Beklenmedik olan/Meiki

Hemen kenarda duran ve çoktan yarılanmış sake şişesine uzandım. Neden böylesine güzel bir günde odaya kapanan tek kişi olmalıydım sanki! Her zamanki gibi, yardımcılar, teğmenler ve takımımdaki diğer şahsiyetler evrak işlerini halledemeyecek kadar bilgisiz veya meşguldüler. Ham zaten yardım için burada olsalar bile yine de fark etmez idi, zira tüm evrakların, büyük kaptanın elinden bir kere daha geçmesi gerekiyordu. Bu iş beni gerçekten yaşlandırıyordu, daha geçen yüzyıla kadar bir shinigami öğrencisiydim; bilgisiz ve heyecanla Hollowlari kovalayan. Şimdi, arada bir yaptığım Hueco Mundo ziyaretleri bile yetersiz geliyordu. Apaçıktı ki, ben masa başı işler için doğmamıştım. Yine de karakterime tamamen ters düşen bu işten kaçamazdım; çünkü yapım savaşçıydı, ister bir Hollow olsun, isterse boyumdan daha uzun evrak yığını. Masamın üzerine doğru uzanmışken, daha onaylanması gereken evrakların çokluğunu düşünmemeye çalışıyordum. Sake’yi yudumlarken –ki artik çok da yardımcı olmuyordu- iki güne bitirebileceğimi düşündüm ve sonra ısınmaya başlayan havanın ilik meltemlerini hissetmek için yeşil çimenlerin üzerinde koşabilirdim. Sanırım, hala o kadar da yaşlı değildim. Güzel hayalimi bitirmek ve ne kadar işimin kaldığını görmek için gözümün önüne düşmüş perçemlerime üfledim. Evet, saçlarım son zamanlarda epeyce uzamıştı. Kestirmenin vakti gelmişti. Doğrulmadan masanın yanındaki evrak yığınına uzanmaya çalıştım, ama yetişemeyince doğrulmak zorunda olduğumu fark ettim. Kaküllükten çıkmış saç perçemlerimi geriye doğru taradım elimle. İlk dosyayı evirdim çevirdim ve ilk sayfasına bakmak için kapağını açtım. “Gotei 10, - Fukutaichou Raporları” Tabii, herkes dışarıda Hollow kovalayıp, güvenliği sağlarken benim işim bunlara onay vermekti. Kendimi yeniden masanın üzerine bırakırken ‘lanet olası…’ diye iç geçirdim.
Her şey bu denli berbat giderken, kapının çalınmadan açıldığını duydum. Tabii, bu beni gibi yüksek rütbeli birisine yapılan bir saygısızlıktı; ama gerçekte o kadar sıkılmıştım ki şu an o saygısıza mutluluktan sarılabilirdim, beni berbat işimden alıkoymaya geldiğini anladığımda. Karşımdaki adama baktığımda, uzun boyu –eh çoğu kişi benden uzundu- ve kirli sakalı... Tipi tanıdık geliyordu ama yine de hatırlayamadım. “Hoop anam selam!” Bana laubali bir şekilde selam verirken bile, yüzünde kocaman bir sırıtış vardı. Ona uzun zaman bakan biri ondan korkabilirdi bile. “ARKADAŞIM! Seni bu manyakdeli pis yerden kurtarmaya geldim hihehee! Beni takip et ARKADAŞIM!” Adam deli gibi gülmeye devam ederken, benim ağzımdan hiçbir şey çıkamamıştı adeta. Sadece şaşkın bir “Ha?” Adamı incelemeye devam ederken, daha önce nasıl fark edemediğimi anlamadığım bir şey gördüm. Adam da katana yoktu. Aklıma ilk gelen ‘Bu bir Shinigami değil!’ oldu. Ama bu… Bu nasıl olabilirdi? Tüm bu şaşkınlıkla ayağa kalktığımı fark etmemiştim bile. Katana yerine eldiven… İnsan mı? Hayır, Quincy? Belki de bir Hollow? “Hadi gel hafızanı tekrar değiştirmeye gidiyoruz.” İstemeden ona doğru bir adim attım. Sanki bu adam beni büyülemiş gibiydi. Gücünü ölçmek için, reiatsusunu sezme çalışmalarım da boşunaydı. Beynim bir anda hiçbir şey algılayamayacak kadar boşalmıştı. Son söylediği kulaklarımda yankılanırken, bir adim daha attım ona doğru. “Hadi gel hafızanı tekrar değiştirmeye gidiyoruz.” Hafıza mı değiştirmek mi? Tekrar değiştirmek mi? Bağırmak istedim, katanamı çekip saldırmak, onu sorulara boğmak, itiraz etmek istedim… Fakat ona iki adim kadercik uzaktayken tek yaptığım büyük kan kırmızısı gözlerimle onu incelercesine bakmaktı.

