Savaş (4).....

4. Savaş işte...
Sitedeki tartişmalarin üzerine düşündüğümden daha erken açildi bu başlik.
Şimdi durum şöyle Shinigamiler kaybetti Ciddi bir biçimde Seireitei Hollowlarin eline geçmiş. İhtiyaçlari olan o çok önemli şeyi merkez 46 dan çalmişlar. Ayrica Gotei 1 ofisi darmadağan olmuş ve bazi belgeler gitmiş, illevelakin bunlarin ne olduğu bilinmiyor; çünkü belgeleri tek net bilen ve siralayan kişi de ortada yok; Gotei 1 Taichousu Meiki Takushi. Onun kayip olmasi savaşin gidişatini değiştiriyor. Kimileri 3. savaşin sonunda kaybolduğunu söylüyor bu nedenle 3. savaş kaybedilmiş. Ama açikcasi bu haber yayilmamiş, yalnizca taicho ve fuku-taichou lar biliyor. Kesinlikle daha düşük rütbeli olanlara söylenmemesi gerek.
Evet, şu anki durum kayip belgeler, önemli ve bilinmeyen bir şey(?), ve yeri belli olmayan bir baş-taichou. Hollowlar yavaş yavaş gerçi çekilmelere başlamiş, seireitei'yi daha fazla önemsemiyormuş gibi. Ama tam net bir bitiş yok ve halen ellerinde tutmayi amaçladiklari için büyük bir bölük ss'de bulunmakta. Yakaladiklari üst düzey shinigamilerden esirler bile almiş ve onlari bir yerle kapatmişlar.
Şimdi yapilmasi gereken bu yer yer bulunan hollowlari geri püskürtmek. Çoğunluğu basit hollowlardan oluşan bu gruplarda yönetici Adjucas ve bir iki bölük menosta bulunmakta.
Bu savaşta diğerlerinden farkli olarak her fuku taichou nun kendi bölüğünden belli grup adami da yönetmesini istiyorum. Hollowlar ve diğerleri Gm olan benim kontrölümde olacak. Yani bireysel yerine daha çok grup kapişmasi şeklinde olacak rpler.
Katilim serbest xD .

Gotei 9 Fuku-Taichou Ciaran savaşa katılmama kararı aldığını bildirir. Hiç bir açıklaması yoktur, gerzek bir not yazıp bıraktığı "gitmem gerek..." dışında. Ciaran ile beraber dört shinigami daha yok. Bununla beraber neden gotei dokuz ekibinin mümkün olan her yere parlak taşlar ve ince iplikler gerdiği ayrı bir merak konusu.

Ayrıca gotei dokuz binası artık etrafına yere kırkbeş derece açılı kazıklar çakılı, üstünde bir iki çer çöpten yapılma mancınık olan bir bina haline getirilmiş.

Gotei 9 üyeleri sadece batılı savaş yöntemi diyorlar, o kadar.

Kitsune son yaptığı savaşta ağır yaralanmıştı ve bir süre Urahara'nın dükkanında istirahat etmişti. Yaraları günden güne iyileşmiş ve sonunda ayağa kalkmıştı. Urahara'nın verdiği bilgiye göre hollowlar soul society'yi tamamen ele geçirmişti. Ancak Kitsune hala orda sağ kalan ve kaçırılmamış Shinigamiler olduğunu biliyordu. Urahara'nın söylediklerini duyduktan sonra hemen bir senkai kapısı açtırıp Soul Society'ye gitti...

''Burası gerçektende bir savaş alanını andırıyor. Buradan bayağı uzak kaldım. Sanırım biraz mimarisi değişmiş. Tamam rukongai daha önce pis bir çöplüğe benziyordu. Ancak şimdi daha da berbat birşey olmuş. Neyse gidip birkaç shinigami bulmalıyım.'' Kitsune Seireitei'ye doğru koşuyordu. Ancak orasının tamamen hollowlar tarafından ele geçirilmiş olduğunu blmiyordu. Oraya vardığında gördüğü manzara çok kötüyü. Hollowlar seireitei'deki shinigamileri esir alıyor ve onlara işkence yapıyordu. 4.Savaş Kitsune için artık resmen başlamıştı...

