavallı bir ukala var karşımda. Biri beni kesmeyeli yıllar olmuştu, bu zevki unutmuşum. Sesler, çok fazla ses, çok fazla anı, çok fazla, çok! Baş ağrım tavan yapıyor ve sinirden kitlenmiş bedenim bir sineğin kanat çırpışı kadar hızla normale dönüyor. Bu isim tanıdık değil, hiç yoktan benim için. Kim bu o da umrumda değil. Bir tehdit var bu topraklarda ortadan kaldırılması gereken ve ben bir kaptanım.

Tam fırlayacakken yerimden kellesini kendi eline vermek için bu veledin, Hikari'nin o neşeli sesi geliyor kulağıma. Çiviler ayaklarımdan yerime saplıyor sanki beni, tepki veremiyorum. Bütün kasvet ve öfke bir kaç saniyeliğine kayboluyor, sıcak bir rüzgar sarıyor bedenimi. Tabi bunlar sadece bir kaç saniye sürüyor, anlattıklarının hiçbirine anlam veremeyecek kadar çok ses doluyor kafama. Başta onunda bu çocuğu fark etmediğini görüyorum, kesinlikle garip bir şeyler var. Yanımda savaşmak için durmuş bu kadın, yardımcı kaptanım, kalbimi bedenimden çıkarabilecek tek kişi buradayken kaybetmem. Ve eğer ona bir zarar gelecek olursa kimseyi affetmem!

Sağ elimle Hikari'yi bir kaç adım geri itip, Okami'yi kınından çekiyorum. Bir av, yakala yoldaşım sesleri beynimde dönüyor.

"Kim olduğun umrumda değil."

Bu kelimeleri öylesine sakin söylüyorum ki görmeyen biri koyu bir sohbet içinde olduğumuzu düşünebilir bile. Kullandığı teknik ya ruh partikülleri üzerinden çalışıyor ya da görünmeyen bir kılıç söz konusu. Sonuçta kılıcımı gırtlağına saplamamam için bir sebep yok. Sağ ayağımı birden ileriye doğru hafifçe kaldırıp flash step ile çapraz adımlar atarak sağa sola, çocuğa yaklaşıp Hitotsume: Nadegiri ile kağıdı keser gibi çocuğun bedenini çapraz iki parçaya bölmek için fırlıyorum.

Isaac:Çocuğu iki parçaya bölme girişimin başarılı oluyor. Ama sadece girişimin. Çünkü çocuğu ikiye kestiğin anda ters birşeyler olduğunu anlıyorsun... Kılıcın çocuğun içinden geçerken hiç zorlanmadığını sanki havayı kesermiş gibi rahatlıkla kılıcını hareket ettirebildiğini farkediyorsun. Kılıcın ile iki parçaya ayırdığını zannettiğin insan vücudu ise bir göz kırpmalık süre içinde yok oluyor. Hemen arkandan yanağının aynı noktasına aynı uzunlukta ve aynı derinlikte bir kılıç darbesi daha yiyorsun. (Kesiği büyütmek için değilde derinleştirmek için yapılmış bir saldırı) Sırrını çözemediğin bu kılıç darbeleri karşısın da sen birşey söyleyemezken. Çocuk ise konuşmaya başlıyor tekrar: ''Saldırım seni şaşırttı mı?İzin ver sana açıklayayım. Anlık adım yeteneğim tüm diğer kont gespar benlikleri arasındakilerin en yükseğidir. Bu yaptığım şey çok yüksek hızda bir anlık adımlanma, bu sayede görüntümden hızlı hareket edebiliyor ve onu arkam da bırakabiliyorum. Sen ise görüntüme çullanıyorsun tabiki...

Mikazuki: Sarhoş olman nedeni ile duyuların körelmiş durumda, bu yüzden sen çocuğun arkasın da bıraktığı görüntüyü bile göremiyorsun. Çocuğun söyledikleri ise beynin de birkaç saniye sonra aydınlanıyor... Birşeyler yapman gerektiğinin farkındasın.Out: Mikazuki farklı bir çözüm yolu bulamassa 3 tur boyunca sarhoş durumda kalacak. Sonraki her turda sahoşluğu azalacak ve ayılacak. Ayrıca saldırılarınızı imzanıza eklemenizi istiyorum.