out: ve uzun zaman sonra rp yeniden.
out2: yeniden birinci göz T^T

Sen ona doğru yürüyünce adamda havaya bir ''yuppi'' sıçrayışı yapıyor. ''Tae-chaağgn ups Meiki-kun geliyoorğ!'' Ve arkasını dönüyor. Adam sana sırtını dönünce şok oluyorsun resmen. Sırtında kolun boyunda derin kesikler var. Hemde 20 ye yakın. Öyleki böyle bir yarayı sen dahi alsan yaşayabileceğine şüphelisin. Değil bu yaraların farkında bile olmaması, hayatta bile olması büyük mucize resmen. Neyse odadan dışarı doğru çıkıyor. Bu ana kadar herşey normalken. Bir anda vücudunun hakimiyetini kaybediyorsun. Bir kukla gibi adamın peşinden gitmeye başlıyorsun. Resmen kolunu bile isteyerek oynatamıyorsun. Asıl şok ofisinin kapısından dışarı bakınca karşılıyor seni birsürü ağzı yüzü yarılmış, kanamış 1. divison üyeleri ile karşılaşıyorsun. Hepsinin suratları resmen dağılmış vaziyette. Delikanlı birden bağırıyor: '' HOAAAAA! YARRAH SAMURAYLAR CANIMI ACITTII ARKADAŞIIIM!'' her ne kadar konuşmasının başında ağlayacak gibi olduysa da ''arkadaşım'' sözcüğünü söylerken yüzü tekrar gülmeye başlıyor. Sonra tam karşında duruyor tüm ciddiyeti ile pantalonunu aşşağı indiriyor. Ve içine pembe tavşanlı bir boxer giymiş! Adama ister bak ister bakma ama adam sol baldırındaki şeyi gösteriyor. Sol baldırında bir açık kemik yarası var! ''Baak!'' diyor sana ''işte Mason 'un canını acıttılar hoaaa! '' Sonra küçük bir çocuk edasıyla gülümsüyor. ''Mason da onları dövdü hihhehee. Ama Tae-kun... ... ups! Meiki-kun bunu anneme demessin dimii?'' bacağındaki kocaman açık kemik yarası onu pek etkilemişe benzemiyor... Bu sırada birşey fark ediyorsun. Vücudunu tekrar kontrol edebilmenin yanı sıra, bankai salınımını gerçekleştirmiş gibi zinde hissediyorsun kendini. Adam sırtını sana dönmüş yürümeye devam ediyor. İstersen ona saldırabilir, hatta onu belki öldürebilirsin bile
[i]

Peşinden gitmeye devam ederken, sanki her şeyi bir ekranın arkasından izliyor muşum gibi hissediyordum. Hareketlerimin hiç birini kontrol edemezken, istemli bir hareket bile yapamıyordum. Adamı inceleyip nereden tanıdığımı hatırlamak için beynimi zorluyordum; ancak zihnimi zorladıkça bildiklerimi unutuyor, hafızam siliniyor gibiydi. Endişe ile onu hatırlamaya çalışmaktan da vazgeçtim. Anlaşılan, tek yapabileceğim etrafı izlemek olabilirdi şu an. Yaralı adamlarıma baktım, birçoğu gerçek beni tanıyor muydu? Peki ya ben gerçek kendi mi tanıyor muydum? Karşımdaki bu garip adamın, beni kendimden daha çok tanıyor olabilmesi ürpertiyordu beni. Adam yine bağırıyor ve bana bir şeyler söylüyordu etrafta yaralanmış 1. division üyelerinin yanından geçerken. Ben onu görüyordum lakin sesler sanki binlerce metre öteden geliyor gibi buğuluydu. Kelimeleri seçemiyordum. Adamın suratindan anlam çıkarmaya çalışıyordum. Ne var ki adam ağlayacak gibi olup ardından büyük bir sırıtış yerleştiriyordu yüzüne. Son söylediklerinden sadece ‘arkadaşım’ sözcüğünü seçebildim, biraz bulanıkta olsa. İlginç bir şekilde, ilk duyduğumda yabancıladığım bu kelime şimdi kulağıma sanki doğduğumdan beri böyle çağrılıyormuşum gibi geliyordu. Karşımdaki bu iri adam garip davranışlarına devam ediyordu. İster istemez pembe tavşanlı boxer görünce şaşkınlık geçirdim, yine de bunu yüzüme yansıtamadım. Hala o buğulu canim arkasındaydım. Kemik yarası ayrı bir şok etkisi yaratsa bile, sırtındaki o derin yaralara dayanan bir adam olduğunu düşününce bu sefer şok olmamıştım. Bana dönüp bir şeyler söylerken, yine yüzünde birden çok ifade vardı. Gerçekten bu adam bir ruh muydu? Kim öyle bir yarayla rahat yürüyebilirdi ki, hatta koşup zıplayabilirdi?
“Tae-kun... ... ups! Meiki-kun bunu anneme demessin dimi?” Sesler şimdi daha net geliyordu adeta. Ha? Anne mi? Hem niye bu adam bana bu kadar laubali hitap ediyordu ki? Kızgınlıkla vücudum titrediğinde, hareket edebildiğimi, en azından hissedebildiğimi fark ettim. Ayrıca kendimi rahat bir uykudan uyanmış kadar iyi hissediyordum. Zaten uzun zamandır huzurluca uyumamıştım, hep bir sebep ya da bahane olmuştu bunun için. Adam yürümeye devam ederken, bir iki sendeleyerek durdum. Ne yapacaktım? Bu kadar kişiyi yaraladıktan sonra öylece onunla gidemezdim yahut gitmesine izin veremezdim. Zanpaktou mu kınından çektim hızlıca, kestiğim havanın sesi bile duyuldu. “Dur bakalım! Hemen bir açıklama istiyorum.” Öğrenmem gerekiyordu önce. Ne olduğunu öğrenmem. Kim olduğunu bilmeliydim. Ona direk saldırmak, öldürmek veya onu çıkamayacağı bir hücreye koymak baş kaptan olarak görevimdi. Ama hepsi bu değildi. Benim hakkımda bilmediğim bir şey biliyorsa öğrenmeliydim. Bu tüm kuralları çiğnemek pahasına olsa bile. “Bana gerçekleri anlat!”