Saklanmak ve beklemek… son günlerde takımımdan kalan kişilerle yapabildiğim tek şey bu. Şu an yanında takımımdan iki kişi var, ikisi de baya güçlüler. Hatta birinin baya iyi kidouları var bazen benden bile daha iyi olacak diye korktuğum olmuyor değil. Diğeri de zanpaktousu ile savaşma da bir o kadar iyi. Onlar hakkında düşünebildiğim tek şey ise bu kaos ortamında bizi kaderin birleştirdiği. Geçen günler süresince yeni adamlar ya da herhangi bir shinigami ile karşılaşmak için her yeri arıyorlar, hatta şu an birisi hala bu aramaları yapıyor. Ama ortalarda kimsecikler yok. Belki de Meiki’nin kayıp olmasından sonra bu yaşananları hiçbir zaman düzeltemeyeceğiz. Hollowlar önlerine gelenleri ya esir alıyorlar ya da acımadan katlediyorlar. Bu sefer sağlam geldiler kimse durduramadı onları. Artık bende savaşa katılmak istiyorum, ama geçen savaştan aldığım yaralar yüzünden hala tam iyileşemedim. Gerçi artık hareketlerimi aksatacak bir şeyi kalmadı ama gene de tedirginim. Yavaşça zanpaktoumu elime aldım siyah kabzası bu karanlık ortamda onu adeta görünmez kılıyordu. Bu savaşla ilgili yapılacak tek bir şey vardı, Meiki’yi bulmak ve bu sırada Hollowları olabildiğince geri püskürtmek. Bu zaten az olan adam sayımızla imkansız gibi duruyordu. Ama bildiğim bir şey vardı ki Seireitei’ de herhangi bir savaş başladığı saniye bütün shinigamiler yardım için toplanacaktı. Ya da ben sadece kendimi avutmaya çalışıyordum. Zanpaktoumdan destek alarak ayağa kalktım, çünkü diğer adamımda gelmişti. Şansıma ikisinin de adı hatırlanamayacak kadar zor değildi. Asakura ve Hirako son zamanlardaki tek yandaşlarım. İkisi de beni ayakta görmüşe şaşırmışa benziyorlardı. Sırıtarak “O anlamsız bakışları yüzünüzden kaldırmanızın vakti geldi, çünkü artık yukarıdaki Hollowlara derslerini vermenin zamanı geldi!” bunu dediğime şaşırmışlardı, birden neden böyle ani bir karar verdiğimi merak etmişlerdi. Gözlerimi açabildiğim kadar açarak “Hadi ama şu reiatsuyu fark etmiyor musunuz, bize gereken destek geldi artık savaş için hazırız.” Dedim. Bu reiatsu Dünya’dan gelen vekil shinigami Kitsune’ye aitti. Onla karşılaşmayalı baya uzun bir zaman olmuştu, ama o çocuğun reiatsusunu nerde görsem tanırdım bu oydu. Birkaç adım atarak adamlarımın önüne geçtim ve “Hadi!” dedim ve shunpoumla koşmaya başladım.

Kitsune önümde duruyordu arkasından bağırarak “Hey çocuk, görüşmeyeli nasılsın? Umarım sende açtığım yara kapanmıştır, çünkü şimdi yardımın fena olmaz.” Dedim. Bunu hem alaycı hem de arkadaş canlısı bir tonda söylemiştim. Onu gördüğüm saniye de geçen savaşımızda ne kadar eğlendiğimi hatırladım, gerçekten unutulmayacak bir rakipti. Ama bu gün onun da bizim tarafımızda olması gerekiyordu, umarım bu fikre karşı çıkmazdı. Onun gibi güçlü birinden yardım almak işimizi baya kolaylaştırırdı.Kitsune’den cevap beklerken aklıma Shizu geldi. Onu son savaştan beri görmemiştim, acaba neredeydi, durumu nasıldı? Bir yanım bu sorularla içimi yerken, diğer yanımda sakin olmamı onun iyi olduğunu ve yakın zamanda da yollarımızın gene kesişeceğini söylüyordu…


rp out: ben rp de DodgerBlue rengini kullanıyorum benim sözlerden alıntı yapıcaklara duyurulur