Beni küçük görmek, bu velet fazlasıyla kendine güveniyor. Kont ne demişti? Gespar mı, zamanında gaspar isminde birini hatırlıyorum ama bu isim hala tanıdık gelmiyor. Beşinci bedeni de olsa yirmi beşinci bedeni de olsa fark etmez. Hız, tek olayı hız anlaşılan. Hızlı koşan biri duvara çarptığında afallar ve bu duvarı yolunun ortasına çekeceğim. İç konuşmam saniyeler içinde bittikten sonra gözlerini kapatıp dik bir şekilde durmaya başladım. Beden, limitlidir zihin sonsuz beyaz ışığın kudreti, gözler gerçeklerin yansımalarına kanar, mor ışığın kudreti. Kaptan olmak o kadar basit bir iş gibi geliyor çoğu varlığa anlaşılan. Etrafta ki havanın yoğunluğu nefes almayı zorlaştırır gibiyken kendimle konuşmamı bitirdim. Sözler artık dudaklardan çıkamayacak kadar kifayetsiz kalmıştı, tek bir söz hariç.

"Soul Society için tehditsin!" Gökyüzünde birden beliren siyah bulutlar mavi yıldırımlaral gökyüzüne "Hikari" yazdı. Suratında hafif bir gülümsemeyle rüzgarı kesti konuşma, duvarlar yaşlandı, çicekler kurudu. "Sakuzen, Okami!"

Okami elektrikle kaplanıp şekil değiştirdiğinde, etrafında ki enerji gözle görülür bir şekilde değişmişti. Bir kaptana shikai açtıran bir çocuk diye iç geçirip, işlerin değiştiğini göstermenin vakti geldiğine karar verdim. Gözlerim kapalı bir şekilde Hikari'ye kafamı çevirip geride durmasını işaret ettim.

"Sora no Shishiza özelliği aktif."

Bu sözler ağzından çıkar çıkmaz, okami kükrercesine yıldırımlar salıp sakinleşti. Sonuna eklediği her cümle yıldırımları o şekilde maddeleştirmesini sağlar. Ve asıl nokta, artık gözlerimle bakmayı bırakıyorum. Kaptanlık gücünün sınırlı halleriyle tanıştırayım seni velet.

out: Gri tonlu yazıların hepsi kendi kendine içten konuşmalar ve tasvirlerdir. Renkli yazılmayan yazılar rakibe söylenen sözler değildir, karışıklık olmasın.

Mikazuki: 3 Tur köşede sarhoş kalacaktır. Fakat arada rp yaparsa rp kalitesine göre daha erken uyanma şansı var.

Isaac:

Çocuk pek birşey yapmıyor. Sadece ''Bana dokunamazken nasıl saldıracaksın?'' diyor ve gülümsüyor, bu sırada mikazukinin köşeye gidip yattığını görüyorsun. Çocuk tekrar konuşuyor. ''Dövüş mekanını başka bir yere taşıyalım istersen. Sonuçta ben masumlara zarar vermem. Ve burada çok masum insan var...'' Bu sırada gömleğinin kollarını dirseklerine kadar kıvırıyor ve hızlıca yanında beliriyor. ''Şimdi buraya sadece benim açabileceğim bir boyut kapısı çağıracağım. Kapım, hollowların gargantasına benzese de işleyiş ve usül olarak farklıdır.'' Ellerini havaya kaldırıyor ve öylece bekliyor. bu sıra da konuşuyor tabi: '' Ellerimdeki reiatsu bıçakları ile havayı salise de üç yüz milyon kere kesiyorum. Bu sırada kollarım ışık hızını aşıyor ve zaman mekanda bir delik açabiliyorum. Tabi bu birkaç dakika daha sürecek, ve şuan tamamen meşgulum. Beni şuan öldürebilirsin...'' Söyledikleri oldukça ilgi çekici, hızlı olduğunu biliyordun fakat bu denli hızlısı...

Konu: ve bazen Paz Ocak 20, 2013 8:04 pm

Ve bazen bu bir insan da olsa, shinigami de olsa. Hatta bir kaptan bile olsa mantıklı olan tek bir yol vardır. Hikari'yi bu halde burada bırakamam, bunca "masum"un katline de göz yumamam. Onur lekeleyici, kötü bir yol da olsa doğru olan tek bir yol var. Bu hızla başa çıkmam için başka bir yere gitmem gerek, orası kapalı bir alansa eğer kendi ölümüme koşmuş olurum. Buraya kadar, bu tehlike tek bir kaptan için çok fazla. Bunun için bir önlem alınılmalı. Ben gücün saf halini temsil ediyor olabilirim rütbemden dolayı, ancak salakta değilim. Bir flash steple Hikari'yi omzuma alıyorum, zanpaktousunu ve poşetinide hızlıca Hikari'yi tuttuğum elime iliştirdikten sonra;

"Sora no Shishiza Wall!