out: kisa oldu len
out2: çok karişmişsin ama...

Vücudumun kontrolünü ele almamla beraber yaptığım bu hareket, benden çok onu etkilemiş gibiydi. Adı Mason olan bu adam, az önceki çocuksu tavırlarını değiştirdi. Bir anda sanki içine kötü bir Hollow kaçmışçasına yüzü gerildi. Sanki küçük bir çocuktan bir yaratığa dönüşüyormuşçasına doğruldu. Şimdi daha da iri görünüyordu gözüme. Zanpaktoumun kabzasını sıkmaya başlamıştım, korkumdan değil ama benden cüsse olarak iri olan, tüm gotei’mi dağıtacak güçteki bu adam beni endişelendiriyordu. “Beni dinle! Artık Meiki misin, Tae misin bilmiyorum fakat ister zorla, ister de kendi rızanla Las-Noches' e geleceksin.” Sesi tamamen apayrı çıktığında, bu adamın az önceki tavrından çok çok uzak olduğunu düşündüm. İçimden ilk geçen deli, çift kişilikli gibi sıfatlar oldu. Ama bu adamı şu an bu şekilde değerlendirmek yapacağım en büyük hata olabilirdi. Asıl onu tanımlamam gereken, kötü, güçlü, iri gibi kelimeler olması gerekiyordu. Beni Las Noches’e mi götürmek istiyordu? Neler oluyordu burada? Hemen ona atlayıp kafasını koparmak istedim zanpakou’mla. Ancak o yoğun reiatsu, bu düşüncemden vazgeçmeme, kendimi engellememe neden olmuştu. bu derinlik, çoğu kaptanın ulaşamamam iş olduğu bir şeydi. Tabii, benim gözümü korkutmaya yetmezdi. Eski Taichou’m ile de korkmamıştım kavga ederken. Zanpaktou’mu kendime doğru çekerek savunma pozisyonu aldım. “Sen öyle düşünüyor olabilirsin; ama burada kimse Las Noches’e kimse gitmiyor!”

Derin sessizlik… Çoğu zaman iyi bir şeylerin işareti değildir. Genelde kişi düşünürken, bir şeyler hatırlamaya çalışıyorken yahut güç topluyorsa sessizliğe bürünür. Çünkü bu işlerin hepsi büyük konsantrasyon gerektirir. Hoş, bu karşımdaki tanımadığım adamın bu işlerden hangisi için sessizliğe büründüğünü anlayamıyordum. Bir ruh sarrafı sayılmazdım, yine de az olsa tanıdığım kişilerin gözlerinden anlayabilirdim ne hissettiklerini. Ancak karşımdakinin, o konuda bir insan olduğundan bile emin değildim. Görünüşü insansı olan bu yaratık, sanki her saniye düşüncelerini değiştirebiliyordu. Zanpaktoumu ona doğrulturken, uzun süre öncesinden eğitimde bana öğretilmiş biçimde, her antrenmanda, ister Hollow ister Shinigami her kapışmamda tuttuğum gibi duruyordum. Düşüncelerimi sakinleştirmeye çalıştım, zira saldırmak ile savunmak arası gidip geliyordu. Shikai veya doğrudan Bankai’ye geçmek için daha sakin kalmalıydım.