Cehennemi andıran bir savaş alanı, kaybedilmiş bir savaş, kayıp bir baş-kaptan ve harabeye dönmüş birinci takım binası. Etrafını incelerken Takashi tek bir şey düşünüyordu. İntikam... Binalarına bunu yapanları arkadaşlarını öldürenlerin hepsinden alınacak bir intikam. "Böyle bir zamanda nerede bu lanet olası kaptan?" diye mırıldandı Takashi sadece kendisinin duyabileceği bir şekilde. Kızgın değildi. Sadece endişelenmişti. Bunları düşünmek Takashi'yi daha çok yıkıyor, daha çok umutsuzluğun uçsuz bucaksız kara denizine gömüyordu. Artık bitap düşmüştü ve kendine yıkılmış taşlar birinin üzerine attı. Düşünüyordu. Eğer daha güçlü olsa bu anlamsız kayıplara son verebilirdi belki de. Ama değildi. Dünkü ezikti hala... Düşüncelerine dalmışken birden bir ses ile irkildi. "Takashi Fuku-taichou? Siz misiniz?" yıkık duvarın arkasından gelen bu boğuk ses ona yabancı gelmemişti. Yavaş adımlarla birlikte toz bulutları ve uçuşan yaprakların arkasında 2 siluet belirdi. Biri oldukça uzun ve iri bir erkek diğeri ise uzun ve ince bir kadın silueti. Güz bir rüzgarla dağılan toz bulutunun ardından çıkan 2 kişi kendi takımından shinigamilerdi. "Ishizawa ve Kurohane yaşıyorsunuz demek" kısık bir sesle konuştu Takashi. Bu sefer kadın shinigami alaycı bir ses tonuyla "Evet, sizde öyle çok şaşırdım büyük ihtimalle hollowun biri kıçınızı tekmelemiştir diye düşünmüştüm." cümlesini bitirirken kadının kahkahaları duyuldu. İğneleyici bu kahkaha duvardan duvara yankı yaparak Takashi'nin kulaklarına bir tokat gibi acı veriyordu. Ancak Takashi böyle bir şeyle yıkılacak biri değildi. Kafasını yavaşça kaldırıp kadının gözlerinin içine soğuk ve ölümcül bir bakış attı. Kadının bir an için nefesi kesildi. "Kurohane diline hakim ol." diye karşı çıktı yanındaki shinigami, gözlerini kadından alıp Takashi ye döndü ve yine o boğuk sesiyle konuşmaya başladı "Siz ona aldırmayın Takashi-san." Takashi ufak bir sırıtmayla "Yok bir de aldıracaktım." bir an duraksadı ve derin bir iç çekti ve konuşmasına devam etti "Burada ne yapıyorsunuz siz?" Kurohane hemen cevapladı "Ne var burası bizim takım binamız -yani binadan arta kalanlar- değil mi?" diye çıkıştı. Ishizawa, kadına sert bir bakış attıktan sonra konuştu "Buraya kaptanı görmek için..." Takashi, Ishizawa nın cümlesini tamamlamasına izin vermeyerek "Kaptanı göremezsiniz burada değil, nerede olduğu bilinmiyor." Kurohane yine alaycı bir tavır takınarak "Kesin yine bir yerlere saklanıp sake içiyordur -her zaman ki gibi." Takashi ses tonunu yükseltip "Sen durumun ciddiyetinden anlamaz mısın? Kayıp dedik işte nerede olduğunu bilmiyoruz. Şimdi siz ikiniz kıçınızı kaldırın ve ne yapıyorsanız yapın. Beni rahatsız etme-" Sözünü hissettiği güçlü bir reiatsu yüzünden yarım bırakan Takashi iki shinigami ye dönüp "Vazgeçtim. Siz ikiniz benimle geliyorsunuz. Görünüşe göre bir misafirimiz var ve onu ağırlamak bize düşer." iki shinigami aynı ağızdan gür bir sesle "HAİ" diye bağırdı. Takashi gülerek "Pekala, yola çıkalım öyleyse" dedi.

