Ne biçim Bi Hayat Bu ?

Ölmeden önce katil olan Franky öldükten sonra kendini bir Hollow olarak gördü ve en başta kendinden tiksindi. Fakat bu vücuda alışması gerektiği anladı ve artık alışmaya başlamıştı.(burada seninkine bağlı kaldım ama cümle düşüklüğü var.) Ruh yiyerek kendini doyuracak olan Franky:
“Evet! Bu benim işim!” her zamanda öyle olacaktı zaten. “KATİL OLMAK!” Dedi ve insan aramaya koyuldu. Kendinin görünmez olduğundan haberi yoktu. (buradan benimde pek haberim yok. Hollowlar ne zamandan beri görünmez?) İlk başta korkmuştu. Fakat sonra görünmediği anlayınca rahat rahat avlanamaya başladı. Fakat biri ona, Shinigamilerden söz etmişti. Duyduğunda “Shinigami? Oda Ne? Tatlı mı? Güçlü mü?” Diye sordu. Fakat (çok fakat tekrarlamişsin.) karşındaki “Sen geri zekalı mısın?” Dedi ve gerçeği anlatmaya başladı. “Shinigamiler biz Hollowları yakalayıp yok etmek için bizi arayıp öldürürler. Fakat (yine fakat.) onlardan güçlü olman mümkün. Arrancar halinde onlardan kat kat güçlü olabalirsin.” Bu ona cazip gelmişti. Fakat (fakat... Fakat) nasıl olacağını bilmiyordu. “Sıkılıyorum bu vücuttan artık.” Dedi. Açlık hissediyordu. Fakat (fakat?) yemekte istemiyordu. İlk başta yaptığı hataları anlıyordu ve artık durmaya çalışıyordu. Bir gün ona bir Shinigami geldi ve onu öldürmeye çalıştı. Fakat (yine.) tam o anda bir Arrancar gelip o Shinigamiyi yendi. Franky şaşkına düştü. Kendinin kaçmak zorunda olduğu lanet bir Shinigamiyi biri gelip tek bir hamlede yenmişti. Kendine sorduğunda ‘nasıl bu kadar güçlü olabilirsin?’ dediğinde Arrancar “Senin gibi bir eziğe söyleyemem. Bir gün güçlendiğinde ve hala Arrancar olamazsan o zaman gelip seni öldüreceğim. Senin gibi ezik birinin (anladik. Eziksin. Tekrarlayip durma.) aramızda işi yok.” Diyerek onu bir kaygıya düşürmüştü. Nasıl o kadar güçlü olacaktı? Kendi nasıl yapacağını bilmiyordu. Eskiden olduğu gibi düşünemiyordu; sadece açtı! Ve yiyecek ruh ve insanları arıyordu. Artık o ölme kelimesini unutmuştu. Düşünemiyordu. Düşünme yeteneğini kayıp etmişti sadece hayvanlık yapıyordu. (ayni şeyleri sürekli tekrar etmişsin) Eskiden müzik dinlemeyi severdi. Şimdi hiç bir nota ona bir şey çağrıştırmıyordu. Çünkü kendini bilmiyordu. Eskiden kaslı ve biraz kısa bir vücudu vardı. Şimdi ise hayvan gibiydi. Fakat (fakat?) umursamıyordu... Umursayamıyordu; çünkü düşünme yeteneği yoktu artık. Eskiden güzel kızlara zaafı vardı. Fakat (yine) şimdi onlarla besleniyordu. Artık gözlerini açlık kör etmişti. Az olsa içindekini uyandırmak istiyor muydu? Bilinmez ama öyle bir hayvan olduğunu bilse kendini yok edecek kadar sinirlenebilirdi. (<--bu cümle çok düşük ve anlamsiz) Fakat (fakat…) aklı yavaş yavaş canlanıyordu. (evet. Akli canlanan ilk kişisin) Bir gün bayılmıştı. (bir gün bayilmişti? Bunun bir anlamı yok.) “Aaaa! Nerdeyim ben bu ne, bunlar ne ?” Artık düşünüyordu; fakat (fakat) eski haline benzer bir haldeydi. Kendi o yaptıklarının hiç birini hatırlamıyordu. Bir denek faresi olmuştu sanki onu da bir Arrancar yapmışlardı. Artık düşünüyor ve mantıklı kararlar verebiliyordu. Fakat emir alması gereken bir kişi vardı. Emir almayı gene sevmiyordu (bir önceki cümle ile ayni şeyi tekrarlamişsin.) ve onun gücünü hissedince şaşırdı. “Bu ne güç? Kendimi güçlü olarak benimsemiştim. Fakat (bir kez daha) onun gücü benimkinin kaç kat ilersindeydi. Anlamaya çalıştım; fakat (yine) olmadı.”(brada kendi kendine mi konuşuyorsun? çok dengesiz olmuş) Diyerek o kişiye kendini adadı. Fakat (fakat… Eş anlamlilardan kullansaydin en azından.) içinden de ‘Kendimi geliştirsem belki onu yenebilirim’ dedi ve o kişiye doğru yöneldi. Yanına gitti. “Oooo…. Sonunda uyanmışsın yeni yardımcım seninle çok işler yapacağız.” (ne zaman uyudunda uyandin?) Dedi ve onunla sohbet etmeye başladı. Birden belinde bir kin fark etti. Bir Katanası vardı ve hoşuna gitmişti.(bir katanasi vardı ve hoşuna gitmişti nasıl bir cümle kurumudur?) O adamda içinden ‘sana onu kullanmayı öğretmedikçe bir hiçsin’ dedi ve onunla çalışmak için boş bir araziye doğru gittiler.