“Anlıyorum. Demek zor olan yolu seçiyor ve yolumuza ihanet ediyorsun. Hoş, 10. Taichou da zor yolu seçmişti...”
Bu adam, bu sözler… Daha kaç Shinigami’i katletmişti buraya gelmeden önce? Dışarısı ne haldeydi şimdi? Peki ya ben, uyuyor muydum tüm bunlar olurken? Tek bir Taichou bile bana haber getiremeyecek kadar aciz miydi? Tam ona saldırmaya karar vermişken, siyah reiatsunun vücudundan akıp bir kılıç şeklini almasını seyrettim. Demek ki savaş istiyordu. Öyle ise istediğini alacaktı. “Fu…” Tam shikai sakinimim için komut vermek ve güçlü bir saldırı yapmak üzereydim ki adam bana doğru kılıcı, ya da daha çok reiatsudan oluşmuş o şeyi salladı. Etrafa kan sıçrıyordu, adam adeta bir şelale gibiydi. O kanların çıkmasını engelleyen tüm gücü ile saldırdığının farkındaydım. Geride kaçacak çok alan yoktu, az önce geldiğimiz oda belgelerle kaplı küçük bir yerdi. Buradaki alan kimsen büyüktü, yine de saldırıdan kaçabilmek için yetersiz kalırdı. En akla uygun şeyi yapamayacağımı biliyordum, zira dövüşürken içgüdülerimi dinlerdim, düşüncelerden çok. Bu nedenle ona doğru atladım, shunpo kullanarak arkasına geçmek bahçeye çıkmak için bir fırsattı. Bahçeye çıkarsam daha rahat dövüşebilecek ve bu adamın Seireitei’nin ne kadarını yıkmış olduğunu görecektim. Adama doğru yaklaşırken saldırısından kaçabilmek için hızlı bir manevra yaptım. Tabii anlamsızca geçmeye çalışmayacaktım onu. Reiatsumu salarak kendi etrafımı sardım, onunkinin en az biçimde ulaşması için. Ve gücü taichoularınki kadar olan bu adama karşı pek şansının olmayacağını bile bile Shikai’mi açtım. “Fukkatsu, Mouken!”

Meiki:

Shunpo' nu gayet başarılı bir şekilde kullanıp salınımını gerçekleştiriyorsun. Tabi bir anlık yüksek adrenalin sayesinde fark etmemiş olsan da, kolunda derin olmasada gayet uzun bir kesik kazanıyorsun. Shunpon ile birisinin üstüne atlarken defansif olarak hiç birşey yapmamış olmanın bir sonucu olduğunu biliyorsun bunların. Kolundan tazyikli olmasa da hatrı sayılacak kadar kan sızıyor... Tam bu sırada Mason konuşuyor: ''Zehrim, açık yarandan kanına karıştı işte! Birkaç dakika sonra eğer o yarayı iyileştiremessen sinirlerin durmadan beynine acı sinyalleri yollayacak! En sonundaysa ruhunun özünü parçalayarak tekrar rankarne olmanı engelleyecek! Kısaca öldüğünde tekrar hayata dönemeyeceksin!'' diyerek sözlerini noktalıyor. Tam senin üstüne koşmaya başlamışken odanın ortasında bir patlama yaşanıyor! Patlama nedeniyle ikinizde zıt yönler ile 5-6 şar metre geri fırlayıp popo üstü yere düşüyor. İkinizin tam ortasında beliren saf ışıktan oluşmuş küre yavaş yavaş küçülerek yok oluyor. Işığın olması gereken yerdeki insanı görünce bayağı şaşırıyorsun., zira oradaki insan Hitsuomi Toumaki! Bir elinde kılıcını sıkı sıkı tutmuş, diğer elindeyse bir avuç "Kaisei gan'yaku" tuttuğunu görüyorsun...

Hitsuomi:

En son 4 takım binasındaydın, fakat şimdi 1. takım binasının kaptan odasına giden koridorundasın. Az ötende yerde kıçüstü düşmüş 1. Takım Kaptanı Meiki Takushi var. Kılıcını çekmiş ve önündeki altında boxer olan bir adama doğrultmuş. Adamsa elinde kılıç varmış gibi tuttuğu elini boş boş sallıyor. İşin garibi adamın elinde hiç birşey göremiyorsun... Bu arada aklına 4. Takım kaptanının sana verdiği hapı hatırlıyorsun...

Genel:

Neredeyse tüm 1. Takım binası üyeleri katledilmiş. Meikinin de Hitsuomi ninde şuanlık reiatsudan yana sıkıntıları yok.