Out= Takashi sahnede

**--__--**--__**--GM--**--__--**--__--**
Şimdi ilk turda sadece rakiplerinizi yazmaya başlamaya karar verdim. Siz onlar betimlersiniz, isterseniz ilk saldırıyı da yaparsınız. Birçoğunuzun bildiği gibi uzun süre buralarda olamayacağım. Ancak haftada bir girmeye çabalarım ki bu da yeterli olabilir umarım ki. ^^ -girebilirsem siteye yazarım *-* -
Şimdi savaş seireitei içlerinde ilerlemiş durumda. Bu nedenle çoğu binaları yıkmışlar ve özellikle gotei binalarına saldırmışlardı. Başlarda güçlülerin gelmesi ile kaptan düzeyleri bile esir alındı ama şimdi daha güçsüzler kalmış. Bu nedenle ilk olarak Akaoni bilmeni isterim ki sayısı fazlaca grup Hollow henüz yıkmadıkları gotei 9 binasına gelmekte. Gücünüzün kalmadıklarını düşündükleri için sayıları fazla olsa dahi bunlar bir grup güçsüz Hollow. Tam sayi söylemek gerekirse 15 civarı. Ama eminim ki onları geri püskürtebilirseniz daha da çok toplanacak.
İkinci sırada Kitsune. Anladığım kadarıyla son rpde seireiteiye girmemişsin. Bu nedenle önce kapıda duran iki iri hollowla kapışman gerek. Tamamen hayal gücüne bıraktım. –Hitsuomi sana seslenmiş rp içinde. O nedenle önce onunla karşilaş sonra hollowlari gör.
Ve Shizu. Sen öğreneceksin 12. takimin binasını tamamen yıkmış bu adi - – hollowlar. Ve elemanların çoğu binayı korumak için son nefeslerine kadar savaşmışlar. Bir kaçı şehit ama bir iki kişi hala acı çekerek yaşamaya devam etmekte. Tabii onların çok büyük yaraları var. Toplayabileceğin pek adam yok bu durumda.
Sıradaki kişi Hitsuomi. Öncelikle iki adam sana yetmeyebilir > : D *muhhahaa Bu arada sen kitsune’ye gitmişsin ama ben ona Hollow yolladım xD Neyse önce seni görecek sonra hollowlari. Ama sen ona yardim edemeyeceksin <.< Sana adjuchas yolluyorum. İki tane O heriflerden yardim alsan iyi olacak.
Sıranın sonu. Mitsuide. Lan bir de benim fukum olacaksın xD ilk gördüğüm yerde boğazlayacağım seni. Sana savaş hakkında çok önemli bir ipucu gönderiyorum değerini bil. Yola çıkmana gerek yok. Çünkü ben binaya gönderiyorum hollowlari. Şimdi. Öncelikle bir adjucas yıkık binaların arasından ‘gizli reitsuyla’ fırlıyor. Ve nasıl oluyorsa-hollowun hatası her halde- sen onu bir anlık fark ediyorsun. Neysem –betimlemeyi sen yap- Bu hollowun elinde birkaç sayfa ve bir kutu görüyorsun. Hollow önce dövüşecekmiş gibi sana bakıyor sonra bir anda kaçmaya başlıyor. Bir adjuchasin sana göre güçlü olduğunu düşünebilirsin. Şu yanındaki iki kişiyi de kullan. Neysem Hollowu yenebilirsen –ki sanmam XD – neyi kaçırmaya çalıştıklarını öğrenebilir savaşın gidişatını değiştirebilirsin.
Q_Q hepinize kolay gelsin. Geç olduğu için üzgünüm ama ancak böyle olabildi. Neyse umarım en erken zamanda girebilirim ve hepinize haber ederim ^^

rp out: sadece 2 tane adjuchas mı bende beni zorlucaksın sanmıştım ece -_- şaka şaka iki tane harika ben ve adamlarım çok eğlenicez sayende

out: sen kit´sune ile konusmaya gitmesen yagdiracaktim hollowlari ama dur iler bölümde daha cok hoolow gelecek <.<

rp out: tamam zaten kitsune yi hollowlarıyla baş başa bırakmayı düşünüyorum o zaman yaparsın showunu

OUT: sırayla gidiyoz demi o yüzden ilk akaoninin yazması lazım?

evet. Ama bugün pazartesi. ben yaziyi pazar gecesi yazmistim. Sali günü hala yazmassa bir sonraki kisi yazsin. sonraki turda katilsin akaoni. Olur mu? iki gun bekleme suresi yapalim yoksa boyle bitmeyecek...

