“Neler oluyor? Neredeyim ben?” Etrafta sisten başka hiçbir şey göremiyorum. En son hatırladığım şey ise dört hollow tarafından sıkıştırıldığımdı. Arkamda kumdan yapılmış kocaman bir duvar vardı ve kaçacak hiçbir yerim kalmamıştı. Hueco Mundo… İnce kumların üzerine örttüğü, sonsuz boşluğa hapsolmuş dünya. Tuhaf reiatsulardan başka hiçbir şey hissedemiyordum bu yerde. Sanki önümde sonsuz bir kum yığını varmış gibiydi. Karşıma seyrek olarak çıkan güçsüz hollowları zanpaktoumun kınıyla bile delip geçebilirdim. Birkaç hollowu yok ettikten sonra uzun bir yürüyüşe koyulmuştum. Ne kadar böyle yürüdüğümü hatırlayamıyordum. Ayaklarımın altında kayan kumun sıcaklığını hissedebiliyordum. O an aklımdan neler geçiyordu hatırlamıyorum bile. Aklımda kalan tek şey hissettiğim o güçlü reiatsu ve karşıma bir anda kumların arasından çıkan dört büyük hollow. Birisi kaplana benziyordu. Büyük sarı gözleri, kafasındaki büyük kaplanı andıran maskesiyle ayaklarının üzerine dikilmiş tam karşımda duruyordu. Yanında devasa sürüngen şeklindeki hollow acı çekermişçesine inleyip çırpınıyordu. Sağ tarafımda neye benzediğini tam olarak çözemediğim, kemikten kanatları olan bir hollow, solumda ise siyah, yaklaşık bir aslan büyüklüğünde, alev saçan gözleriyle kemikten maskesinin ardından bana bakan hollow duruyordu. Birkaç saniye arayla aynı anda inlemeye başladılar. Kumun altına giriyorlar ve beni savurucu hamleler yapıyorlardı. Nereden çıkacaklarını son anda kestirebiliyor, bu yüzden saldıramıyordum. Oradan oraya sıçrayarak, savurucu hamleler yaparak beni sıkıştırdıklarını fark edemedim bile. Sırtım kumdan duvara çarptığında artık kaçmak için bir yerim kalmadığını fark etmiştim. “Sizi fazla hafife almışım, ha?” diyerek gözlerimi onlara diktim. “Zavallısın shinigami!” Düşünmenin zamanı değildi. Bu köşede bir böcek gibi ölmek istemiyordum. Saldıramıyordum. Kaçamıyordum. Vücudum kaskatı kesilmiş gibiydi. Düşüncelerim durdu. Hareket edemiyor, kendimle bile konuşamıyordum. Dördü aynı anda bana doğru gelirken gördüğüm en son şey karartıydı. Şimdi, nerede olduğumu kendi kendime sorarcasına etrafı izliyordum. Gözlerim beyaz sisten başka bir şey görmüyordu. Nefes alıp verirken ağzımdan ve burnumdan çıkan dumanlar buranın soğuk olduğunu hissettirdi. Aklım bana oyun mu oynuyordu? Beni bu sonsuz sisin içine hapsedebilecek kadar güçlü müydü düşüncelerim? “Uyan Shizu…” Sesin nerden geldiğini kestiremiyordum. Yankı yüzünden sanki her yerden geliyormuş gibi düşündürüyordu bana. “Neredesin? Bana yüzünü göster! Neden beni buraya hapsettin?!” “Uyan Shizu. Seni buraya getiren ben değildim. Sen kendi isteğinle geldin. Aldığın bu kararla artık beni hatırlama vaktin geldi. Artık birleşme zamanımız Shizu. Uyandır beni…” Gözlerimi açtığımda karşımda hala dört hollow iştahlı gözlerle bana bakıp üzerime doğru geliyorlardı. Sanki zamanı birkaç saniye geri almıştı o düşünceler. Gerçek miydi? Yoksa rüya mı görüyordum? Bu bir kurtuluş olabilir miydi? Bedenimi saran soğukluğu hissedebiliyordum. Zanpaktoum sanki ellerimin arasında titriyordu. Aklımda yankılanan cümle… “Söyle shinigami! Korkaklığın sırası değil!” Gözlerimi tekrar bana doğru yaklaşan hollowlara diktim. İkinci kez düşünmeden “Migaki Arashi!” diye bağırdım. Zanpaktoum… Ellerimin arasında birden şekil değiştirdi. Simsiyah kılıcımın şekli değişmiş, ellerimde iki tane metalik zanpaktou oluvermişlerdi. Zaman daralıyordu. Söylenenlere itaat etmekten başka çarem yoktu. “Sumasshu.” dediğim anda karşımda sudan daire şeklinde bir hologram belirdi ve hologramlar tanto şeklinde keskin buzlara dönüştü. Her biri dağılarak hollowları parçaladı ve yok oldular. Birden her şey eski haline dönüvermişti. İçimde açığa çıkan bu yeni güç, bedenimi çok iyi hissettiriyordu. Her şey şimdi başlıyordu.
Konu: Shizu Shikai 
Çarş. Mayıs 18, 2011 11:42 pm