Shunpo kullanarak arkasına geçtiğimde adamın beni kovalayacağı, takip ederken buradan ayrılacağımız düşüncelerinin boş olduğunu gördüm. O yüksek reiatsu gücünden etkilenmemek pek imkânlı gözükmüyordu. Elbet. Yine de ayağım yere bastığında, onu geçmeyi başardığımı sanıyordum. Bir iki adim geri çıktım, amacım kaçmak değildi ama buradan ayrılıp Seireitei’nin kalan kısmını da görmeliydim. Arkamı dönüp kaçamazdım ya, Temkinli bir şekilde yüzüm ona bakarken yapmaya çalışıyordum bunu. Zanpaktomun kınını iki elimle kavrayıp onu karşımdaki canavarlaşmış adama doğru kaldırdığımda, hafifçe bir sarsıldım. Zanpaktou’m elbette Shikai halindeyken, onu her zaman tuttuğum o eski halden daha iriydi. Ancak bununla bir ilgisi yoktu, zira zanpaktou’mu yüzyıllardır kullanıyordum. Yere baktığımda benden akmakta olan kanı gördüm. Henüz fark etmemiştim bile, kolumu kaldırdığımda çoğu parçalanmış kimono kolunu. Anlaşılıyordu uzun bir darbe almıştım. Beni durdurmaya bu kadarının yetmesi imkânsızdı. Tabii eğer… ”Zehrim, açık yarandan kanına karıştı işte! Birkaç dakika sonra eğer o yarayı iyileştiremessen sinirlerin durmadan beynine acı sinyalleri yollayacak! En sonundaysa ruhunun özünü parçalayarak tekrar reankarne olmanı engelleyecek! Kısaca öldüğünde tekrar hayata dönemeyeceksin!” Bu sözlerden sonra adeta donup kanmış olan vücudum yapmak istediğim geri saldırıyı unutmuş gibiydi. Endişe ile gözlerim açılmıştı, kırmızı gözlerim daha belirgin gözüküyordu. Hiçbir cevap veremeden yutkundum, uzaktan birinin duyabileceği bir biçimde. Ağzımdan tek bir söz bile çıkmıyordu, beynim sorularla dolmaktaydı şu an. Nerede, ne zaman? Ne kadar sürem kaldı? Peki ya panzehir? Bu adamı yenip, panzehiri alabilecek miydim? Vücudum hafifçe titremeye başladı ve ayaklarımdan yukarıya tırmanan bir soğukluk hissettim. Hayır! Henüz daha kıpırdamadan etkisini gösteren bir zehir olamazdı. Bu sadece aklimin bir oyunuydu. Henüz değil. Bu adamı parçalayanına kadar olmaz. Tek bir nefes bile tüketmeden hemen saldırmalıydım ona. Zaten saldıracağımı anlamış olacak ki, o da bana doğru koşuyordu büyük bir hırsla. Bir anda büyük bir ses… Bedenimin istem dışı havalanıp, düştüğünü hissettim. Ben daha görmeden saldıramamış olamazdı. Gözlerimi yeniden araladığımda, onunda diğer yöne uçmuş olduğunu gördüm. Işık giderek azalırken, gözlerimde tam tersi biçimde giderek daha çok açıldığında, en sonunda net olarak görmeyi başardım, az önceki patlamanın sebebini. Patlamaya neden olan kişi, onuncu takimin teğmeni Hitsuomi-san’dan başkası değildi. Az önce onun kayıp kaptanı hakkında konuştuğumuz aklıma gelince, içten içe endişe ile birlikte sinirlerimin de yükseldiğini hissediyordum. Yerimden doğruldum ve onun yanında geçerek karşımızdaki adama gözlerimi diktim. Adamın hareketlerinden gözlerimi ayırmayarak sorumu sordum yanımdaki Fukutaichou’ya. “Burada ne arıyorsun?” Sorum daha çok onun burada bulunmasını istemiyor gibiydi. Savaşın sonunda ona minnettar kalmam gerekebilirdi, sonuçta karşımızdaki boyu benim iki katım kadar olan bu adama karşı, bir çift el daha fena olmazdı. Yine de ben yalnız savaşan biriydim ve ne kadar güçlü olursa olsun bu adamı yeneceğimi düşünüyordum. Bilmediğim tek şey ise zehrin vücuduma ne kadar süre içinde yayılacağıydı.
out: daha saldiri bile yapamadim, zehirin erken gelmemesini umuyorum.

Elimdeki kürenin parlaması yavaş yavaş yok olurken gözlerim içinde bulunduğum alanın ışık akısına alışmaya başlamıştı. Gözümü birkaç kez kırptıktan sonra içinde bulunduğum mekanda tek olmadığımı fark ettim. İlki 1. takım kaptanı Meiki-san’dan başkası değildi ikinci kişi ise namı değer kaptanımın katili olsa gerekti. Ona sadece bakmakla bile sinirimin beni delirtmesine yetiyordu adeta ama sakin olmalıydım. Şu an bir savaşın ortasına ışınlandığımı anlamıştım ve bende bu savaşın içinde yer alacaktım, bu sırada yerden yeni kalkmakta olan Meiki-sanın zanpaktousuna baktım, onun zanpaktousunu hiç böyle görmemiştim. Birkaç saniyelik afallamadan sonra anladım ki shikaiye geçmişti! Hemen diğer adamın reiatsusunu incelemeye koyuldum, muazzamdı… hayatımda hiç böyle bir reiatsu görmemiştim Meiki-san’da bile. Eğer bu savaşta yer alacaksam güçten çok zekâmı kullanmam gerekecekti.