Hollowlar zayıflıklarının farkında olmaksızın ilerliyorlardı Gotei 9'a doğru. Daha doğrusu kaptanımızın uzun zaman önceki vedasından bu yana takım içindeki ismiyle, Gallery of Pain'e. Öncelikle saklandığımız yerlerden mancınıklarımızı ateşledik, ve mayınlarımıza takıldıkları zaman parçalanmalarını izledik.
"Erin Go Bragh!!!"
Sesim Gotei 9 içinde yankılandı. Crimson Heaven'in kana olan açlığını hissediyordum. Sakince fısıldadım:
"Sabret benim güzel şeytanım, sabret meleğim..."

ee kitsune süren doldu. Shizu yapabilirsin rp <.<

Yürüdüğüm yolda adım atmıyordum sanki. Koşuyordum ama ayaklarım beni daha çok geriye götürüyormuş gibi hissediyordum. Aklımda milyonlarca soru, düşüncelerim yoldan çıkarmak üzere hislerimi. Yapmam gereken ilk şeyin takımımın binasına gitmek olduğunu düşünmeden yapmaya koyulmuştum bile. Olmayan rüzgarı hissetmeye çalışmam kadar salakçaydı düşüncelerimi kontrol edebilmeye çalışmak. Merak ettiğim ne şekilde bayıldığım ve ne şekilde oraya kadar savrulduğumdu. Bu kadar büyük bir gücün beni öldürmemesi saçmalıktı. Kim tarafından korunmuştum? Ayıldığım sırada belli bir süre adımı bile hatırlayamadığımı anımsadım bir an. Neler oluyordu bana? Düşüncelerim bir kaosun ortasında dizlerinin üzerine çökmüş, sadece bekliyordu artık. Hatırlamaya çalıştım daha öncesini. Seireitei’nin bu kadar zarar görmesi bir anda olacak iş değildi. Hayal meyal hatırladığım bir ön savaş vardı. Fakat orada kendimi bile doğru düzgün bir olaya oturtamıyordum ki yan yana savaştığım arkadaşlarımı hatırlamamın imkanı neydi? Kafamı bu kadar karıştıran şeyin sert bir darbe olmasını diliyordum içten içe.

Koşar adımla geldiğim takım binamızın yerle bir olduğunu görebiliyordum açık bir şekilde. Tuhaf olansa bu binaya baktıkça hiçbir şey hissetmeyişimdi. Ne bir panik belirtisi, ne de bir korku duymuyordum. Belirli bir süre enkazını seyrettiğim takım binasının yakınlarından gelen ses beni içinde bulunduğum boşluktan bir anda çekip almıştı. “Shizu fuku-taichou…” Bu cılız ve titrek sesin nereden geldiğini anlayabilmek için etrafıma bir süre bakınmam gerekmişti. “Fuku-taichou… Buradayım.” Bakışlarımı enkazın üzerinde gezdirmeye başlayarak yavaş adımlarla ilerlemeye başlamıştım ki, bir elin kalktığını görünce koşarak kıpırtının olduğu yere gittim. Gördüklerim bir vahşetin eseriydi. Belinden alt kısmı enkazın altında sıkışıp kalan bu öğrencinin artık zorlukla konuşabildiğini görüyordum. Yüzünün yarısı paramparça olmuş, kendi kanının içinde uzanıp yatıyordu öylece. Teni öylesine beyazlamıştı ki, ensesinden başını kavradığımda buz kesmiş bu vücudun içinde artık bir damla bile kan olmadığının farkına varmıştım. Konuşmaya çalışıyordu. Bu onun için, yürümeyi öğrenmeye çalışan bebeğin yaptığı iş kadar zordu. Gözlerini yüzüme dikmiş bana öylece bakıyordu. Bu zamanlarda çokça beliren boğazımdaki yumruk hissinin, yutkunduğum anda orada olmayışını fark ettim. Bir tuhaflık vardı tamamen benliğimde. Düşüncelerimle oyalanmak istemiyordum. “Neler oldu burada?” diye detay bekleyen bir soru sormuştum. Durmadan yutkunuyordu. Kelime kelime anlatmaya başladı “Fuku-taichou, sayıca bizden üstün olan hollowlar, daha ne olduğunu anlayamadan binayı yerle bir ettiler. Binanın dışında kalan ben ve diğer on arkadaşım savunmaya çalışırken, bir anda ikinci bir hamleyle kalan enkazı da bizim üzerimize yıktılar.” Hiçbir şey hissetmiyordum. Bu adam benim takımımdaydı, bu bina benim takımımındı, burada ölen herkes benim arkadaşımdı. Ama hiçbir şey hissetmiyordum. İçimde ne bir üzüntü damlası vardı ne de bir kin duygusu. Sadece meraksız meraksız söylediklerini dinliyordum. “Fuku-taic….” derken bir anda kafası avucumun arasına bırakıverdi kendini. Demek ki söylediklerinin yarısını duymamıştım bile. Başını yavaşça yere koyarak ayağa kalktım ve binayı seyretmeye başladım. Bu sırada uyuyan düşüncelerimin yavaş yavaş uyandığını hissedebiliyordum. “Shizu Ishi, yakında buluşacağız. Çok yakında…” İç sesim artık kulakları tırmalayıcı bir gıcırtı gibi gelmiyordu bana. Zihnimin taşlaştığını hissedebiliyordum.