Kılıcımın boyunda, geçtiği yerlerden arkasında katı mavi bir duvar kalıyor, gözlerim bu çocukta değil artık. Çevreye bakıp, masumlara zarar vermiyorsa amacı shinigamilerle ilgili olmalı iç geçirmesinden sonra kılıcımı kendi etrafımda yatay bir çekilde çevirip bir duvar oluşturuyorum. Duvarın üstünde "Tekrar görüşeceğiz velet" yazıyor. Birden bütün gücümle flash steple bildiğim en kısa yoldan en uzun adımlarla en hızlı şekilde Soul Society'e dönmek için fırlıyorum. İçimde yaptığım rezilliğin utancı varken bu hızın yarattığı korku gürlüyor, yıllardan beri hiç hissetmediğim bu duygu başımıza büyük bir nusibetin çöktüğünün habercisi. Kont bilmem ne Gespar. Bu ismin kime ait olduğunu bulmam gerek öncelikle, bilmediğim güçlere sahip bir rakiple savaşmak bana göre değil. Önce kim olduğunu öğreneceğim velet. Derken burnuma bir koku geliyor, Hikari'nin saçlarından öyle tatlı bir koku ki bütün bu olayları göz ardı etmemi sağlıyor. Dudaklarımda ses bulmayan bir fısıltı geçiyor zihnimden "Her ne olursa olsun seni koruyacağım". Soul Society yakınlarına gelirken shikaim kapanıyor ve reiatsum eski dengesine geri dönüyor.

Savunmamı düşüyorum, ayaklarım tutmuyor. Kusacak gibi hissediyorum. Kendimi toparlayabilmek için köşeye geçip oturuyorum. Midem bulanıyor, kendimi daha fazla tutamıyorum. Midemi boşaltmak zorundayım, kusuyorum. Biraz su olsa ne güzel olurdu. Poşeti karıştırıyorum. Lanet olsun hepsi sake. Derin nefes al, derin nefes al. Belki kendime gelirim.

Neler oluyor? Taichou'ya yardım etmem gerekiyor. Ellerim? Çok uyuşmuşum. Çok içmişim. Oysa kendime söz vermiştim. Bir shinigami her an uyanık olmalı. Arkasını her an kollamalı. Şu an ise Taichou'ya yük olmaktan başka bir işe yaramıyordu. Yük... yıllarca başkalarına yük olduğu için kendi ayakları üzerinde durmayı öğrenmemiş miydi? Bu neydi şimdi? Bu acizlik, bitmişlik neydi?

Ayağa kalkmaya çalışıyorum ama sendeleyerek yere düşüyorum. Midem bulanmaya devam ediyor ama kendimi biraz daha iyi hissediyorum. Kendimi kaybediyorum.

Kendime geldiğimde, kendimi Taichou'nun omzunda buluyorum. Kendimi çok suçlu hissediyorum. Ağzımdan çıkan çıkabilecek tek şey var.

"Özür Dilerim."

Ağlamamak için kendimi zor tutuyorum. Onun yanında en azından bunu yapmamalıyım. Yalnız kalmaya ihtiyacım var. Ama sanırım şu an daha önemli bir meselemiz var...

Isaac:

Olay mahalinden uzaklaşırken çocuğun tek sözü yankılanıyor zihninde: Korkak!

Hikari:

Oldukça rahat bir şekil de seiretie ye varıyorsun. Bu sırada yavaş yavaş kendine gelen zihnin sana olanların hepsini tüm çıplaklığı ile anlatıyor.

Out: Konu sonlanmıştır. Isaac ve Hikari birdahaki rplerin de isterlerse başka birşeyle meşgul olurlar isterlerse de şu veledin olayını çözmekle... Tamamen onlara kalmış, yalnız Isaac imzasına +2 Hikari +1 görev puanı eklesin lütfen

out: Kaptanları toplamak istiyorum. Nasıl yapacağım onu?