Ben bunları üşünürken ve aklımda bir plan oluşturmaya çalışırken Meiki-san yanıma geldi “Burada ne arıyorsun?” dedi. Ses tonundan belliydi burada olmam ona fazlalık geliyor gibiydi ama aksi gibi sert bir şekilde söylememişti bunu. Bu da belki de benim burada olmamı istiyor olabileceği anlamına geliyor olabilir miydi? Bu sırada kolundaki yarayı fark ettim, suratıma çarpık bir gülümseme yerleştirdim ve onun ses tonunun tam aksi bir şekilde içten ve keyifli bir sesle “Bunlara ihtiyacın olabileceğini düşündüm” dedim ve cebimdeki hapların yarısını ona verdim. Elbette tüm bunları yaparken gözümü rakibimizden ayırmıyordum. Bir şey fark etmiştim eli bir şeyi kavramış gibi duruyordu, sanki bir katanayı ama eli boştu. Bu beni şüphelendirmeye yetmişti, o ele dikkat edecektim. Gözlerimi ondan ayırmadan konuşmaya başladım “Merhaba Kont Gespar, sen beni tanımıyor olabilirsin ama ben seni gayet iyi biliyorum, sen kaptanımın hayatına mal olan yaratıktan başka bir şey değilsin ve üzgünüm ki bu gün benim elimde öleceksin!” bu kelimeleri sarf ederken içimde yanıp tutuşan tüm reiatsuyu hissediyordum. Sanki tüm hücrelerim bu adamı yok etmek için ne yapılması gerekiyorsa onu yapmaya hazır gibiydi. Konuşmaya bir nefeslik ara vererek devam ettim. “Madem Meiki-san shikaiye geçmişsin bende geçsem fena olmaz herhalde ne dersin. Taorero.” Zanpaktoumun normal katana halinden simsiyah kanarında kan kırmızısı dalgalar olan haline geçmesini izledim. “Sanırım hazırız!” dedim ve adamı biraz daha inceledim. Hala düşüşünden dolayı geçirdiği minik sarsıntının etkileri var gibiydi bu yüzden shunpoumu kullanarak hızlıca yanında belirdim. Bu yaptığımın intihar girişiminden başka bir şey olmadığını biliyordum ama her şeyi hesaplamıştım. Planımın ilerde devam edebilmesi için bunun olması gerekiyordu. Yanında belirdiğim ilk saniyesinde vakit kaybetmeden “Bakudō No.21 Sekienton!” diye fısıldadım. Bu kidou benim kidou yeteneklerime göre kolay kaçtığı için bir aksilik çıkacağını düşünmüyordum. Etraf kırmızı dumanla kapanırken zanpaktoumla hafifçe bir şey tutan gibi görünen ama boş olan eline doğru yavaşça hareket ettirdim. Bunu bu karmaşada hissetmesi imkansızdı çünkü sadece küçük hafif bir değdirmeydi ama bu her şeye yetmişti. Elimden gelen tüm hızla geriye Meiki-san’ın yanına döndüm. Yüzündeki ifadeyi görmek için merakla ona baktım, bu ona çok boş gelen hamle aslında hem küçük planımın başlangıcı hem de o boş gibi duran elinde bir direnç hissetmemi yani aslında o elinin boş olmadığını anlamamı sağlamıştı...