Sakindim. Şaşılacak derecede sakin ve durgundum. Gözlerimin önünde birkaç savaşa benzeyen kare vardı. Kidoular atıyordum ve hedefleri vurmaya çalışıyordum. Acemi olduğum her şeyden anlaşılıyordu. Bu halimi görünce yüzümde hafif bir tebessüm belirmişti. Ara sokaklarda yaptığım kısa yürüyüşler. Şimdiyse çok silik bir kare vardı aklımda. Birinin evinin önünde dikilmiş, bekliyordum. Çok uzun sürmedi bu görüntü ve bir diğerine geçti zihnim bir anda. Kidoular görmeye başladım. Mavi ışıklar gözlerimin önünden geçip bir çırpıda hedefi tam ortasından vuruyordu. Bu ben değildim, emindim buna. Tam karşımda beliren beyaz saçlı silik yüzlü bir silüet, kafasını bana doğru çevirdiği anda arkamı dönüp koşmaya başlamıştım. Zihnim bu görüntülerden kurtulduğunda kendimi diz çökmüş, ellerimi yere koymuş, başım öne eğik titrerken bulmuştum. Gözlerimden akan bir damla yaş, iki elimin tam ortasına düşmüştü. Güçlükle doğruldum fakat başım hala öne eğikti. Aklımın bu karmaşa içinde bana ne anlatmaya çalıştığını hiç sormaya çalışmadım bile kendime. Bir anda zihnimde güçsüz bir ses belirdi. Sadece ”Shizu.” diyişini duyabilmiştim. Bu güçsüz bir sesti fakat içimdeki karmaşayı kesen tek uğultuydu sanırım. Sesi duyduğum an gözlerimin önüne anlık görüntüler geliyor, sanki neler olup bittiğini ancak o zaman anlayabiliyordum. “Çok yakında o da bitecek.” Düşüncelerimin ortasında sıkışıp kalmışken hissettiğim reiatsuyla artık her şeyi bir kenara bırakıp ne yapmam gerektiğine karar vermeyi düşündüm. Hissettiğim güçlü reiatsunun peşinden koşup olanı biteni bir çırpıda anlamalı mıydım, yoksa bu saçma sapan dikilişime devam edip, hiçbir şey hissetmediğim bu yerde sessizce beklemeli miydim? Ne yapmam gerektiğine karar vermek üzere arkamı dönüp, yavaşça reiatsunun geldiği yöne doğru ilerlemeye başladım…

rp out: resmen neler olduğunu unutmuşum yeniden okumak zorunda kaldım her şeyi ya umarım daha fazla uzatmaya girmez şu savaş yoksa tekrar tekrar okumak zorunda kalıcam her şeyi

ben sıramı 29 hazirandan sonraya bırakıyorum. 4 tane dersten kaldım 29 hazirandan sonra yazarım...

rp out: geçmiş olsun kardeşim inşallah hayırlısıyla sınıfını geçersin

Kitsune beni fark etmemişe benziyordu, kafası gerçekten dolu olmaydı çünkü emindim ki onun anılarından unutulmayacak bir yerim vardı. Yavaş adımlarla ona doğru yaklaşmaya başladım, arkasındaydım sessiz bir yürüme çabası içinde olmasam da beni hala fark edememişti. Asakura ve Hirako birkaç adım geride onlara vereceğim emirleri ve elbette olası bir savaşa karşı pür dikkat çevrelerini gözlüyorlardı. Onları ikinci bir defa kontrol etmeme gerek yoktu, takımımda bana en sadık iki kişi onlardı ve şansıma Seireitei’nin bu zorlu zamanında da yanımda onlar vardı. Bu yüzden rahattım, umutsuz olsam bile rahattım.