Bakudoum işe yaramamıştı. Bu bana şaşkınlıktan başka bir şey vermemişti. Çünkü o bakudou tüm planımın gizleyicisi idi. "Normalde bakudounun işe yaraması lazımdı. Ama benim yeteneğim sayesinde etrafımda asla kidou yapılamaz!" dedi Mason tam bu sırada. Bu suratımda çarpık bir gülümsemeden başka bir şey oluşturmamıştı. İşte şimdi eğlenmeye başlıyordum tamam benim en güçlü yanımı elimden almıştı ama zekam hala bana aitti ve bu bakudoyu gerçekleştirememe rağmen her şey yolunda gibi gözüküyordu evet havada ya da göz hizasında hiçbir kırmızılık yoktu ama ayağının oralardakiler için pek bunu söylemezdim. Kılıcımı sıkıca kavramıştı, elimden adeta kan fışkırıyordu ama bu sanki umurumda değildi. diğer elini sıkmaya başladığını gördüm galiba “bana” yumruk atmayı planlıyordu. Gözümle Meiki’sanı kestim, hapları daha alamamıştı yanında öylece duruyordu, demek ki bu işi de benim halletmem gerekiyordu. Mason artık kendini o kadar sıkmaya başlamıştı ki yaralarının tekrar açıldığını görebiliyordum. Çarpık gülümsemem her geçen saniye alaycı bir kahkahaya dönüşmeye başlıyordu. Büyük olasılıkla birazdan “bana” yumruk atıp beni tek hamlede yok etmeye çalışacaktı. “Bunun bu kadar çabuk biteceği hiç aklıma gelmemişti, evlada Mason.” Dedim. Cümlemin bitişiyle yumruğunu savurması bir oldu. Bu kadar güçlü bir yumruğu atarken dengesini sağlaması çok zordu hele yaptığı etki bir tepki ile karşılaşmadığında! Yumruğu tam benim içimden geçerken kılıcı tüm hızımla elinden çektim, bu düşündüğümden basit olmuştu yumruğa o kadar yoğunlaşmıştı ki küçük bir güçle kılıcımı elinden kurtarabilmiştim, hiç zaman kaybetmeden sırtında ölümcül bir yara açmak kılıcımı savurdum. Her şey bitmiş olmalıydı bu saldırıdan hiçbir şeyin farkında değilken ve o kadar yara tekrar açılmışken kaçması imkansızdı adeta benim saldırım onu tek vuruşta öldürmeyi başaramasa bile kan kaybından ölmesi gerekiyordu çok fazla yarası vardı ve benim açtığım yara da hatırı sayılır cinstendi, tabi onun haline bakacak zamanım yoktu shunpoumla Meiki-san’ın yanında belirip ağzına hapları attım ve gerisini onun başarabileceğini ummaya başladım. Kalkıp Mason’u bıraktığım yere döndüm, bende ne olur ne olmaz diye kendi haplarımdan birini yuttum ve konuşmaya başladım. “Gyaku. İşte seni alt eden saldırının adı bu Mason!” yavaş ve emin adımlarla tüm duyularımı her hangi bir harekete karşı açarak yavaşça onu bıraktığım yöne doğru yürüyordum. “Peki, nasıl oldu bu onu da bir anlatıyım sana. Tamam, bakudou mu yapamadım ama o zaten bir göz boyamadan başka bir şey değildi. İlk başta bakudoum işe yaramayınca elbette bende sonumun geleceğini düşündüm çünkü zanpaktoumun yaratacağı kırmızı tozu saklayacak bir şey yok gibiydi ama burada sana teşekkür etmem lazım çünkü sen her şeyi benim için hallettin. Evet, doğru duydun bu olanların hepsini sana borçluyum kılıcımı sıkıca tutarak elini kanatmana. Zanpaktoumun özelliğinin aktive olması için herkes solunması gerektiğini düşünür ama bu sadece küçük bir hatadan başka bir şey değildir. Asıl olay kana geçmesidir! Herkesin soluyarak diye bilmesinin nedeni ise tozumun salındığı anda oksijenle birleşik oluşturmasındandır, o toz ne zaman akciğerlerine girerse oradan sadece oksijene bağlı olması sayesinde kanına geçer ve sonra da tüm vücuduna yayılır. Sen kendi elini kanatarak bu işi benim için hızlandırmış oldun çünkü tozum akciğerin gibi uzun bir yolu kullanmadan direkt istediği yerlere ulaştı. Peki nasıl oldu da “bana” yumruk atamadın. Aslında ben orda değildim Mason tam arkanda sağ tarafında havada ters duruyordum evet kılıcımı tutuyordun ama sadece sapı düşündüğün yerde değildi! İşte zanpaktoumun özelliği bu sağı sol yukarıyı aşağı önü arka yapıyor. Önceden de dediğim gibi elveda Mason…”

Galiba pes etmenin zamanı gelmişti, yuttuğum hap sayesinde vücudum da hiçbir yara hatta çizik dahi kalmamıştı. Ama bu ne işime yarayacaktı ki kidoularım işe yaramıyordu, Gespar fiziksel güç açıdan benden kat ve kat güçlüydü, zanpaktou kullanımına girsek beni tek hamlede alabilecek kadar yetenekli birine benziyordu. Gerçi bu artık önemli değildi, çünkü artık benim zanpaktoum yoktu. Elimi yavaşça önümde yerde duran zanpaktoumun sapına götürdüm, sıkıca kavradım. Artık yoktu, parçalanmıştı zanpaktoum, geriye sadece dirseğimden elime kadar uzunlukta olan parçası kalmıştı. Gözlerimi zanpaktoumdan ayırıp etrafa baktım Meiki-san’a ne olduğuna dair en ufak bir fikrim yoktu, yalnızdım artık, çaresizlik içimi yiyordu adeta.

Ellerim titremeye başladı, görüşüm buğulandı. Ağlamaya başlamıştım bu hüzün ya da korku göz yaşı değildi, bunlar çaresizlik göz yaşıydı. Karşımda kaptanımı ve artık büyük olasıkla Meiki-san’ı da öldürmüş bir yaratık duruyordu ve benim elimden hiçbir şey gelmiyordu. Aklımda oluşan her taktik onun sözleriyle yıkılıyordu. Sesi hala kafamın içinde çınlıyordu "Bla bla bla, ZIRVAA! Düşün bakalım Vırrık joe, kidouları etrafımdaki reiashi (Reiatsuyu oluşturan parçacıklar) bağlarını bozarak engelliyorsam. Sence reiatsu kullanılan işleri de aynı yolla engelleyemezmiyim? Ha? Bu durumda senin shikai saldırın da ne oluyor? Püfff!" bu herife karşı yapacak hiçbir şeyim kalmamıştı. Aklımda beliren tek bir şey vardı artık, pes etmek, yenilgiyi kabul etmek. Gözlerimi kırparak görüşümü düzelttim ve ona tekrar baktım. İçimden geçen düşünce ölürken göreceğim kişinin bu adam olmasıydı. Sesi her geçende saniye beynimde şiddetini arttırarak devam ediyordu.
Yavaşça ayağa kalktım, omuzlarım çökük, başım eğikti. Zanpaktoumun kalan kısmını tüm gücümle sıkıyordum çünkü biliyorum sona gelmiştik, önümüzdeki birkaç dakikadan sağ çıkmam pek olası gözükmüyordu ama geriye yapacak bir şey kalmamıştı. Gözlerim hala kırık zanpaktoumun üzerindeydi, fısıldamaya başladım “Galiba bu sefer cidden sona geldik eski dostum.” Sesim bir rüzgar uğultusu kadar boğuk ama bir o kadarda kırık çıkıyordu. Artık yapacak tek bir şey vardı, 4. Takımın haplarından birini sol yanağımın iç kısmına yerleştirdim, yüzüme çarpık bir gülümseme kondurdum ve yavaşça kafamı kaldırdım. Ona bakıyordum Gespar’a, alev rengi gözlerim içindeki nefreti görmesini istiyordum, çünkü bu gözler ona öyle bakamayacaktı.

Beni gerçekten baya uzağı fırlatmıştı, yavaşça ona doğru ilerlemeye başladım, enerjim aldığım ilk hap sayesinde restore olmuştu, kendi zinde ve enerjik hissediyordum. Daha üç adım atmıştım ki ağımdan şu kelimeler dökülmeye başladı “Hyouga Seiran”. Devasa bir kar fırtınası/buz dalgası Gespar’a doğru ilerlemeye başlamıştı. Bulunduğumuz mekanın içinde adeta tipi oluşmuştu ve bu tipi Gespar’a doğru olası her açıdan yaklaşıyordu. Sesi hala kafamdaydı “…kidouları etrafımdaki reiashi (Reiatsuyu oluşturan parçacıklar) bağlarını bozarak engelliyorsam…” sanki kahkahasını duyuyordum bana acıyan bir şekilde gülüşünün sesini, bunun gerçek mi yoksa aklımın bir oyunu mu olduğunu bilmiyordum, bildiğim tek şey devam etmem gerektiğiydi. Hızlıca arkamı döndü ve tam arkamdaki yere hedef alarak “Hadou No.88 Hiryugekizokushintenraiho!” dedim. Derimin canlı canlı yanışını patlamadan kemiklerim kırılışını hissediyordum, ama istediğim olmuştu adeta bir füze gibi Gespar’ın olduğu yere yüksek bir hızla gidiyordum. Patlamadan hemen sonra ağzımdaki hapı yutmamla Gespar’a varmadan eski halime dönmüştüm bile. Ben ve zanpaktoumun kalan kısmı yüksek bir hızla Gespar’a doğru yol alıyorduk, zanpaktoumun kalan kısmını ileri doğru kaldırmıştım Gespar’ın kalbini delmek için.

Aslında her şey ortaydı, evet o bir daha bu nefret dolu gözleri göremeyecekti çünkü önümüzdeki birkaç dakika içinde gözlerimi göremeyeceği kadar yakınında olacaktım, yapacak başka bir şey yoktu çünkü Gespar yaptığım hiçbir şeyden etkilenmiyordu, ve galiba sona gelmiştik çünkü bu saldırım başarıya ulaşırsa Gespar’In bundan canlı çıkması imkansızdı. Her şey planlıydı, buz fırtınası sadece Gespar’ın görüşünü kısıtlamak için yapılan bir şeydi, evet buz asla ona ulaşamayacaktı ama kendi etki alanı dışında oluşan çember dışındaki her şeyi görmesini engelleyecekti. Ani bir saldırı yapmam gerekiyordu, bunu kendi shunpoumla sağlayamazdım, bu yüzden yapabildiğim en güçlü patlama kidousunu kullandım o bana gerekli hızı verecekti ve son olarak planın kilit noktası hap, o hap sayesinde hız kazanıyım derken aldığımda onca ölümcül yara bir çırpıda iyileşecekti. Ve zanpaktoumun kalan kısmıyla o yüksek hızla tam hedef aldığım kalbini deşebilecektim, zanpaktoumun kalan kısmını ittiremez ya da tutamazdı bunu yapması için kısaydı ama göğüs kafesini delip kalbinde ölümcül bir ya ra açacak kadar uzundu…

Karşımda tipinin kesildiği yeri görür gibi olamaya başlamıştım, artık sona gelmiştik kimin sonu olacağı hala çelişkiliydi ama ortada bir son vardı, zanpaktoumu biraz daha elimin içinde sıktım kaderin bana çıkaracağı oyunları görmek için beklemeye başladım…

Yetkili olarak kendime eksi veriyorum. Zira 6sından önce yazamayacağım.