Ben tam bunları düşünürken karşımızda daha doğrusu Kitsune’nin karşısında iki tane iri hollow belirdi. Asakura zanpaktousunu çıkarmış Hirako da ellerini bir kidou atmak için hazırlamıştı bile. Elimi havaya kaldırarak durmalarını işaret ettim. Şaşırmışlardı çünkü onlarda biliyorlardı ki bir savaş olduğunda asla kaçırmazdım, ama onlar geldiğinde Kitsune’nin yüzünü görmüştüm. Ben de ve belli ki o da o iki Hollowu yenebileceğini biliyorduk. Bu sefer savaş alanı onundu, bizim karışmamıza gerek yoktu, zaten öyle etrafta takılıp önümüze gelene yardım edecek bir zamanımızda yoktu. Amacım etraftaki güçlü shinigamileri toplayıp Meiki’yi bulmaya gitmekti, çünkü biliyordum ki onu bulmadan bu savaşı yenemezdik. Kitsune’nin arkasından duyması için bağırarak “İşin bitince beni bul çocuk!” dedim, çünkü bu savaşımıza ona da ihtiyacımız olacaktı. Shunpoumu kullanarak hızlıca oradan uzaklaşmaya başladım. Adamlarımda arkamdan geliyordu.

Bu sırada ani bir şekilde durdum. Ordaydı… Shizu aşağıda sanki hiçbir şey olmamış gibi yavaşça yürüyordu. Durduğum yerden yüzünü göre biliyordum, ama bu sefer bir gariplik vardı. Sanki… sanki o benim tanıdığım Shizu değildi. Acaba geçen savaştan aldığı ağır darbeden dolayı bir travma mı geçiriyordu? Bunu öğrenmenin tek bir yolu vardı. Suratıma devasa bir gülücük kondurup ona doğru yavaşça aşağı inmeye başladım. Tam bu sırada iki tane inanılmaz güçlü bir reiatsu hissettim. Bunlar adjuchas olmalıydı, hem de güçlü iki tane. Zaman yoktu bura doğru geliyorlardı. “Asakura, Hirako!” diye bağırdım onlar da ne olduğunu anlamıştı. Hızlıca ekibimle beraber Shizu’nun orda belirdik, onu adeta bir üçgen içine almıştık. Ben reiatsunun geldiği yere bakan uçtaydım ve Shizu’ya arkam dönüktü. Şu an görebildiği tek şey beyaz rüzgardan karışmış saçlarımdı. “Umarım benden o kadar kolay kurtulacağını düşünmemişsindir Shizu, gördüğün gibi sensiz yapamıyorum.” Diyip küçük bir kahkaha attım. Sonra ciddi bir sesle “ Kendine gelmenin zamanı geldi, iki tane adjuchas buraya doğru geliyor ve senin gücüne bu savaşta ihtiyacımız olacak!” dedim. Zanpaktoumu kınında çıkardım ve onları beklemeye başladım. Sonunda karşımda belirmişlerdi, gerçi daha uzaktaydılar ve bir siluet halinde gözüküyorlardı ama biri sıska çelimsiz uzun boylu birine benzerken diğeri de sanki özenle seçilmiş gibi onun zıttı iki metre boyunda kaslı devasa bir şeydi. Biraz daha yaklaşınca yüzlerindeki ifadeleri gördüm ve onlar hakkında edindiğim ilk izlenim sıska olan çelimsiz gözüke bilirdi ama yüzünde donuk bakışlar onun güçsüz olduğunu değil bizi umursamayacak kadar güçlü olduğunu gösteriyordu, etrafına soğuk bakışlar atıyordu, soğuk ve korku dolu bakışlar… Diğer kas yığını olan ise geri zekâlını birine benziyordu, emirleri yanındaki sıskadan aldığı belliydi. Sırıtarak zanpaktoumu daha sıkı kavradım ve gelmelerini bekledim.

Gölgeler, karanlık.. Işığın olduğu her yerde var olmaya devam edecek olan gölgeler. Konux'un huzur bulduğu karanlık. Shinigamiler daha aydınlık bir varoluş için ne kadar uğraşırsa uğraşsın gölgeler orada olacak. Olan biteni adeta içine karıştığı, bir olduğu gölgelerin içinden izliyordu Knox. Kendini gösterme zamanı daha gelmemişti.. Ne kadar ruhu öldürme arzusuyla kaynasada, kana olan susamışlığını kontrol etmeyi öğreneli çok olmuştu.. Çok fazla ışık kör ederdi. Mutlak karanlık ise bazıları için körlükle eş değer olabilirdi fakat karanlıkta Knox'un gözleri görmeye çoktan alışmıştı.. Shinigamiler ile adjuchasların savaşı başlamasına ramak kala Knox'un kafasında çoktan savaş müzikleri çalmaya başlamıştı. O sırada hafifçe esip suratını okşayan rüzgara fısıldadı 'Sakın kaybedeyim demeyin shinigamiler. Siz benimsiniz.'

Gene mi herkez savaş hazırlıkları içinde diye düşünüp içinden derin bir off çekti. Savaştan dolayı değildi elbet sıkıntısı sadece gene geride kalmıştı. Geride kalmaktan ve savaşları bir türlü yakalayamamaktan nefret ediyordu. Hafifçe esen rüzgarın altında savaşı yavaşça izlemeye koyuldu. Aslında savaşa katılmak istiyor ama bir türlü giremiyordu. Nedenini kendi de biliyordu uyuşuklaşmıştı belki de. Ya da kendine ihtiyaç olmayacağını biliyordu. İlk kez kendini güçsüz hissediyordu. Her zaman kendinden emin olan o ne olmuştu da böyle bir hisse kapılmıştı. Kendini içten içe yiyip bitiren bu güçsüzlük hissinin tam olarak nedeni neydi. Kalbi karanlık ve bomboştu. O kadar uzun süre boş kalmıştı ki nerdeyse hiç hatırlamıyordu bir kalbi olduğunu. Sol göğüs kafesinde kalbinin olduğu yere doğru götürdü elini. Evet hala hissedebiliyordu kalbini demek ki hala ordaydı. Peki neden ama neden can sıkıntısı ve umutsuzluktan başka bir şeyi hissetmiyordu bu kalp. Neden esisi gibi mutlu olamıyor, kendinden emin ve kendini beğenmiş bir şekilde konuşamoyor ve neden ama neden hiçbir şeyden tam olarak zevk almıyor ve tatmin olamıyordu. Başını sert bir hareketle salladı adeta bu tür düşüncelerden kendini kurtarmak ister gibi. İnsanlara yardım etmeliydi burada öylece durup savaşın bitmesini bekleyecek değildi ya. Kendini toparladı ve yüzünü bütünüyle örten ağaç dalını nazik bir şekilde eliyle itti. Yakınlarında bir yerlerde reasu hissetmişti. Savaş sahasından gelmiyordu bu reatsu demek ki onun gibi savaşı uzaktan izleyen biri vardı. Bir hollowdu bu ya da ayır bu bir hollow olmaacak kadar güçlü bir reatsuya sahipti. O zaman adjulas olmalıydı. Savaşa katılmayıp uzaktan izlemeyi tercih eden bir adjulas. İlginçti bu işte. O sırada fısıltıyı andıran bir ses duydu. Ses çok uzaktan geliyor gibiydi.
'Sakın kaybedeyim demeyin shinigamiler. Siz benimsiniz.Uzaklardan gelen bu fısıltıyı andıran ses çok erkeksi ve sert ama bir o kadar da yumuşak ve nazikti. O kadar güzeldi ki ne kadar tehditkar da olsa sesin tınısından etkilenmekten kendini alamadı. Bu sesin sahibini çok merak etmişti. Saklandığı yerden hızlıca çıkıp ağaçlara çarparak da olsa savaş alanına doğru atladı. Kalbi artık eskisinden daha hızlı atmaya başlamıştı.

out:ben de geldim bana da yapcak bi şyler verin

Ohoo benim sıramı yediniz be -.-

out: sende şimdi yap rpni ya. sonra sıraya koysun admin. savaş çok iyi olucak ya knox bile burda

out: Mitsuide san snde şimdi yaz işte bn senin olaylara karışmadm ki ayıp edion

sira bu:
Akaoni
Kitsune Shuurei
Shizu Ishi
Hitsuomi Toumaki
Knox Bul-Kathos
kiyoshi mamoru
+su anda burdasiniz+
Mitsuide Takashi

O zaman Mitsuide2nin sırasından sonra sıra bana gelsin.